OpethAlbum

Ik moet deze recensie eigenlijk met een bekentenis beginnen. Het voorgaande album, “Sorceress”, was het eerste Opeth album sinds het debuut “Orchid” dat ik niet direct na de releasedatum heb aangeschaft. Dat had niets met gebrek aan interesse van mijn kant te maken, maar door de grote hoeveelheid muziek die als recensent op je afkomt, wil er nog wel eens een plaat tussendoor glippen. Zelfs als dat de nieuwe Opeth is. Ook aan de kwaliteit van de plaat lag het niet en het album heeft inmiddels een welverdiende plek in de collectie. Maar uiteraard maak ik die fout niet nog een keer, dus bij het uitdelen van de promo’s waar de nieuwe Opeth bij zat, dook ik direct bovenop deze “In Cauda Venenum”. En man, wat bof ik daar weer mee zeg!

En laat ik dan ook direct maar met het woord op de proppen komen wat in de meeste recensies van deze band wel een of meerdere keren naar voren komt: vernieuwing. Die was al aanwezig in de tijd dat de band nog als echte progressieve death metal band acteerde, maar nam eigenlijk sinds het in 2011 verschenen “Heritage” een echte vlucht. En ook nu heeft Åkerfeldt weer een konijn uit de hoge hoed getoverd. Want niettegenstaande de Latijnse titel is “In Cauda Venenum” volledig in het Zweeds gezongen. Om alle Engels georiënteerde fans niet gelijk tegen de haren in te strijken is er ook een versie in het Engels. De Zweedse uitvoering wordt echter gepresenteerd als de originele versie. De teksten zijn natuurlijk niet te volgen, maar de veelvuldig aanwezige Zweedse samples zijn in de originele versie veel beter op hun plaats dan in de Engelse.

Uiteraard zit de progressie niet alleen in het switchen naar de moedertaal, muzikaal krijgen we ook de nodige verrassingen voorgeschoteld. De band presteert het zelfs om met Banemannen een welhaast volbloed jazznummer op ons los te laten. Laat je daar echter niet door afschrikken, want dit album staat wederom vol met schitterende muziek voor ons progfanaten. Al in de intro Livets Trádgård – met flink wat Mellotron – is te horen dat de rol van toetsenist Joakim Svalberg met het album belangrijker wordt. Waar zijn voorganger Per Wiberg toch hoofdzakelijk werd gebruikt om met zijn toetsen de gaten wat op te vullen, vuurt Svalberg met zijn arsenaal aan retrogeluiden de ene na de andere bombastische partij op ons af. De orkestrale partijen op De Närmast Sörjande zijn fantastisch, maar het zijn voornamelijk stukken orgel en Mellotron die hier de puristen tot tevredenheid zullen stellen.

De nummers zijn zo goed als allemaal van middellange lengte en dat geeft ruimte voor veel variatie. Zowel tussen de nummers onderling als in de nummers zelf. Hoewel de band niet meer zo spijkerhard speelt als in het verleden is er weer volop afwisseling tussen harde en zachte stukken. De formidabele ritmetandem van Martin Mendez en Martin Axenrot levert hier een topprestatie door de grote hoeveelheid tempowisselingen in goede banen te leiden. En met Minnets Yta krijgen we zowaar een heuse rockballad te horen. En wat voor één! Dit staat ver verheven boven de doorsnee AOR-ballade. Het nummer wordt gedragen door de piano en strings van Svalberg en Åkerfeldt levert hier één van zijn beste vocale prestaties ooit. En dan heb ik de hemelse gitaarsolo van Fredrik Åkesson nog niet eens genoemd. Een subliem nummer!

Charlatan is vervolgens King Crimson op zijn Zweeds met een mannenkoor als afsluiting en Ingen Sanning Är Allas ligt misschien nog het meest in het verlengde van “Pale Communion”. Beide nummers zetten het hoge niveau onverdroten voort. Het al genoemde Banemannen doet het album een beetje inzakken en ook Kontinuerlig Drift is niet op álle fronten even overtuigend. Wat dat betreft is de Latijnse albumtitel misschien wel expres gekozen. “In Cauda Venenum” betekent namelijk ‘het venijn zit in de staart’ en dat zit het hier ook. Afsluiter Allting Tar Slut is namelijk een episch nummer. Het start dreigend met zwaar toetsenwerk om vervolgens na anderhalve minuut als een goederentrein over je heen te denderen. Pas na ruim acht minuten verdwijnt deze trein langzaam in de verte, waarna je ademloos van deze geweldige luisterervaring achterblijft.

Je mag het toch wel een prestatie van formaat noemen. De catalogus van Opeth bestaat inmiddels uit dertien studioalbums en daar zit geen zwak album tussen. Zelfs geen middelmatig album. “In Cauda Venenum” misstaat absoluut niet in deze indrukwekkende lijst. Sterker nog, wat mij betreft is dit het beste album sinds Mikael Åkerfeldt zijn grunts vaarwel heeft gezegd. De nummers zijn nog stevig genoeg om overeind te blijven tijdens de liveshows waar nog steeds veel oud materiaal voorbij komt, maar bevatten ook erg veel invloeden uit de prog van de jaren zeventig. Er rest mij niets dan een hele diepe buiging voor deze prog metal koningen uit Zweden.