Jadis & MangroveConcert

Op een koude vrijdagavond in november treden in de Zoetermeerse (prog)rocktempel de Boerderij Jadis en Mangrove op, de laatste vormt het voorprogramma.

Mangrove is een Nederlandse progrockband bestaande uit vier goede muzikanten. De composities, veelal in het symfonische rock genre, zijn matig maar worden met veel inzet en enthousiasme gebracht. De show wordt bovendien gebruikt om een tweetal nieuwe, onuitgebrachte nummers ten gehore te brengen. Vooral het samenspel tussen toetsen en gitaar kan mij prima bekoren. Gitarist/zanger Roland van der Horst is een uitstekende gitarist, spelend op zijn ‘speelgoedgitaar’ (een Kiesel als ik het goed gezien heb), laat hij zien met recht de dragende kracht achter het collectief te zijn. Daarnaast complimenten voor nieuwe drummer Lex Bekkernens, de benjamin van het gezelschap is een geweldige slagwerker en draagt daarnaast ook nog eens vocalen bij. Het publiek is echter vooral voor de hoofd-act gekomen.

Mangrove: Roland van der Horst en Pieter Drost

Jadis is een melodieuze rockband uit het zuiden van Engeland, opgericht in 1986. Ooit in een ver verleden begonnen als professionele band als voorprogramma van tijdgenoten als IQ en Marillion. Inmiddels zijn we 33 jaar en twaalf albums verder en de band is nog steeds actief, zij het met mate, in het (prog)rockcircuit waarin het een zekere cultstatus heeft verworven. De kern van de band wordt gevormd door gitarist/zanger Gary Chandler en toetsenist/zanger/fluitist Martin Orford. Het melodieuze gitaarspel van de eerste en het herkenbare ‘old-skool’ toetsenspel van de laatste zijn bepalend voor het geluid van de band. Het laatste studioalbum, “No Fear of Looking Down”, dateert al weer uit 2016, een curieuze verzamelaar daargelaten. In april 2018 deed de band Nederland voor het laatst aan, toentertijd eveneens in de Boerderij.

Het optreden in Zoetermeer is onderdeel van een korte tour door Nederland, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk, met vooralsnog zeven shows maar naar alle waarschijnlijkheid nog een aantal toegevoegd zal worden. Naar schatting 250 enthousiaste bezoekers zijn gekomen om Chandler en consorten te zien spelen en zij worden niet teleurgesteld.

De band trapt af met het rocky Just Let It Happen, de sfeer zit er al meteen in. Where In The World wordt door Chandler aangekondigd als een van de zogenaamde ‘near hits’ van de band, tot grote hilariteit van Orford. Het is volstrekt duidelijk: de twee muzikale vrienden hebben er zin en willen vooral veel lol maken. Achtereenvolgens Asleep In My Hands, Standing Still en View From Above volgen, die laatste met zijn duidelijke IQ invloeden, terwijl de drumcomputer een belangrijke rol heeft in A Thousand Staring Eyes. Chandler is de onbetwiste ster van de show, hij speelt nog steeds op zijn ouwe trouwe witte Fender Strat, al 35 jaar. Zijn gitaarstijl ligt in het verlengde van IQ-gitarist Mike Holmes maar dan met een scherper randje. Zijn stem is prima in orde deze avond, de combinatie solo-gitaar/solozang lijkt nog steeds te werken voor hem.

Een hoogtepunt in de set is de trits nummers die door Widge & Gaz als duo worden gespeeld, de ritmetandem heeft het podium inmiddels verlaten. Learn By Now, More Thans Meets The Eye en vooral A Life Is All You Need krijgen memorabele versies mee die je doen verlangen naar de meer progressieve rockperiode van het duo. Prachtige harmoniezang en uitstekend solo- en samenspel van de gezworen vrienden staat garant voor magische muzikale momenten. Nog een stukje dwarsfluit van Orford op het laatste nummer is de slagroom op de taart, het publiek klapt zijn handen stuk.

Jadis: Gary Chandler

Humor is onlosmakelijk verbonden met optredens van Jadis. De grappen en grollen zijn niet van de lucht, het aantal onderwerpen is onuitputtelijk. Zo zullen onder andere ouder worden, Bossche Bollen, een trip door Kent, Duvel, stroopwafels, heel veel bier en nog veel meer zaken de revue passeren. Chandler heeft ooit zes maanden in ons land gewoond en zijn Nederlandse woordenschat is vooral gedreven door etenswaren, zal hij ergens halverwege bekennen. Hij heeft nog steeds die jongensachtig charme en uitstraling, zelfs ruim drie decennia later. Misschien wel mede daarom worden hem zijn foutjes en geklooi met apparatuur vergeven. Hij is daarnaast een harde werker en zonder twijfel de meest zwetende muzikant binnen het genre. Bovendien opmerkelijk: zijn live sound klinkt meer heavy dan ooit. Het  samenspel met partner in crime Martin Orford levert vele mooie momenten op: vooral de harmoniezang is perfect en vaak zelfs driestemmig, met bassist Andy Marlow. Die laatste is een goede en melodieuze bassist die mij af en toe een beetje doet denken aan Marillion-bassist Pete Trewavas. Met deze professionele backing band, inclusief ervaren drummer Stephen Christey, worden echter maar relatief weinig optredens geboekt.

Jadis: Andy Marlow

Bassist en drummer voegen zich weer bij het illustere duo voor Sleepwalk en There Is A Light, die laatste ditmaal in een heavy uitvoering. Chandler nodigt uit tot meezingen, de echte fans doen uit volle borst mee. We worden door een excellerende Chandler getrakteerd op één van zijn kenmerkende gitaarsolo’s op In Isolation van “Across The Water” uit 1994. What If I Could Be There en The Great Outside gaan vooraf aan No Sacrifice. Het podium baadt heel toepasselijk in rood licht en de bezoekers worden wederom uitgenodigd om de tekst (‘when I see red’) mee te zingen, een groot deel van de aanwezigen maakt daar dankbaar gebruik van. Ook de aankondiging van G13  kan op veel bijval van het publiek rekenen, de aloude song van het iconische album “More Than Meets The Eye” uit 1992 is het laatste nummer van de reguliere set.

Jadis

Maar Jadis zou Jadis niet zijn als er niet een ruime toegift wordt gespeeld. Dus betreedt het viertal al weer snel de planken van de Boerderij voor een tweetal laatste nummers. In The Dark wordt beschreven als een nare ervaring in een tunnel ergens in Northamptonshire, terwijl het populaire The Beginning And The End, een van de meer proggy nummers, de fans tot groot enthousiasme brengt. En dat is dan ook meteen het allerlaatste nummer, na een kleine twee uur is de koek op, het is inmiddels kort voor middernacht. Duitsland wacht op Jadis, een lange reis staat voor de boeg.

Foto’s: Monica Duffels (Cultuurpodium De Boerderij)