LeprousAlbum

Wat mij betreft zijn Haken, Caligula’s Horse en Leprous het beste dat deze eeuw op (modern) proggebied te bieden heeft. Caligula’s Horse bracht eerder dit jaar het prachtige “Charcoal Grace”  uit en nu is Leprous (eindelijk) weer eens aan de beurt. Er was al een paar nummers te beluisteren op Spotify, en na enige scepsis van mijn kant en een vijftal beluisteringen begonnen deze nummers mijn hart te veroveren. Toevallig zijn dit ook de nummers waar “Melodies Of Atonement” mee begint.

Opener Silently Walking Alone is de tweede single, en een nummer dat bij eerste beluistering nogal nietszeggend op me overkwam. Maar dat veranderde na herhaalde beluistering en uiteindelijk is dit een broeierig, meeslepend nummer, waarin de moderne elektronica en de als altijd geweldige zang van Solberg de overhand hebben.

Atonement pakte me veel sneller, met name door die bijtende riffs in het refrein. Net als de opener zijn de moderne elektronica behoorlijk dominant aanwezig, op het gehele album eigenlijk. My Specter en I Hear The Sirens zijn langzaam, donker en mysterieus, meeslepende bombast met een emotioneel zingende Solberg in de refreinen.

Like A Sunken Ship is een nummer met twee gezichten. De eerste helft is kalm, met een walking bass (het latere Faceless heeft ook die nadruk op de basgitaar), heel aparte lalala’s en Latijns-Amerikaanse percussie op de agogo. De tweede helft is typische Leprous-bombast waarin Solberg niet alleen zijn ruigere kant laat horen, maar ook nog eens extra de hoogte in gaat. (Dit was trouwens de recente derde single; de videoclip staat op YouTube.

Limbo begint nogal gewoontjes, maar dan hoor je dat wel erg pakkende refrein, dat percussieve middenstuk, en dan die bombastische vocale opbouw in het midden.
Starlight doet wat denken aan At The Bottom van “Pitfalls”, door zijn langzaam opbouwende spanning, en de bijbehorende emotie. Alleen barst dit nummer aan het einde niet echt uit, en krijgen we een zeldzame scherpe gitaarsolo voorgeschoteld.

Self-Satisfied Lullaby is kalm, etherisch welhaast, tot de laatste minuut een funky gitaar de boel open swingt. Mijn favoriete nummer op dit uitstekende album is echter Unfree My Soul: langzame bombast, veel pathos en een apart klinkende gitaar (doet wat Grieks aan), meeslepend tot en met.

Hoop je op de excentriciteit van “Bilateral”, een epos als Nighttime Disguise of The Sky Is Red, of kamerorkestwerk zoals op The Last Milestone (van “Malina”), dan zal “Melodies of Atonement” tegenvallen. Zoals de bio uitlegt: de strings en orkestrale elementen zullen op Solbergs solowerk worden uitgediept, en het gebodene op “Melodies Of Atonement” klinkt als een mix van de ontluikende elektronica van “Aphelion” en het compacte oorwurmen van “The Congregation”.

Ondanks al die veranderingen is het des te frappanter dat elk nummer onmiddellijk herkenbaar is als Leprous. Dat is natuurlijk deels door die uit duizenden herkenbare, fantastische zang, maar ook de gekozen geluiden en elektronica, en de neiging om alles wat goed klinkt te herhalen, en blijven herhalen. Het album deed me bij de eerste paar beluisteringen weinig, maar nu denk ik: hoe heb ik het kunnen missen? Dus mocht ie nog tegenvallen, dan zou ik zeggen, hou vol! Wat mij betreft moet het gek lopen als dit album niet met “Charcoal Grace” zal gaan strijden om de eerste  plaats op mijn jaarlijstje.