Pain Of SalvationAlbum

Pain of Salvation staat bekend als een van de best presterende progmetal bands ter wereld. Met hun conceptalbums, denk onder andere aan “Be”, “Remedy Lane” en hun eerste drie albums, hun experimentele muziek en constante kwaliteit hebben ze een vaste positie bereikt in de progwereld.

Na een rustigere periode met een aantal akoestische albums, “Road Salt” albums en Eurovisie aspiraties keerde Daniel Gildenlöw in 2017 met “In The Passing Light Of Day” weer terug naar zijn roots. “ITPLOD” is dan ook nog steeds één van hun betere werken, die zoals Shireen Bekker terecht opmerkte, je raakt door pure emotie. Een aanrader voor alle progressieve rock- en metal liefhebbers.

PoS staat dus voor de opgave met dit nieuwe album “Panther” dit succes te overtreffen of op z’n minst te evenaren. Gildenlöw heeft de band deze keer grotendeels bij elkaar weten te houden en heeft alleen gitarist Zolberg vervangen door Johan Hallgren. Ook de muzikale stijl is grotendeels behouden en wellicht nog steviger en heavier geworden, maar ook de emotionele gevoelige nummers zijn gebleven.

“Panther” is wederom een conceptalbum over mensen die niet passen in het normaal van de maatschappij. Sociale media dringt mensen andere normen en waarden op, terwijl elke mening mag worden gehoord. Het album creëert daarmee beelden van de wereld waarbij de individuen moeten worden erkend, terwijl dit wel gewogen wordt aan het normaal. Gildenlöw legt de vergelijking naar een stad met honden en panters, de zogenaamde normale en speciale mensen.

Het album opent meteen sterk met Accelerator. Een uptempo nummer dat in intensiteit steeds verder toeneemt (accelereert). Pain of Salvation is met dit album extra gaan experimenteren met verschillende geluidseffecten en dat is op Accelerator goed hoorbaar. Statische ruis, hick-ups, bellen, klokken, voice decoder en synthetische effecten komen regelmatig voorbij. Een indrukwekkende opener voor het album.

Unfuture heeft een meer donkere, zwaardere sound. Na een akoestische start wordt het nummer aangezet met een stevig basgeluid. Dit nummer grijpt duidelijk terug naar de beginjaren van Pain of Salvation, denk met name aan “One Hour By The Concrete Lake”.

Het meest vreemde, maar wellicht ook het sterkste nummer van het album is Restless Boy. Het nummer opent nog enigszins rustig met vocoder zang en verschillende synthesizer lagen. Halverwege het nummer verandert het groovy, langzame tempo in een stevig headbang ritme. Deze tempowisselingen volgen nog een paar keer, waarbij met name het drumgeweld van Leo Margarit sterk opvalt. In slechts drie en een halve minuut gebeurt er zoveel dat het eigenlijk niet is op te noemen. Live ben je na dit nummer zeker buiten adem.

Na de eerste drie nummers veranderd de emotie van het album. De alleen heavy nummers hebben we zo’n beetje gehad en nu komt er meer emotie in de nummers, dit overigens zonder de heftigheid van de nummers te verloochenen. Wait is een pianogedreven ballad, Keen To A Fault heeft een elektronisch accent met een Genesis-achtige invloed. Fur is het kortste nummer, met instrumentale snaargeluiden. Het titelnummer Panther is een andere vreemde eend op dit album en haast een rapnummer, maar dan met een vreemde twist. Hoewel zeker niet het beste nummer is het een mooie afwisseling op dit sterk wisselend album. Ook Species is niet het sterkste nummer op het album, maar de opbouw en toenemende intensiteit is wel sterk gedaan. Iets waar Pain of Salvation altijd goed in is.

Het album sluit – zoals ondertussen gebruikelijk – met een epic nummer. De 13½ minuut lange track is waarschijnlijk het lastigst om te beoordelen. Een Pain of Salvation album moet je altijd meerdere keren beluisteren voordat je ‘er in komt’. Het slotnummer heeft zeker een flink aantal luisterbeurten nodig, maar als je die moeite neemt is dat het meer dan waard. Icon roept een vergelijkbare sfeer op als die over het vorige album “In The Passing Light Of Day” hangt. Melancholische sferische muziek die door de klagende zangstem van Gildenlöw prachtig wordt versterkt. Wist dit nummer bij de eerste beluistering niet te raken, nu krijg ik continu er kippenvel bij. Heerlijk!

Pain of Salvation heeft met zijn elfde album wederom een schitterend product afgeleverd. Of ze de kwaliteit van hun vorige album hebben geëvenaard of verbeterd zal de tijd leren. Want zoals al gezegd, elk album van PoS heeft tijd nodig om te rijpen. Dus kijk aan het eind van het jaar waar dit album in mijn toplijst eindigt.