Man On FireAlbum

Dat de kern van de Amerikaanse band Man On Fire uit creatieve zielen bestaat, behoeft nauwelijks betoog. Het feit dat er voorafgaand aan hun vierde album “Chrysalis” zes jaar lang geen plaat verscheen betekent niet dat de heren waren opgebrand. Integendeel, tekstdichter Steve Carroll en zanger/toetsenist Jeff Hodges hadden wel wat anders aan hun hoofd. Vanaf 2005 zijn de heren namelijk bezig hun bedrijf, platenlabel 10t Records, tot een succes te maken. Tevens heeft Hodges een eigen studio opgezet waar hij al z’n lusten kan botvieren. Daarnaast heeft hij behoorlijk naam gemaakt als producer. Zo mocht hij bands als Fromuz en Band of Horses tot zijn clientèle rekenen. Man On Fire was het dan ook aan z’n stand verplicht na deze zes jaar met een weergaloos album op de proppen te komen. Zie hier “Chrysalis”.

Het begint al met het prachtig door Steve Carroll vervaardigde hoesje. De lichtgrijze achtergrond ervan geeft exact de juiste sfeer aan waarbinnen de muziek zich voltrekt. Man On Fire mengt jaren ’80 pop a la Japan en Talk Talk met moderne prog richting Spock’s Beard en Porcupine Tree. Dit mengsel overgieten ze met samples en loops waardoor het geheel erg aanstekelijk overkomt. Op zich is deze artrock niks nieuws voor de band, maar de vonken hebben er zelden zo vanaf gespat.

De muziek komt duidelijk naar voren in de elementen van het hoesje. De kronkelende tak staat voor het knotsgekke basspel waar Eric Sands ons op trakteert. Zijn spel (meestal is dat fretloos) heeft een prominente plaats binnen de nummers. Met zijn funky manier van spelen legt hij veel virtuositeit aan de dag en dat is prettig. De bonte vogel in de tak staat voor de wijze waarop de muziek is ingekleurd. Er zijn prachtige bijdragen op viool die ditmaal afkomstig zijn van Jenny Hugh. Daarnaast is er een aantal maal messcherpe trompet te horen door Cameron Harder Handel alsof die er altijd al is geweest. Beiden leveren een constructieve bijdrage aan het geheel en geven met hun organische geluid een mooi tegenwicht aan de elektronische componenten. De muziek is zeer toetsengericht. De synthesizers zijn zweverig en het orgel dampt. Daarom is het heel welkom als de gitaar van zich doet spreken. De hoofdmoot van het snarengefrunnik ligt in de handen van Eric Sands, maar er zijn ook heel wat gastbijdragen die hem op dat gebied helpen. De vrouw op het hoesje staat voor het karaktervolle van de muziek. Haar blik is stoïcijns, eigenzinnig en vastberaden. Haar lippen hebben een rode gloed. “Chrysalis” is in zekere zin sensueel. Hoor hoe listig de stemmen van Jeff Hodges en Elise Testone om elkaar heen dartelen en samensmelten. Het is weer een expressieve boel op de plaat, maar ditmaal ligt de hartstocht er nog meer bovenop. De zes albumloze jaren hebben de band goed gedaan. Een ieder lijkt ontketend. Het geheel klinkt wat minder geknutseld en er zit meer gevoel in de nummers.

Met opener Repeat It ben je direct weer helemaal thuis, dankzij een pulserend ritme, getormenteerde zang en een killerrefrein. Luisterend naar dit alles weet je (of anders gezegd: kan je aanvoelen) dat het nog beter gaat worden op de plaat. Het vioolthema van In A Sence wil al tot hoogtepunt worden uitgeroepen, maar daarvoor is het nog te vroeg. Man On Fire maakt z’n luisteraars graag gretig en wil met huid en haar opgevreten worden. A (Post-Apocalyptic) Bedtime Story is dan ook een buitengewoon hapklare brok. De band grossiert al sinds jaar en dag in dergelijke nummers en daarom is het des te opmerkelijker dat dit album twee epics kent.

Allereerst is daar het in vier delen opgesplitste titelnummer Chrysalis. Het kent veel piano en gitaar  met als gevolg een wat voller en meer robuust bandgeluid. Je ziet als het ware de adrenaline zo uit de boxen komen. Als je je afvraagt wie die te gekke sologitarist is in de eerste twee delen: Vitaly Popeloff is de naam, Fromuz de band waarin hij doorgaans speelt. Toch heeft deze epic nog teveel het idee twee nummers, een tussenstuk en nog een nummer te zijn. Het mag de pret niet drukken. In deze fase van het album past een dergelijke ‘suite-structuur’ eigenlijk best wel en omdat  Man On Fire elke seconde vult met overtuigingskracht, is er niets aan de hand. Dat de band qua bravoure lijkt op bands als Brother Ape en A.C.T levert nummers op als The Projectionist, Tear Gass en Higher Than Mountains. Deze brengen wel het enige minpuntje van de plaat naar voren. “Chrysalis” is niet zo gevarieerd. Binnen de nummers wel, maar over het gehele album gaat men nogal op in waar ze goed in zijn, het maken van aanstekelijke muziek.

Het album sluit af met de tweede epic. Gravity heet het beestje en het is dusdanig geslaagd dat men heeft besloten het twee keer op de plaat te zetten. Eerst krijg je de gewone versie en daarna komt als bonustrack de instrumentale. Dat is mooi, want een nummer als Gravity kan je niet vaak genoeg horen. Je krijgt op deze manier een kijkje in de keuken en je respect voor Jeff Hodges als producer en componist krijgt een enorme boost. Vlak zijn collega’s hier ook niet uit. Die opzwepende akoestische gitaar, die jaren ’80 toetsenpingels, die uitmuntende melodieën en die grandioze gitaarsolo: ze komen allemaal bij je binnen, tenminste… als je ontvankelijk bent voor hun fratsen.

Jarenlang was voorganger “Habitat” de best verkopende cd bij 10t Records en je mag me in de fik steken als dat zo blijft.

Dick van der Heijde