ParalydiumAlbum

Goed nieuws voor wie het wachten op een nieuw album van Symphony X beu is: zet met een gerust hart Paralydium op. Dat geldt nog sterker als je de voorkeur geeft aan de melodieuze, vroegere albums van de grootmeesters der progressieve powermetal, want het Zweedse gevoel voor melodie zit diep in het Paralydium-DNA. Roer dus nog een bouillonblokje Seventh Wonder, Darkwater of Mind’s Eye door de soep en je hebt een aardig idee hoe “Universe Calls” smaakt.

Dat wil niet direct zeggen dat we hier met een slap aftreksel van doen hebben. Wat de vijf heren voorschotelen, smaakt uitstekend. De instrumentaaltjes aan het begin en voor de laatste track (creatief getiteld Prelude en Interlude) zorgen voor een symfonische binnenkomer en een broodnodig rustpunt. De soloduels van gitarist John Berg en toetsenist Mike Blanc doen niet onder voor de helden van het genre. De drie lange tracks bieden genoeg uitdaging om eens lekker te kauwen.

Daarnaast heeft de band met zanger Alexander Lycke een waardevol ingrediënt in handen. Hij is sinds vorig album “Worlds Beyond” (2020) Mikael Sehlin komen vervangen, die verhuisd is naar de popmetallers van Amaranthe. Collega Ravensbergen was al danig onder de indruk van Lyckes vocale prestaties bij Astrakhan, en ik kan zijn mening alleen maar onderschrijven. Hij heeft wat meer power dan zijn voorganger, en zoekt minder vaak het ruwe randje in zijn stem op. Het is een van de redenen dat “Universe Calls” zozeer doet denken aan (daar komt de verwijzing weer) de vroege albums van Symphony X, toen Russell Allen nog niet zo vaak boos was.

Maar hoe lekker dit hapje ook smaakt, het gebrek aan originaliteit begint geleidelijk toch te knagen. Caught In A Dream had met zijn hakkende riff en ultramelodieus refrein zomaar op een van de recente DGM-albums kunnen staan. Het bombastische intro van Forging The Past had niet misstaan op Symphony X’s “Twilight In Olympus”. Hoe lekker een biefstuk pepersaus of een varkenshaasje champignon-roomsaus op zijn tijd ook zijn, we hebben ze gewoon al te vaak op de menukaart zien staan.

“Universe Calls” laat daarmee een dubbel gevoel achter. Paralydium kan moeiteloos wedijveren met de toppers van de melodieuze progmetal, maar voegt daar vooralsnog weinig nieuws aan toe. Dit is pas het tweede volledige album van de band. Op basis daarvan zou je kunnen verwachten dat er nog voldoende tijd en ruimte is om een krachtigere eigen identiteit te ontwikkelen. Aan de andere kant is Paralydium niet heel productief gebleken over de afgelopen periode. De debuut-ep stamt al uit 2015, dus we kunnen moeilijk stellen dat het hier om een club jonge honden gaat die zijn eigen stem nog niet gevonden heeft.

“Universe Calls” getuigt in elk geval van zoveel vakmanschap dat het nieuwsgierig maakt waartoe deze mannen in staat zijn als ze het traditionele kookboek van de progpowermetal los durven laten. Laten we hopen dat er op een volgend album wat vaker zonder strak recept wordt gekokkereld, want gevoel voor smaak kan Berg en consorten absoluut niet ontzegd worden.