Manfred Mann’s Earth BandAlbum

De eerste drie albums van Manfred Mann’s Earth Band zijn prima platen. Met de kennis van nu kunnen we echter wel stellen dat het – gechargeerd gezegd – slechts wat probeerseltjes waren in de aanloop naar het eind 1973 verschenen “Solar Fire”. Op dit album komt de symfonische pracht en praal van de vier heren voor het eerst volledig tot wasdom.

Neem bijvoorbeeld die openingstrack. Dit nummer alleen al rechtvaardigt de aanschaf van dit album. Het is een cover van een lied van Bob Dylan en de heren presteren het om dit nummer dat oorspronkelijk nog geen anderhalve minuut duurt op te rekken tot een symfonisch meesterwerk van bijna tien minuten. Fraaie koorzang mag dit nummer aftrappen, maar het komt echt tot leven als Mann zijn toetsenarsenaal met veel orgel en Mellotron laat klinken. En hoewel de toetsen domineren is het de hele groep die hier excelleert. Rogers overtuigt met zijn krachtige zang en lyrische gitaarspel. Halverwege het nummer speelt hij een geweldige solo. Daarnaast houdt de uitstekende ritmetandem van Chris Slade en Colin Pattenden de boel strak bij elkaar. Een geweldige Minimoog solo luidt het nummer uit.

Het risico met zo’n sterke opening is dat de rest van het album tegen gaat vallen. Het niveau van Father Of Day, Father Of Night wordt dan ook niet meer gehaald, maar de overige nummers vallen absoluut niet tegen. In The Beginning, Darkness is een lekker jazzy nummer waarin de titel van het album door ‘The Chanter Sisters’ regelmatig wordt herhaald. Pluto The Dog is een instrumentaaltje met wat humoristische vocale bijdragen van Pluto. Op het titelstuk wisselen de vocalen van Rogers en de dames elkaar af, maar de complimenten moeten gaan naar Pattenden die hier een heerlijke baslijn neerlegt.

Het overkoepelende thema van sterren, zon en planeten vindt een ander hoogtepunt in het instrumentale Saturn, Lord Of The Ring/Mercury, The Winged Messenger. Het begint lekker dreigend met een gitaarlead over een ronkend orgel, maar als de stoomtrein op gang komt is het hier ook weer genieten geblazen. In het eerste deel pakt de gitaar van Rogers de hoofdrol, maar halverwege neemt Mann in de rol van Mercurius het over en belanden we wederom in de toetsenhemel, hoewel Rogers zich niet zonder slag of stoot gewonnen geeft. Het uptempo stuk is om van te watertanden.

Het album sluit af met het tweeluik Earth, The Circle waarbij deel twee als eerste voorbij komt. Hier horen we een korte herhaling van enkele thema’s die we eerder op het album ook al voorbij hoorden komen. Deel één is misschien wel het buitenbeentje waarbij vooral de manier van zingen anders klinkt. Het doet bij vlagen wat aan de zang van Jon Anderson denken.

“Solar Fire” is het eerste écht goede album van Manfred Mann’s Earth Band. Het zou de opmaat zijn naar een aantal sterke opvolgers zoals “The Roaring Silence” en “Nightingales & Bombers”. Maar deze misstaat absoluut niet in de platenkast van een serieuze symfo liefhebber. Eigenlijk hoort hij daar gewoon in te staan.