Pink Floyd Project is een van de vele Pink Floyd-tributebands in Nederland, ze bestaan al sinds 2006 en zijn een professioneel gezelschap met een getalenteerde groep musici en een goed gevulde agenda als het gaat om optredens. Na vorig jaar een succesvolle trits shows te hebben verzorgd in Ahoy Rotterdam naar aanleiding van het feit dat de originele band dertig jaar geleden zijn laatste officiële concerten in Nederland speelde (september 1994, de Kuip Rotterdam) is het nu de beurt aan een paar klassieke albums. Om precies te zijn “Wish You Were Here” uit 1975 en “The Dark Side of the Moon” uit 1973 waren het onderwerp van de huidige concertreeks van de band. We zouden deze avond getrakteerd worden op integrale versies van beide iconische werken, in hiervoor vermelde volgorde met pauze er tussenin.
En ook nog eens in een theater dat voor mij enorme nostalgische waarde heeft en waar ik menigmaal mijn favoriete bands mocht aanschouwen: de Koning Willem Alexanderzaal van het World Forum in Den Haag, voorheen bekend als Congresgebouw. Peter Gabriel, Mike Oldfield, Manfred Mann, Camel, Jethro Tull, Toto, Saga en UK heb ik hier onder andere aan mij voorbij zien trekken, eind jaren zeventig tot midden jaren tachtig. De zaal met een capaciteit van ca. 2.200 toeschouwers was echter verre van vol, ik schat voorzichtig dat ongeveer 800 man/vrouw aanwezig was op een koude winteravond in Den Haag. Met natuurlijk veel zestigplussers, zowel mannen als vrouwen, maar ook een verbluffend groot aantal jongeren, hoopgevend voor de toekomst van het genre.
De show begint enigszins verrassend, het podium is nog leeg, de apparatuur staat opgesteld en een grote foto van EMI (Abbey Road) Studio 3 versiert het grote projectiescherm. Een kale man in een sjofele regenjas met een boodschappentas betreedt het podium vanuit de zaal. Hij loopt naar het midden en houdt daar stil om de omgeving in zich op te nemen, rug naar het publiek. Onder de bekende tonen van Shine On You Crazy Diamond verschijnen de muzikanten één voor één op het podium, met verbazing starend naar die onbekende man, die hun verrichtingen gadeslaat. Natuurlijk, de echte fan heeft het al lang herkend: dit is de legendarische scène van de plotselinge verschijning van Syd Barrett, betreurd voormalig voorman van de band, uitgerekend tijdens de opname van een album dat hem tot onderwerp heeft.
Er zullen meer van dit soort momenten volgen, Pink Floyd Project heeft blijkbaar besloten om niet in de voetstappen van hun wereldberoemde voorgangers te treden, berucht om hun statische optredens. In plaats daarvan krijgen we een mengvorm van concert en theater voorgeschoteld, compleet met muzikanten die een acteerrol krijgen en zangeressen die ook nog over behoorlijke danstalenten blijken te beschikken. Vooral zanger Chris Mustamu vervult zijn rol met verve, tijdens Welcome to the Machine en Have a Cigar, met veel theatraal rollenspel en spectaculaire beeld- en lichtshow, plus prima geluid.
Ik moet zeggen dat ik niet goed weet wat ik ervan vind. Ik snap de drijfveer van de band, met elf personen vertegenwoordigd op het podium zou het wel een erg statisch gebeuren worden. Bovendien hebben ze het bij eerdere shows ook al gedaan. Maar het staat wel erg ver af van het origineel, dat zich nooit voor zoveel drama en theater zou laten lenen. Maar een mooi schouwspel is het wel, er is veel dynamiek. De integrale vertolking zorgde overigens voor het feit dat er vrijwel geen applaus tussen de nummers door plaatsvond, de songs lopen immers grotendeels in elkaar over. Niemand voelde zich blijkbaar aangesproken om de goede orde te verstoren. Respectvol, maar het komt de relatie tussen publiek en band niet ten goede.
En oh ja, er wordt ook nog gemusiceerd en behoorlijk goed. Want aan deze professionele outfit kun je het wel overlaten om een gedegen en natuurgetrouwe versie van het werk van de originele band ten gehore te brengen. Vooral saxofonist Hans Wijnbergen (Syd), gitarist Henk Bennen, maar ook zanger Wim Holsappel stelen regelmatig de show. Terwijl een van de hoogtepunten van de avond werd gevormd door een loepzuivere vertolking van Clare Torry’s Great Gig in the Sky door de Floydettes, hulde dames! Een ander hoogtepunt betrof de toegift, Echoes van het album “Meddle” uit 1971 is een ruim 23 minuten durend psychedelisch meesterwerkje en wordt door het ensemble tot in de puntjes nagespeeld. Waarna een staande ovatie van het publiek volgde.
Prima optreden van de dames en heren, er staat nog een fors aantal shows op de rol dat hen tot eind mei bezig zal houden. Hopelijk komt er ook nog een moment waarop ze wel een uitverkochte zaal in Den Haag tegenover zich vinden, ze verdienen het.