LeprousAlbum

Leprous is zo’n act die in mijn hoofd nog steeds in de wijk ‘nieuwe prog(metal)bands’ woont. Onzinnig natuurlijk (en leeftijdstechnisch confronterend), want collega Erik produceerde al in 2009 de eerste recensie van onze Noorse vrienden. Ik werd me er pijnlijk van bewust bij het kijken en luisteren naar “An Evening Of Atonement”, een registratie van de show die de band in februari 2025 gaf in de Tilburgse 013. De complete discografie wordt hier doorlopen, waarbij moet worden aangemerkt dat de eerste drie albums er met één track nogal bekaaid vanaf komen.

De nadruk ligt begrijpelijkerwijze op “Melodies Of Atonement” (2024), waarvan maar liefst zes tracks het tot de setlist geschopt hebben. Dat album was volgens meerdere Progwereldcollega’s jaarlijstmateriaal, maar klikte bij mij veel minder. Altijd fijn om dan te merken dat de nummers in een live-setting beter tot hun recht komen: iets directer, meer energie, ruwere randjes. Bij oudere nummers als Passing en Forced Fucking Entry!!! (zanger Einar Solbergs woorden, niet de mijne) ligt dat voor de hand, maar ook de recente tracks klinken net wat minder steriel dan op plaat.

Over setlists gesproken: dit is een joekel. De band speelt twee flinke sets, die op de dubbel-cd netjes verdeeld zijn over de twee schijfjes. Wat mij betreft is de tweede helft daarbij de sterkere. Bij de eerste set raak ik ergens rond het trio Out Of Here, Alleviate en Distant Bells de aandacht kwijt, en weet ik niet meer naar welk nummer ik nu eigenlijk zit te luisteren. Het is allemaal veel, intens, en niet altijd even onderscheidend. Begrijpelijk dat de heren halverwege een korte pauze ingelast hebben. Daar was ik zelf ook aan toe.

De tweede set bevat voor mij de meeste parels. Castaway Angels (met akoestische gitaar) en het loodzware Slave slaan direct aan in deze vorm. Faceless bouwt na een intro met ukelele-bas en een smerige gitaarriff op naar een hoogtepunt, waarbij een diverse groep Leprozen (het ‘Tilburg fan choir’) op het podium de koortjes mag verzorgen. Hun talent en commitment om eindeloos met de band te repeteren zijn indrukwekkend, want de koorzang klinkt als een klok. Het zou natuurlijk ook kunnen dat hun microfoons op ‘mute’ staan en de vocalen van een backing track komen, maar het schouwspel is er niet minder om.

De beelden vormen bij deze liveregistratie toch al een onmisbare toevoeging. De cameravoering is lekker rustig, de podiumspots zijn relatief donker en sfeervol (met verschillende kleurstelling voor elke set), en er wordt voor het eerst gebruik gemaakt van pyro-effecten. Het is zonde dat op de audioversie het gebabbel van Solberg grotendeels is geëlimineerd. Een letterlijke weergave van zijn vaak droogkomische monologen en anekdotes zou te veel van het goede zijn geweest, maar ook de aankondigingen van de individuele tracks ontbreken veelal. Het haalt het lekkere live-gevoel onderuit en maakt de luisterervaring afstandelijker. Daarom hierbij een dringend koopadvies voor de ‘dubbelalbum plus Blu-ray’-versie!

Daarbij speelt ook een rol dat de band er visueel een mooie show van maakt. Drummer Baard Kolstad ontdoet zich naar eeuwenoude traditie al snel van zijn transparante negligeetje om in zijn blote bast de meest complexe ritmes te trommelen. Einar Solberg lijkt zich nog steeds het meest comfortabel te voelen al pielend achter zijn keyboard, maar heeft zich daarnaast ontwikkeld tot een echte frontman c.q. bovenmaatse stuiterbal. Zijn rockstarposes doen soms wat houterig en ongemakkelijk aan, maar dat is eerder aandoenlijk dan storend. Hij gooit zijn ziel en zaligheid erin, en bij tweede song The Price gutst het zweet al van zijn gezicht.

Het zit zijn zangprestatie allerminst in de weg. Wat je ook van zijn vocale benadering vindt (jawel, ook ik krijg allengs last van falsetto-moeheid), het valt niet te ontkennen dat Solberg hier een gigantische prestatie neerzet. Hij maakt zijn complete vocale palet waar op het podium, van het betere schreeuwwerk (en zelfs een verdwaalde grunt in Passing), tot een ijzingwekkende kopstem. De “It’s All Because Of You!”-uithalen in toegift en instantklassieker Atonement rollen na  krap twee-en-een-half uur noeste arbeid nog steeds met volle kracht van zijn stembanden. Indrukwekkend.

Solberg trekt in eerste instantie het meest de aandacht, maar de rest van de band doet zeker niet voor hem onder. Je merkt pas hoe complex en ambitieus de muziek van Leprous is, wanneer die zonder studiofratsen door zes gasten op een podium wordt gereproduceerd. Bij herhaalde kijk- en luisterbeurten vallen me steeds meer muzikale details op. Meerdere bandleden komen in de loop van het concert op het verhoogde toetseneiland extra percussie of keyboardpartijen verzorgen.  Het toont aan wat voor veelzijdige rasmuzikanten zich hier verzameld hebben, waarbij de rol van additionele (live?-)toetsenist Harrison White inmiddels onmisbaar lijkt.

“An Evening Of Atonement” is een stevige zit die nogal wat van de ogen en (vooral) oren vergt. Maar hoe verder het concert vordert, hoe meer een “shit, hier had ik bij moeten zijn”-gevoel bij me opkomt. Ik heb mijn agenda erbij gepakt om te achterhalen waar ik op 7 februari 2025 was, of eigenlijk: waarom ik NIET in Tilburg was. Ik blijk die avond allerhande verplichtingen te hebben gehad, maar met terugwerkende kracht was geen daarvan belangrijk genoeg om dit te missen. Een prachtig livedocument van een fantastische liveband.

CD + Blu-ray:

LP: