Reed, RobertAlbum

Alsof onze platenkast nog niet genoeg gevuld is, brengt workaholic Robert Reed (Magenta, Cyan, Sanctuary, chimpan A, Kompendium) in korte tijd ditmaal een coveralbum onder zijn eigen naam uit. En niet zomaar eentje. Uit de categorie ‘hoort u het ook nog eens van een ander’ worden dertien nummers van zijn favoriete componisten door Reed gearrangeerd en in zijn “Sanctuary” muziekstijlblender gegooid, zodat Mike Oldfield-fans er ook wel pap van zullen lusten. Over de meester zelf gesproken; alleen met een kleine twee minuten wordt een bekend origineel akoestisch Tubular Bells-thema uitgewerkt, in een elektrische variant. En deze komt nou net niet voor in de film ‘The Exorcist’.

Want laat de onvermoeibare Reed nu vooral filmmuziek, die uit zijn jeugd stamt en bij hem nog steeds aangename herinneringen oproept, opnieuw opgenomen hebben. Naast de thema’s van ‘Dr.Who’ en ‘The Wichtfinder General’ zijn er soundtrackfragmenten uit de films ‘Little Brown Bird’ (Oh Hush Thee, My Dove, ‘The Wicker Man’ (Willow’s Song) en ‘Le Professionel/Maddalena’(Chi Mai) van de legendarische componist Ennio Morricone.

Daarnaast hoor je drie nieuwe interpretaties van David Bedford’s Nurses Songs With Elephants, King Aeolus en Rio Grande, die voor Reed allemaal warme herinneringen oproepen aan een onbekommerde jeugd, terwijl hij in bed op een cassettespeler naar de originele nummers luisterde. Voor mij is dit iets te veel van het goede, want de nalatenschap van David Bedford hield hij al eerder levend door hier een volledig soloalbum,  “Variations on Themes by David Bedford”, uit 2017 aan te wijden, inclusief deze drie nummers.

Daarnaast is van trouwe kompaan Tom Newman nog een bewerking van zijn Dance Of The Daoine Sidhe opgenomen. Uit de oude doos werd met Telstar een instrumentaal hitje uit 1962 van The Tornado’s zodanig geproduceerd dat dit prima zou passen op “QE2”. Op dit album coverde en eerde Mike Oldfield generatiegenoten The Shadows op dezelfde wijze met hun nummer Wonderful Land uit datzelfde jaar. En dan is er met Scarborough Fair nog een uitwerking van een traditioneel motiefje dat uit de middeleeuwen stamt en al eerder een hitbewerking kende door Simon & Garfunkel.

De ontdekking van dit album is voor mij Mathematician’s Air Display van Pekka Pohjola. Het is een wat kaal uitgevoerd nummer geworden van een voor mij totaal onbekende Fin, getrokken van zijn soloalbum uit 1977, dat van origine “Keesojen Lehto” heette en waarop zowaar Sally en Mike Oldfield acte de présence geven. Van dit soort verborgen pareltjes willen wij progfanaten natuurlijk graag meer weten.

De zachte fluittonen worden andermaal verzorgd door Terry Oldfied (ja, inderdaad familie van) en ontbreken partners in crime Les Penning en Tom Newman met de nodige hand- en spandiensten ook nu niet, zodat geregeld rustige new age-accenten over je heen dalen. De vrouwelijke folky zang komt van Angharad Brinn. Robert Reed creëerde daarmee een werkje waarop de originele melodieën zodanig opnieuw gearrangeerd en vooral geproduceerd zijn, dat vooral de magische Oldfield-sound is te horen en dit album een aangenaam tussendoortje is voor de liefhebber van thematische progfolkmuziek.