IZZAlbum

In de Verenigde Staten is de band IZZ een grote naam in het genre. Met name het album “My River Flows” uit 2005 staat hoog aangeschreven. In 2007 stond de band op de planken op het prestigieuze NEARfest festival. Voor mij is het hier besproken album een eerste kennismaking, een kennismaking die naar meer smaakt.

De muziek die IZZ maakt is zeer gevarieerd en zeer vakkundig te noemen. In de nummers laveert de band middels soepele overgangen van het ene naar het andere spektakelstuk zonder de lijn van het nummer uit het oog te verliezen. Meteen in het eerste nummer krijgen we al een visitekaartje overhandigd. Sterk gitaarspel, intense drums (niet vreemd met twee drummers in de gelederen) en de bijzonder prettige zangstem van Tom Galgano. Helemaal in combinatie met de zangstem van zangeres Anmarie Byrnes is het genieten geblazen. Intense stukken worden vakkundig afgewisseld met mooi ingetogen spel, dit stel weet hoe goede prog gemaakt moet worden.

Het eerste nummer loopt over in het instrumentale Day Of Innocence. Het nummer behoort tot de kortste van het album, maar wat is het geweldig! Technisch zeer sterk zonder dat het als krachtpatserij overkomt. De invloed van de akoestische gitaar geeft het nummer een meerwaarde. De opbouw is prachtig van tokkelend akoestisch gitaarspel naar intense riffs tegen het einde.

De muziek kan je bestempelen als “typisch Amerikaanse prog”. Een stijl die je niet met een paar zinnen kan verwoorden, maar die duidelijk herkenbaar is. De muziek doet denken aan bands als Little Atlas, Glass Hammer en Salem Hill. Wanneer deze bands je aanspreken, dan moet je dit album van IZZ zeker gaan beluisteren.

Het nummer Can’t Feel The Earth staat in drie aparte delen op de cd. Als je ze achter elkaar beluistert heb je niet het idee naar één nummer te luisteren, maar de drie delen zijn allemaal even sterk. Het eerste deel laat weer een ander gezicht van deze veelzijdige band horen. Heerlijke jazzrock wordt afgewisseld met een vet aangezette toetsensolo en ook een slepende gitaarsolo komt voorbij en smaakt alleen maar naar meer. In het tweede deel hebben de toetsen van Tom Galgano een grotere rol en strooit hij met slepende toetsensolo’s en fris pianospel. Ook zangeres Anmarie Byrnes heeft hier een grotere rol. Haar stem maakt minder indruk dan wanneer ze samen met een van haar mannelijke collega’s zingt. Solo klinkt haar stem wat te mager.

En dan graag aandacht voor 23 Minutes Of Tragedy. Dit nummer kan je beter bestempelen als “Six Minutes Of Euphoria” want dit is zonder twijfel de prijspakker van het album. Wat een opbouw en wat een finale! Een tokkelende akoestische gitaar mag de aftrap verzorgen. De wat rauwe zangstem zorgt nu al voor kippenvel. Meerstemmige zang en sfeervolle gitaaruithalen geven je het gevoel dat er meer aan zit te komen. Wanneer een felle gitaarsolo de boel openbreekt en de baspedalen roering in je buik veroorzaken, kan je je alleen nog maar overgeven. Ook de toetsen mengen zich door het geheel en ook hier snijdt de gitaar weer zalig door het geheel. Zonder twijfel een van de beste nummers van dit jaar.

Ik ben echt onder de indruk van dit album. Het is met zijn 51 minuten gelukkig niet helemaal volgepropt en de variatie die je voorgeschoteld krijgt is hoog. Hierdoor wordt het echt een ontdekkingsreis en hoor je bij elke luisterbeurt wel weer nieuwe dingen. Een zeer evenwichtig album waar ik eigenlijk geen kritische kanttekening bij kan maken.

Maarten Goossensen