LifesignsConcert

Foto’s: Ron Kraaijkamp

Een kleine elf maanden na hun laatste optreden in Poppodium Boerderij, keerde Lifesigns terug naar Zoetermeer. Dit keer voor de presentatie van hun nieuwe livealbum “Live in The Netherlands”, die eveneens in Zoetermeer is opgenomen.

Bij mij rustte er tot nu toe een soort vloek op Lifesigns-concerten. Alle keren dat ze in ons land speelden was ik verhinderd. Deze eerste juli stond dan ook dik gedrukt in mijn agenda. Een van de beste progbands van het moment, die wil ik live aan het werk zien. Gelukkig was de zaal goed gevuld en de sfeer was uiterst relaxed. John Young zei tijdens het optreden dat de muziek van Lifesigns uitermate geschikt is voor zowel het mannelijk- als het vrouwelijk geslacht en dat bleek ook deze avond, met opvallend veel aanwezige stellen.

De band trapte om 21:20 uur af. Eerder die avond speelde nog League Of Lights, het project van Richard West (Threshold) en zijn partner Farrah. Dat optreden heb ik gemist. Lifesigns zette direct de toon met een perfecte uitvoering van Lighthouse van het debuutalbum “Lifesigns” uit 2013.Het viertal had er overduidelijk zin in. Zoltán Csörsz en Jon Poole zaten de hele avond met elkaar te dollen, wat zorgde voor een ontspannen sfeer. Dat kwam zeker ook door Young, die goed op zijn praatstoel zat. Hij zit, met zo’n lange en imposante carrière, vol met heerlijke anekdotes.

De setlist was een mooie dwarsdoorsnede van hun drie studioalbums, aangevuld met solowerk van Young. Lastig om uit die setlist hoogtepunten te benoemen, omdat alles zo belachelijk goed werd gespeeld. Ik was persoonlijk diep onder de indruk van Altitude van het gelijknamige album uit 2021. Het heeft een fenomenale opbouw en weet je helemaal mee te slepen. Maar het verstillende outro is net zo indrukwekkend. Je kon in de zaal een speld horen vallen.

Impossible van het album “Cardington” vind ik het schoolvoorbeeld van een perfecte prog-popsong. Een sterke opbouw, heerlijke zanglijnen en een refrein dat langdurig blijft hangen. De band noemt het ook hun grootste hit. Dave Bainbridge kreeg de hele zaal aan het lachen toen hij vertelde dat het nummer vooral populair was in het ziekenhuis van Luton omdat het daar veel op de ziekenhuisradio werd gedraaid. Helaas waren de meeste fans van die zender al snel overleden. Ook live klinkt het nummer geweldig. De tweede stem van Poole is effectief en de gitaarsolo van Bainbridge mooi ondersteunend.

De bijdrage van Bainbridge (onder andere ex-Iona) is sowieso niet te onderschatten. Zijn solo’s zijn virtuoos en ronduit indrukwekkend, maar ook op de toetsen heeft hij een belangrijke, ondersteunende rol. Typerend is zijn pastorale glimlach waarmee hij goedkeurend naar het publiek kijkt, terwijl hij zijn solo’s de zaal in slingert.

En Young genoot zichtbaar. Hij was perfect bij stem en ook op de toetsen weet hij indruk te maken. Als je bedenkt dat hij aan de basis staat van alle nummers (en hiervoor de geweldige teksten schreef) en ook veelvuldig muziek schreef voor onder andere Asia en John Wetton, dan is een diepe buiging wel op zijn plaats. Lifesigns is een band in topvorm!