OakAlbum

Het is ergens vreemd dat dit vierde album van Oak pas in 2025 het licht ziet. In 2022 sprak ik zanger Simen Valldal Johannessen in verband met het uitkomen van “The Quiet Rebellion Of Compromise” (TQROC). Toen ik naar de toekomstplannen vroeg zei hij: “Door de vertragingen met dit album zijn we maar alvast begonnen met het schrijven van een volgend album en dat is al bijna af. Van de zeven tracks hebben we van zes al de zangpartijen opgenomen. In december gaan we de drum- en baspartijen opnemen. Dus daar is veel tijd in gaan zitten. Het is de bedoeling dat dat album in oktober of november 2023 gaat uitkomen.”

Kennelijk waren de Noorse perfectionisten toch niet tevreden en is er nog flink aan alles geschaafd. Op dit nieuwe werk gaat de band letterlijk verder waar het is gebleven. Net als op het vorige album handelt het over depressie en de donkere kanten van de menselijke geest, wederom geen lichte kost. Je hoort dat de basis is gelegd ten tijde van TQROC. Er zijn legio overeenkomsten. Het algehele gevoel, de productie en de hele aanpak liggen overduidelijk in het verlengde van het vorige album.

Ook in dit album zitten weer zogenaamde ‘easter eggs’ verborgen. Muzikale en tekstuele knipoogjes naar eerder werk. Zo zitten er tekstuele echo’s in Shimmer naar Stars Under Water van het debuut “Lighthouse”. Muzikaal doet het sterk denken aan Quiet Rebellion van TQROC. Je zou het refrein van het eerdere nummer zo in dit nieuwe kunnen invoegen. Het is overigens nog steeds een prachtige song met sterke zanglijnen en mooi pianospel dat wordt ondersteund door warme Mellotron-golven, denk aan het einde van Entangled van Genesis.

Shapeshifter behoort tot mijn favorieten. De warme stem van Valldal Johannessen is hier op zijn best. Wat een bijzonder stemgeluid heeft hij toch. Er wordt een mooie onderhuidse spanning opgebouwd die je als luisteraar in je greep weet te houden. Het instrumentale tussenstuk is van grote klasse, met een hoofdrol voor de stuwende drums van Sigbjørn Reiakvam. Alles komt tot een muzikaal hoogtepunt door een alles doorklievende gitaarsolo die je overal kippenvel bezorgd. Dit is Oak op zijn best!

Ook Borders mag je als ‘typisch Oak’ omschrijven. Deze jongens blijven experimenteren met nieuwe geluiden en technieken. Dat zat in het vorige album in bijvoorbeeld Paperwings. In dit nummer zorgt Valldal Johannessen voor een bijzondere woordloze passage die later op elektronische wijze terugkeert. Hier wordt trouwens ook goed van leer getrokken.

Maar alle registers gaan pas echt open in afsluiter Sensory Overload. Het is een stuwend stuk met een lekkere, overspannen gitaar, hamerende pianoklanken en galmende drums. Tegen het einde wordt het tegendraads met een gierende saxofoon en vervormde zang. Daarna vliegt de band volledig uit de bocht met een stukje metal, compleet met grunts (die verwijzen weer naar Guest Of Honour van het vorige album). Ik vind het een onprettige manier van een album afsluiten en dat zal nu net ook de bedoeling zijn geweest. Dit is geen thema om je comfortabel bij te voelen.

Ik ben een zeer groot Oak-fan en daarom ook kritisch. Ergens vind ik het jammer dat dit album in alle opzichten voortborduurt op het vorige. Het is naar mijn mening net te veel van hetzelfde. Als je “The Quiet Rebellion Of Compromise” en “The Third Sleep” als een dubbelalbum zou beschouwen, dan is het een geweldige dubbelaar. Waarbij, zoals vaker, de tweede schijf net wat minder beklijft dan de eerste. Als tweeluik is dit project met vlag en wimpel geslaagd. Als je de schijf op zichzelf beoordeelt, dan valt hij toch een beetje tegen. Maar, een iets minder Oak album is nog steeds geweldig. De volgende keer mogen ze van mij een compleet nieuw thema bij de horens vatten. Ik kijk ernaar uit.