RadioheadAlbum

We schrijven 14 februari 2011. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat dit een dag zoals elke andere was, Valentijnsdag natuurlijk voor zij die hieraan meedoen. Maar toch gebeurde er op die dag iets speciaals: Radiohead, één van Engelands meest innovatieve bands kondigde volledig uit het niets de release van hun nieuwste album aan met een kort berichtje op hun Twitter en Facebook pagina. Nog geen week later zou “The King Of Limbs” al verschijnen als download op Radioheads website. En zo geschiedde uiteraard. Nu, toch weer enige tijd later, is het tijd geworden om ook dit album van naderbij te bekijken.

Sinds “Kid A” en de bijhorende experimenteerdrang van Radiohead is het zo dat de fans elke release bang afwachten hoe hun favoriete band nu weer klinkt. Neigen ze meer naar het grote succes van “OK Computer” of is het meer elektronisch? Op de twee vorige albums “Hail To The Thief” en “In Rainbows” probeerden de Britten een synthese tussen hun twee sounds te vinden. Vooral op die laatste kwam dit erg mooi tot uiting. Het logische zou dus zijn dat Radiohead die weg vervolgt en in diezelfde sfeer een album maakt. Neen dus, niet zo met Thom Yorke en de zijnen. Natuurlijk doen zij weer net iets totaal anders dan je zou verwachten want “The King Of Limbs” is eerder een terugkeer naar hun experimentele geluid van begin jaren 2000.

Ik schrijf nu wel terugkeer, maar eigenlijk kunnen we die bewoording beter niet gebruiken, want deze plaat lijkt eigenlijk al bij al toch niet zo op “Kid A” of “Amnesiac”. Op die twee albums waren er nog enkele gitaargeoriënteerde nummers te vinden zoals bijvoorbeeld een Optimistic of een Knives Out. Maar niets van dat op “The King Of Limbs”. Het is zelfs zo dat ik na een eerste luisterbeurt sterk twijfelde of er überhaupt wel ergens een gitaar te horen is op dit album (wees gerust, ze is ergens aanwezig, alleen niet al te duidelijk). Deze plaat is dus met andere woorden bijna volledig elektronisch en gaat daarin nog een stap verder dan op de twee voornoemde albums.

Dat maakt van dit album natuurlijk geen makkelijke kost, zelfs naar Radiohead-normen. Eentje waarvoor zelfs de doorwinterde Radiohead-liefhebber als ikzelf toch een tweede beurt nodig voor had vooraleer de spreekwoordelijke frank viel en ik helemaal mee was met dit album. Met zijn bijna hypnotische beats en prachtige soundscapes, maar vooral met de immens mooie stem van Thom Yorke.

Een stem die nog belangrijker lijkt geworden dan voorheen, want ze acteert hier echt als een extra instrument dat onontbeerlijk is voor de sfeer die “The King Of Limbs” probeert over te brengen. Net hierdoor ontsnapt het album aan de val waar veel elektronische muziek dreigt in te trappen. Het zorgt er namelijk voor dat deze plaat geen kil album wordt waar soms de productie daar wel naar lijkt te neigen.

Het is bijna traditioneel bij Radiohead dat hun album als elektronisch catalogiseren alleen al genoeg zal zijn om weer een schare fans van de “OK Computer”-periode suïcidale neigingen te bezorgen. Je gaat je langzamerhand afvragen of er nog wel oude fans over zijn nadat hun band hen al zo vaak heeft teleurgesteld. Maar daar tegenover staat natuurlijk wel dat er een heel schare fans is die de experimenten en de elektronische muziek van Radiohead wel in het hart gesloten hebben. Het zal vast wel duidelijk zijn dat ikzelf ook tot die tweede groep behoor. Ik kan dus met een gerust hart zeggen dat “The King Of Limbs” een waardig Radiohead-album is. Eén dat ik nog steeds erg graag in de cd-speler steek.

Peter Van Haerenborgh