Manfred Mann’s Earth BandAlbum

Dit was, voor een poosje, het laatste album van Manfred Mann’s Earth Band, en toen ik de plaat voor het eerst hoorde had ik daar volkomen vrede mee. Want wat is dit voor bij elkaar geraapt zootje?

Het is misschien handig om te bedenken dat de Earth Band op dat moment nog maar bestond uit drie leden: naast Manfred waren alleen drummer Lingwood en gitarist Rogers, die net terug was, overgebleven. Manfred had pas een nieuw contract bij Virgin en daarvoor slechts één plaat geleverd, het aardige “Criminal Tango“, dus er zullen nog wel contractuele verplichtingen geweest zijn. En er lag nog wel een bruikbaar idee op de planken.

Jaren eerder, in 1973, had Mann het idee gehad om “Planets Suite” van de Britse componist Gustav Holst te bewerken voor een rockband. Dat was, na “Days Of Future Passed” van The Moody Blues en Deep Purple’s “Concerto For Group And Orchestra” geen erg origineel idee, maar toch niet zo gek bedacht. Helaas staken de erven Holst er toen een stokje voor. Iets van dat idee kwam in een andere vorm wel terug op “Solar Fire“, maar nu, 14 jaar later, leek de tijd rijp voor een nieuwe poging.

Helaas bleef het daar bij. Van de twaalf stukjes en stukken op het album hadden er maar vier of vijf een relatie met het werk van Holst of met planeten in het algemeen. De overige stukken zijn covers, zoals een bewerking van nog een nummer van Paul Weller; What You Give Is What You Get heette op “Sound Affects” van The Jam uit 1980 nog Start! Ook een ultraslome versie van Cream’s We’re Going Wrong valt op, naast Geronimo’s Cadillac, van Michael Martin Murphy, een Amerikaanse countryzanger. Het zijn geen verrijkingen van het album.

Daarnaast heeft Mann een nieuw speeltje: de ’trumpeton’ klinkt als een soort trompet synthesizer. Die was kennelijk de aanleiding voor de supermelige en ronduit erbarmelijke versies van Billies Bounce, een bewerking van een jazz standard waarmee zelfs Scatman John niet geassocieerd zou willen worden, laat staan dat hij het ook twee keer op dezelfde plaat zou zetten. Daarbij klinkt het album, door al die gastzangers en -zangeressen, stijlen en instrumentaria, ook nogal gefragmenteerd. Is dit een rockband, een popact, een fusion-project of een heel erg jazz debacle? Van alles iets, maar eigenlijk net niets.

Na aftrek van alle rommel blijven er dus een stuk of zes serieuze stukken over, waaronder het echt wel fraaie, maar veel te korte Joybringer (From Jupiter), Rivers Run Dry, een compositie van Rogers, en Telegram To Monica. Ook Hymn (From Jupiter) is mooi, als je dat blikkerige trompetje even vergeet. Het is veel te weinig voor een geslaagde plaat.

Waarom het album “Masque” moest heten is niet duidelijk, maar ik kan me wel voorstellen dat Mann zich zo voor het album schaamde dat hij zijn eigen gezicht er niet op wilde hebben. In zijn complete oeuvre steekt het album in elk geval af als een pijnlijke pukkel.