Leap DayConcert

Als Mohammed niet naar de berg komt….  Ik had me er lang op verheugd, een optreden van Leap Day in jongerencentrum ‘t Blok in Nieuwerkerk, bijna in mijn achtertuin. Zeker na het uitbrengen van dat geweldige laatste studio-album, “Treehouse”. Helaas, het concert werd afgelast: te weinig kaarten verkocht. Wat is dat toch met die progfans?! Zou ik dan toch de lange rit naar Friesland moeten aanvaarden om de band te aanschouwen tijdens hun eigen Northern Prog Festival op 5 november?

Het jubilerende Xymphonia bracht uitkomst: als onderdeel van de feestelijkheden van dit radioprogramma, wat de bijzondere mijlpaal van de 1500ste uitzending vierde, werd Leap Day uitgenodigd om op te treden in Hof 88, een minstens net zo intiem theater, in het centrum van Almelo. Waar altijd wat te doen is, nog wel in de Herman Finkers Zaal. En nog gratis ook, er hoefde alleen een kaartje gereserveerd te worden, je weet nooit hoe druk het wordt. Dus toog de ‘berg’ naar Almelo, vergezeld van een collega-Progwereld recensent. En we werden zeker niet teleurgesteld.

Dat begint al met het niet alledaagse aanvangstijdstip: 15.00 uur, een echte matinee voorstelling dus, en ruim op tijd weer thuis in de Randstad. En wat denk je hiervan: gratis parkeren recht voor de deur van het theater. Ik was er al eens eerder geweest, een optreden van The Enid, compleet met debuterende (That) Joe Payne. De publieke belangstelling valt een beetje tegen, daar waar de capaciteit ca. 200 bedraagt, waren er nu naar schatting zo’n 60 aanwezigen, waarvan het leeuwendeel ook nog eens familieleden en vrienden van band en organisator. De rest kan gerust tot het genre ‘die-hard prog fans’ worden gerekend, de thuisblijvers hebben, wederom, ongelijk.

De band start een beetje onwennig, ze verschijnen onder doodse stilte in het donker op het podium en zetten het instrumentale Sun Stood Still in. Het oogt nog ietwat stijfjes allemaal. Dat gaat al een stuk beter tijdens het swingende Clementine, afkomstig van het nieuwe album “Treehouse”. De band had ervoor gekozen om veel nieuw werk te spelen, afgewisseld met ouder materiaal.

Op God of Wars komt de hardrock stem van nieuwe zanger Hans Kuyper veel beter tot zijn recht. Op zijn vraag ter inleiding van het nummer What Would You Do klonk het onmiddellijk uit de zaal ‘een koud biertje’. Dan is het de beurt aan Like Icarus, het emotionele verhaal over de brand waarbij acht jonge krakers hun leven verloren. Het laatste nummer voor de pauze is het bekende Changing Directions van het album “From the days of Deucalion, Chapter 1” uit 2013.

Na de pauze wordt gestart met When Leaves Fall. Het liefdeslied wordt in negatieve zin beïnvloed door technische problemen, gitarist Eddie Mulder is nauwelijks te horen. Dat is gelukkig al weer verholpen tijdens Raining, een melodieuze ballade met een prog metal randje, terwijl Phaeton, van “From the days of Deucalion, Chapter 2” uit 2016, een tikkeltje lijdt onder niet geheel zuivere zang.

Het aanstekelijke titelnummer van het laatste studio album, Treehouse, wordt ditmaal zonder techno intermezzo gespeeld, de slide gitaar aan het einde klinkt hemels. Zanger Hans Kuypers neemt de introductie van de bandleden voor zijn rekening alvorens Haemus aan te kondigen. Diezelfde Kuypers laat zien (en horen) helemaal in zijn element te zijn tijdens het afsluitende epische Walls, wat ik zelden in een betere versie heb gehoord. Een zeer geslaagde show, dat moet gezegd, na een wat aarzelend begin. Hoe meer de heren muzikanten ontspanden des te groter was het spelplezier en daarmee ook de kwaliteit. Vooral de blikken tussen beide toetsenisten, opgesteld aan weerszijden van het podium, en de gitarist suggereerden een hoge mate van onderling plezier.

Helaas werd het optreden geplaagd door wat technische problemen zoals gezegd, vooral de gitaar(versterker) van Eddie Mulder leek een bron van ellende te zijn. Het geluid liet hier en daar nog wel wat te wensen over, ondanks de aanwezigheid van de ervaren technicus van Poppodium de Boerderij: het volume was veel te hoog, ruim boven de toegestane limiet, helemaal niet nodig in deze relatief kleine zaal. Daarbij klonk de gitaar van Mulder veel te scherp en leek het geluid van de muren terug te kaatsen.

Desondanks liet diezelfde Eddie Mulder regelmatig horen wat een fantastische gitarist hij is. De enige beroepsmuzikant in het gezelschap liet weer eens zien waarom hij in het rijtje Nederlandse topmusici niet mag ontbreken. Ondanks de technische onvolkomenheden strooide hij met de ene melodische solo na de andere, op die prachtige Galama Stratocaster. Toetsenisten Gert van Engelenburg en Derk Evert Waalkens zijn de drijvende krachten achter de band, vooral in de ondersteunende sfeer maar af en toe met sterk solerend spel. De ritmesectie met drummer Koen Roozen en bassist Harry Scholing oogde solide, vooral de laatste viel op met zijn melodieuze spel.

Voor mij persoonlijk zijn toch vooral de momenten waarop met name van Engelenburg en Mulder unisono spelen de hoogtepunten van de dag. Heerlijke melodieuze momenten van symfonische schoonheid, de moeite van de lange rit meer dan waard. Het epische Autumn van het nieuwe album wordt niet gespeeld, helaas. Het nummer blijkt (vooralsnog?) te complex en is gedoemd een zelfde rol te spelen als Mad Man Moon, het wonderschone Genesis nummer van “A Trick of the Tail” wat ook nooit live is gespeeld.

Het optreden fungeerde eigenlijk als toetje voor het feestje van Xymphonia: tijdens de pauze werden de medewerkers uitgebreid in het zonnetje gezet, onder luid applaus. Dat was er ook voor de sympathieke noordelijke proggers die het enthousiaste publiek een prima optreden voorschotelden. Zowel in de pauze als na afloop stonden zijn hun fans te woord. Waarbij het plaatsen van handtekeningen op de zitting van de rollator van die oudere fan vertedering oproept.

Na afloop rijd ik samen met mijn collega met een glimlach terug naar het westen. Zo’n matinee voorstelling in een intiem theater, twee sets van ca. 50 minuten (h)eerlijke progressieve muziek van eigen bodem. Dat maakt de 200 kilometer terugreis een stuk aangenamer. Af en toe moet zo’n berg toch in beweging komen, nietwaar?