Long Distance CallingAlbum

Long Distance Calling bivakeerd al een tijdje binnen het rijtje van gerenommeerde namen binnen de psychedelische en instrumentale progrock. Het viertal Duitsers weet bij elke release een brede persinteresse te creëren en bemachtigd daarmee veel aandacht, misschien ook doordat de formatie een lange tijd in de stal van het label InsideOut heeft gebivakkeerd. Inmiddels heeft de band onderdak gevonden bij EAR-Music.

Persoonlijk heb ik twee favoriete albums, in wat mindere mate “Boundless” en in meerdere mate “TRIPS”, die regelmatig in mijn cd speler te vinden is. Belangrijk detail voor de lezers die de band wellicht niet zo goed kennen: op “TRIPS” heeft gastzanger Petter Carlsen een prominente rol, hij versterkt meerdere songs op dat album met zijn vocale kwaliteiten.

Als instrumentale band is het wat mij betreft wat moeilijker je luisteraars te boeien en vooral te  verrassen. Dat is vocale aspect is ook een litteken op de ziel van de band, het heeft in het verleden veelvuldig geëxperimenteerd met verschillende zangers, maar heeft zichzelf als band nooit weten te overtuigen van de absolute noodzaak daarvan. Uiteindelijk wisten verschillende vocalisten als Marsen Fischer, Petter Carlsen, Jonas Renske, John Bush en Vincent Cavanagh de band dus niet te overreden tot een permanente invulling van die plek. Nog één keer grijpt de band in 2020 terug naar een vocale inkleuring op het album “How Do We Want To Live”, maar overtuigd is de formatie daarin niet.

De eerste luisterbeurt van dit nieuwe album “Eraser” kan ik niet direct omschrijven als enerverend, het maakte geen verpletterende indruk. Uiteindelijk blijkt dat toch een misvatting, want als je geconcentreerd luistert ontstaan er veel mooie momenten.

Er staan namelijk een paar regelrechte pareltjes op deze cd en één daarvan is Sloth. De track blinkt uit in schoonheid en had ook zomaar genoemd kunnen worden in onze saxofoon special die wij een half jaar geleden gepubliceerd hebben. Het saxofoongeluid vormt namelijk een groot gedeelte van de song en wordt ingespeeld door niemand minder dan Jørgen Munkeby, hoewel zijn naam moeilijk te vinden is binnen de credits rondom het album. En Munkeby is  een naam die vooral in de metal-wereld wordt genoemd en die nodige aanzien heeft. De man heeft talloze samenwerkingen met grote namen op zijn cv staan. Een gedeelte van de muzikale schoonheid wordt ook gecreëerd omdat de gelijkenis met Pink Floyd weer uit de kast gehaald wordt, iets wat u vaker heeft gelezen in recensies van deze band op deze site. Het lijkt alsof Gilmour een gastoptreden vertolkt op het album van de LDC, wat een heerlijke gitaargeluid! Alleen deze song is een aankoop al waard.

Nog een kwaliteit van deze band is dat het zorgvuldig balanceert op de verschillende stromingen binnen de progrock en metal. Een voorbeeld daarvan is Blood Honey. Je vind daarin postrock, anderzijds blues, stuwende metal en meeslepende gitaarpartijen die bij benadering bijna als toetsen klinken. Kortom, enorm boeiend ondanks het ontbreken van een vocale leidraad. Ook de titeltrack Eraser van het album kent een spannende diversiteit, met in het midden een interlude met viool en cello die gelukkig niet uit een sample box komen maar live is opgenomen met gastmuzikanten. Het zorgt voor een filmend, tragisch, groots en episch effect, absolute klasse!

Opmerkelijk is de keuze om Kamilah als single en officiële video te kiezen. Hoewel dit een duidelijk herkenbare song voor deze band is, staat het wat mij betreft ver van het beste en meest representatieve werk op deze cd. Het woord ‘saai’ zal ik in mijn recensie niet noemen, maar het is overduidelijk niet de meest spectaculaire en innovatieve song op het album.

Over de hele linie klinkt “Eraser” wat harder (meer metal) dan voorheen en etaleert de band opnieuw interessante structuren, vooral op ritmisch niveau. Laat jezelf daardoor niet afschrikken, de composities kennen nog steeds een vertrouwde complexiteit, je vind er nog steeds postrock invloeden en het kwartet Duitsers behoudt de gave jou mee te nemen in een heerlijke muzikale trip.