Oceans Of SlumberAlbum

Je mag het uitleggen als arrogant.

Best wel.

Anderzijds: ik maak mezelf in ieder geval wijs dat er naar mij geluisterd is. Dat ze in de Verenigde Staten mijn recensies hebben gelezen en hebben geconcludeerd; we moeten nu ingrijpen! We moeten de adviezen van Progwereld oppakken!

Om te weten waarop ik doel moet je eigenlijk de recensie van “The Banished Heart” teruglezen. Of die van “Winter”. In deze schrijfsels kan je lezen dat de muziek van Oceans Of Slumber altijd een turbulente achtbaan is geweest. Verschillende metal stijlen met een duidelijke zuidelijke invloed, snoeiharde grunts, heftige gitaarpartijen, fantastische interludes en anderzijds soms boterzachte zang van Cammie Gilbert. Overigens is zij inmiddels mevrouw Beverly geworden. Afgelopen jaar is ze in het echt verbonden met Dobber Beverly, oprichter en mastermind binnen de band. Om de muziek op de voorgaande albums in één zin samen te vatten: extreme diversiteit was het sterke punt van deze band. Dat zorgde er echter niet voor dat de band “breed” werd opgepikt binnen de muziekindustrie en fans. Met dit album “snuffelt” Oceans Of Slumber overduidelijk aan de grenzen van populaire metal-pop.

Toegankelijk, de grunts zijn verdwenen, net als de complexiteit van de songs. Ook de lengtes van de songs zijn radiovriendelijk geworden. Wel is er nog steeds behoud van melancholie en kwaliteit. Zo kan “Starlight And Ash” in een notendop omschreven worden. Is die opsomming een achteruitgang? Nee, want Cammie is ook na het sluiten van het huwelijk met Beverly de succesfactor in de band. De echtelijke kneveling heeft er niet voor gezorgd dat ze minder boeiend kan zingen. Wat zij met haar stem kan is ongekend. Een krachtig bereik waarbinnen ze grossiert tussen tragiek en hoop. Een kritisch puntje is echter snel gemaakt, de band en zangeres schuren nu dicht tegen de muziek van landgenoten Evanescence aan. Niet alle nummers, maar als je Just a Day voor het eerst hoort kan je niet anders ontkennen.

De single The Lighthouse heeft de uiterlijke kenmerken van een top 2000 nummer en zou het in potentie goed moeten doen in de Amerikaanse charts. De kenmerkende Southern gitaar hoor je vaak op dit album en karakteriseert de muziek uit het verleden, maar specifiek ook dit album. Liefhebbers van de formatie Texas ten tijde van het album “Southside” kunnen zich wellicht vinden in de hedendaagse muziek van Oceans Of Slumber. Ook The Waters Rising heeft een herkenbaar en makkelijk te grijpen refrein. Het klinkt vloeiend, heeft ondanks meerdere tempowisselingen een herkenbare harmonie en klinkt vooral eigentijds.

Kenmerkend voor de vernieuwde stijl is wat mij betreft Red Forest Roads. Niet alleen de titel straalt de nostalgie en melancholie uit, ook de muziek. Het is een voorbeeld van een mix van blues, Southern Rock en pop. Een klein knipoogje naar de razende sound van blastbeats uit vervlogen tijden is nog overgebleven. De piano is niet verdwenen, die komt evenredig met het verleden aan bod getuige de interlude The Spring of 21. Prachtig, hoewel die gevoeligheid er nu minder inhakt dan op de voorgaande albums, waar het contrast veel duidelijker aanwezig was. Ook dit keer waagt het gezelschap zich aan een klassieke cover, dit keer van The Animals: House Of The Rising Sun. De versie van Oceans Of Slumber is wat uitgekleed, gaat iets trager en ook hier draagt Gilbert/Beverly het nummer volledig, naast wat gitaarberoeringen, lichte orgelklanken en een viool.

“Starlight And Ash” gaat ongetwijfeld fans van het eerste uur kwetsen. De muziek op deze nieuwe cd is meer mainstream geworden, de gedurfde passages en de progressieve metal zijn van het lijf afgeworpen. Oceans Of Slumber wil zich ogenschijnlijk niet binnen een niche van een muziekstroming nestelen waarmee waarschijnlijk nooit grote verkoopresultaten worden behaald. Cammie Beverly (Gilbert) staat centraal in de muziek, zij is het middelpunt van de band. En in mijn optiek moet dat ook. Zij is een magistrale zangeres die alle aandacht na zich toe moet trekken, uiteindelijk zal zij het succes binnenslepen. Hoe lang dat nog duurt durf ik niet te voorspellen, maar “Starlight And Ash” kan daarin zomaar de evolutie zijn.