KauanAlbum

Soms, heel af en toe, zijn cd’s mijlpalen in je persoonlijke muziekbeleving. Bij het luisteren kom je tot de ontdekking dat iets bijna volmaakt gemusiceerd is. Dat alles klopt, dat elk detail je ontroert, interessant is en het totaalpakket fenomenaal klinkt. En helemaal goddelijk; dat je tijdens het luisteren in een voldane trip belandt waar je niet uit wil komen.

De eerste kennismaking met Kauan was tijdens een verkennend rondje op Spotify. Je luistert naar een band of artiest via de streamingdienst en je krijgt de mogelijkheid eens te luisteren naar de albumradio die overeenkomsten kent met de muziek die je doorgaans beluistert. Afijn, u kent het waarschijnlijk net zo goed als ik. Dat heeft mij veel nieuwe, mooie ontdekkingen opgeleverd en dat geldt helemaal voor het album “Kaiho” van de Russische band Kauan.

De band is in 2005 in Chelabinsk in de Oerol ontstaan en produceert in beginsel een muzikale mix van black en doom metal. Grondlegger van de band is Anton Belov, die overigens ook participeert binnen de Oekraïense band A Noend Of Mine. In een later stadium vult Kauan zich aan met meerdere bandleden, waaronder de vrouw van Anton Belov, toetsenist Alina Belova. Met haar vormt hij ook de band Helengard. Inmiddels, anno 2017, zou de band Kauan zich kunnen omdopen tot de simpele bandnaam “De vijf A’s”, want de voornamen van de bandleden beginnen allemaal met de letter A. De lijntjes met eerder genoemde band A Noend Of Mine zijn erg kort, want ook Kauan’s bassist Alexander Vynogradoff is actief in die band, sterker; hij is de componist van die formatie.

In de loop der jaren evolueert de muziek van Kauan bij elke nieuwe cd, met als hoogtepunt het album “Sorni Nai” dat in 2015 uitkomt. Gek genoeg krijgt dat album niet heel veel aandacht in de internationale pers, maar wordt in die beperkte aandacht goed beoordeeld. Twee jaar later volgt dan dit album “Kaiho” en het eindresultaat van dit album stelt het hoge verwachtingspatroon niet teleur.

Als je een paar kernwoorden moet gebruiken om de muziek op “Kaiho” te omschrijven is dat waarschijnlijk nostalgisch, melancholisch, ontroerend, emotioneel en hypnotiserend. Dit is de basis van de muziek en begint de ontdekkingsreis genaamd “Kaiho”. Vanuit die basis word je getrakteerd op repeterende gitaarklanken die we kennen uit het post-rock genre, maar ook op karaktervolle piano- en viool partijen, aangevuld met hemelse (achtergrond) zang. De cd is procentueel gezien voor een groot gedeelte instrumentaal, maar de zang van Anton Belov is gewoon aangenaam wanneer die wordt toegepast. Belov zingt in de Finse taal en de teksten op dit album zijn van de Finse zangeres en dichteres Marja Mattlar. En hoewel onverstaanbaar voor de meesten onder ons past de taal verbazingwekkend goed bij de muziek. Het is moeilijk uit te leggen waarom het bij de muziek past, het klopt gewoon. De productie van het album is om door een ringetje te halen, het klinkt in elke omstandigheid perfect, of je nu onder een hoofdtelefoon luistert of al toerend in je auto.

De muziek doet soms denken aan de muziek van Hans Zimmer voor de film “Interstellar”. Dezelfde hypnotiserende sequels, de ruimtelijke schoonheid, het tempo, ik kan mij voorstellen dat de bandleden veel hebben geluisterd naar de soundtrack van de genoemde film. Een goede vergelijking kan je  vinden in de intro van het elf minuten durende Lahja. Prachtig. De kracht van de muziek is dat je tijdens het luisteren van de cd alle kanten op kan met je gedachten. De mix van elektronische en akoestische klanken neemt je mee over de Scandinavische bossen of de Oekraïense steppen, maar net zo goed spoelen je gedachten een grot binnen waar de golven van de zee op een eeuwenoude rotsenwand kapot slaan. Of stel je jezelf voor dat je als astronaut in de ruimte neerkijkt op onze prachtige planeet. Een track waarin al die droombeelden optimaal tot uiting komen is de titeltrack van de cd; Kaiho.

Het sterke aan dit album is dan ook dat de muziek over de hele linie hypnotiserend is, maar door de bijzondere details raak je niet in een diepe slaap. De songs brengen je in een hemelse onderbewustzijn, maar de overgangen zijn van dusdanig niveau dat je telkens weer terugkomt naar de oppervlakte en je in staat brengt om intens te genieten. Heel bijzonder. Goed voorbeeld daarin is Kasvot. Dan lig je heerlijk te dromen, word je wakker geschud door de gitaarmuur die ook net weer niet zo robuust is dat je bloeddruk significant omhoog schiet. Alles gedoseerd, als een apotheker die zijn medicijnen tot op de milligram nauwkeurig afweegt.

Het is altijd gewaagd om een album te betitelen met het predicaat essentieel. Zeker voor een recensent van een onafhankelijke webzine, maar voor mij persoonlijk is dit hét hoogtepunt van 2017. Ik heb het vermoeden dat we nog veel van Anton Belov en de zijnen gaan horen. De fans van Gazpacho en bijvoorbeeld Airbag moeten dit ook zeker eens proberen, er bestaat een grote kans dat deze cd in de smaak gaat vallen.

Ruard Veltmaat