LeprousAlbum

Het jaar is 2021 en het coronavirus dat onze wereld in zijn greep houdt lijkt voorzichtig op zijn retour. Toch heerst er nog veel onzekerheid, het aantal besmettingen daalt om vervolgens weer fors te stijgen, de cultuursector krijgt de ene tegenslag na de andere te verwerken en het is nog steeds een komen en gaan van maatregelen. Het spreekwoord luidt dat na regen zonneschijn komt, maar vooralsnog lijken we ver weg van die zon. Het punt in de baan van een planeet waarop deze het verst van de zon gelegen is noemt men het aphelium of aphelion in het Engels. Laat het nieuwe album van Leprous nou toevallig ook zo heten!

Een verrassing mag het nieuwe album van Leprous zeker wel worden genoemd, gezien de band aanvankelijk aangaf nog geen behoefte te hebben aan een nieuw album. Eind 2020 werden de fans nog wel getrakteerd op een single, Castaway Angels, als een hart onder de riem in woelige tijden. Het opnameproces van deze single is schijnbaar zo goed bevallen dat de band besloot om te werken aan een ep, die op zijn beurt ook weer zo goed beviel dat ze er toch maar een full-length album van hebben gemaakt.

Er is binnen Progwereld.org door menig recensent al een boekje open gedaan over de ongeremde evolutie van de Noorse formatie, die furore maakte met intense, heavy progmetal albums als “Coal” en “The Congregation” en in de latere jaren meer richting alternatieve prog-pop verschoof met albums als “Malina” en “Pitfalls”. Ik zal geen inkt meer verspillen aan wat nu de kenmerkende Leprous sound is, daarvoor verwijs ik je door naar de recensies van eerdere albums. Wat ik wel graag wil benadrukken is dat elk album weer iets nieuws ter tafel brengt. Zo ook “Aphelion”.

Vanaf de eerste nummers is het al duidelijk dat de echte metal-dagen van de band voorbij zijn en dat dit overduidelijk een vervolg is op het meer toegankelijke “Pitfalls”. De luisteraar wordt wederom getrakteerd op een introspectieve reis door de psyche van met name frontman Einar Solberg, begeleidt door prachtig in elkaar gepuzzelde riffs en melodieën. De muziek is behoorlijk gelaagd, waardoor de complexiteit hoger ligt dan op zijn voorganger, maar over het algemeen liggen de nummers prima in het gehoor.

Waar “Aphelion” echt in afwijkt ten opzichte van de laatste paar albums, is dat de samenhang van de nummers ver te zoeken is. Dat klinkt misschien wat negatief maar dat is het absoluut niet, het album is namelijk prima gebalanceerd en wordt nergens overdadig of saai. Wat ik probeer te zeggen is dat een album als “Pitfalls” aanvoelt als een doordacht en voorzichtig in elkaar gepuzzelde conceptplaat (hoewel de band dat zelf nooit toe zou willen geven), waar “Aphelion” een verzameling is van losse nummers.

Dat “Aphelion” een verzameling van losse nummers is, blijkt de kracht van het album. Door niet vast te klampen aan een doordachte structuur klinkt het album gevarieerd, energiek en fris. Sterker nog, ik durf zelfs te zeggen dat dit mede daarom de meest opzwepende Leprous plaat is in hun inmiddels rijke oeuvre. Nou ja… Misschien kan ik beter spreken over de minst melancholische plaat, want met Einar’s emotionele uithalen en bij vlagen jammerende doch schitterende zang blijft de muziek door merg en been gaan. Terugkomend op het punt dat ik probeer te maken, is dat de band in een soortgelijk stadium zit als hun Zweedse genre-genoten Evergrey, die na een strak omlijnd conceptueel drieluik afgelopen jaar met hernieuwde energie een homerun sloegen in de vorm van “Escape Of The Phoenix”.

Het album kent een keur aan prachtnummers, maar persoonlijke favorieten zijn toch de typische Leprous rocker The Silent Revelation en de tedere, hartverscheurende Castaway Angels. Toevallig zijn beide nummers als single uitgebracht ter promotie van het album. De liefhebbers die met een nostalgisch gevoel terugkijken naar de stevigere Leprous van weleer kunnen prima uit de voeten met de weergaloze afsluiter Nighttime Disguise, een lekker lang nummer dat met dreigende ritmes begint en stevig door weet te denderen. Halverwege pakt het nummer zijn rustmoment, om vervolgens weer in urgentie op te bouwen en met een knal af te sluiten.

Met “Aphelion” laat Leprous ons een verfrissend en bevlogen album horen dat ondanks de wederom zware thematiek en emotionele ernst een balsemende en bij vlagen opzwepende werking uit zal oefenen op de luisteraar. Wederom weet de band zijn geluid uit te evolueren zonder zijn identiteit te verloochenen. “Aphelion” mag dan wel het verst van de zon verwijderd staan, maar rijst daarmee tot ongekende hoogte voor de Noorse progformatie.