MysteryConcert

Volgens eigen zeggen was het een lang gekoesterde wens van de band om een keer ‘een heel weekend’ in de Boerderij te spelen, of kwam dit toch meer van de Boerderij zelf?  Feit is dat het Mystery nu op 16 en 17 mei 2025 is gelukt. Op vrijdag de 16^e waren ‘the Shorts’ aan de beurt. Dat leverde 23 nummers op, met toch ook enkele 10-plussers. Ik smaakte het genoegen op de 17^e aanwezig te zijn, bij ‘the Longs’. Een hele volle avond, gevat in negen nummers.

Mystery krijgt niet genoeg van het maken van epics. Als ze die dan een hele avond lang spelen, wie wil daar dan niet bij zijn? In ieder geval een goed gevulde zaal mensen wel. Het was lekker druk en je had nog voldoende beweegruimte.

Het bekende pianoloopje aan het begin van Looking for Something Else (van “Lies and Butterflies”) is de start van een feest van herkenning voor de fans. Na een intro van een minuut of vier laat Jean Pageau zijn dwarsfluit klinken en zet hij de zangpartij in. Een fraai begin. Pageau is goed bij stem en dat is belangrijk, hij is erg bepalend in deze band. Topper Michel St-Pere laat de melodieuze klanken uit zijn snaren vloeien en mede gitarist Sylvain Moineau laat zich evenmin onbetuigd. Ze zullen de solo’s afwisselen en ook regelmatig samen optrekken.

Pearls and Fire van hun laatste cd “Redemption” heeft de oorlog als thema. Dit kan net iets minder boeien. De toetsen komen wel even mooi door. Dat geldt niet voor een groot deel van de avond. Antoine Michaud moet met zijn klavieren het nodige cement aandragen voor het symfonische bouwwerk Mystery, maar te vaak sneeuwt hij onder in het totale geluid, dat niet eens te hard stond afgesteld. Bij een solo van St-Pere dacht ik weleens dat het wel wat harder had gemogen.

Met The Willow Tree (“Delusion Rain”) hebben we dan wel weer een kraker te pakken. Weer een fraaie intro, super uitgesponnen thema’s, zalige solo’s en een van die gitaarduetten. Pageau hanteert voor het eerst een mobiel keyboard. Ik zie het altijd als een motie van wantrouwen aan het adres van de ‘echte’ toetsenist als een zanger dit gaat doen. Of zou het met het ego van de zanger te maken hebben? De eerste kleine verkleedpartij (hoed en masker) van onze zanger is een feit bij Shadow of the Lake (“Destiny?”). Hier vallen een mooi intermezzo en de gitaarsolo’s op.

In de pauze bieden trouwe fans de bandleden een cadeautje aan: een klok. Na rust gaan de mannen onverdroten verder met weer vier epics. Voor Chrysalis (“Lies and Butterflies”) heeft Pageau naast een masker nu ook een heus vlinderpak aangetrokken om het gebodene visueel kracht bij te zetten. Ook dit nummer heeft best lange, bijna een beetje saaie stukken. Van “The World is a Game” uit 20212 komt The Wakening. Het klinkt inmiddels allemaal vertrouwd in de oren. Pageau groet Noorse fans, eerder had hij al oog voor Franse en Belgische. Tijdens Another Day mag drummer Jean Sébastien Goyette even extra roffelen, de band is overigens niet zo van de solospots. Het vele zingen gaat zijn tol eisen, Pageau heeft moeite de hoogste hoogte te halen. Na weer mooi samenspel geven de gitaristen elkaar de box. Zo, dat hebben we weer mooi gefixt!

Ik zie de eerste mensen de zaal verlaten gedurende Is This How The Story Ends? De epic-limiet is kennelijk bereikt. Pageau en Moineau gaan om onduidelijke redenen even de zaal in. Je moet wat, zullen ze gedacht hebben. Even klinkt vol de piano, dat is bijna schrikken.

Als toetje staat Through Different Eyes (“One Among the Living”) op het menu, ook weer twintig minuten schoon aan de haak. Op momenten komen de toetsen nu wél goed door, gelukkig. Lekkere bass-pedals ook. Pageau had zijn fluit al wel kunnen opbergen, hij kwam er de laatste nummers niet mee boven de rest uit. Fraaie overgangen volgen elkaar weer op en altijd dat wonderschone gitaarspel van St-Pere… Iedereen moet even meezingen op dadididadidida. De vermoeidheid slaat wel toe, het is wel veel van het goede allemaal. In die lange nummers gebeurt regelmatig ook net te vaak net te weinig. En de songstructuren lijken wel erg op elkaar.

Dit alles laat onverlet dat het zeer tevreden publiek een enthousiast en gedreven spelende band aan het werk heeft gezien, die een slordige tweeënhalf uur alles heeft gegeven. En dat was veel. Ik heb zoveel mooie dingen gehoord: prachtige muziek, sterke composities (met de genoemde kanttekeningen), goede zang en geweldig gitaarwerk. Ik miste een van mijn favorieten, A Song for You. Kwaad dat ik was! Later zag ik dat ze dit vrijdag gespeeld hebben. Sjips! Had ik toch ook vrijdag moeten gaan. Was wel wat veel geweest…