Robert ReedAlbum

Degene die de “Sanctuary”-albums I tot en met III van Robert Reed (Magenta) kennen, zullen met het nieuwe album, simpelweg doorgenummerd naar IV, weer een aha-erlebnis ervaren. De vraag stellen: in hoeverre kan Reed de thematische variaties uit het oeuvre van Mike Oldfield nog verder uitmelken, is deze ook beantwoorden: ja, dat kan hij. En ook als geen ander!

De invloeden zijn onmiskenbaar herkenbaar. Echter net zoals op “Sanctuary III” worden de details steeds dieper uit het muzikale Oldfield-spectrum gehaald en is er daarnaast meer ruimte geopend voor eigen melodielijnen en thema’s, waardoor het eindresultaat meer een eigen smoel krijgt. Reed neemt de regie over om steeds ietsjes meer zijn eigen richting te kiezen en minder zijn toevlucht te nemen tot zijn grote inspiratiebron. Helaas loopt het daardoor niet altijd logisch over, wat bij dit soort fragmentarische muziek natuurlijk op de loer ligt. Wat niet meehelpt is dat de terugkerende thema’s zeer beperkt zijn – die hadden de consistentie kunnen bevorderen – en is er geen band die het allemaal live in de studio inspeelt.

Buiten Simon Phillips op drums speelt Robert Reed namelijk ditmaal alle instrumenten zelf in en hij wordt daarin bijgestaan door Les Penning om dat allemaal correct op te nemen. Hij heeft de coproductie samen met Tom Newman gedaan, waarmee de geluidskwaliteit gegarandeerd is. Laatstgenoemden spelen ook kort wat in op het album met respectievelijk fluit en bodhrán.

In ruim twintig minuten kent The Eternal Search naast wat eigen inbreng vooral variaties op thema’s en overgangsstukken uit “Tubular Bell”, zodat het geen plagiaat is maar wel lekker wegluistert. De liefhebbers weten het. Het klinkt allemaal weer heerlijk vertrouwd en vult de leegte die Mike Oldfield zelf al jaren achter laat. De finale is “Crisis”-waardig dankzij de synthesizer en een ontketende Simon Philips op drums en smaakt naar meer. Truth doet er qua speeltijd en intenties niet voor onder. In het eerste deel speelt hij vooral muziek uit eigen doos. Soms wat filmisch, soms wat kinderlijk. Onsamenhangend is de leidraad in dit geheel. Wellicht was het opsplitsen in drie verschillende titelnummers hier beter geweest. In het tweede gedeelte laveert hij met verschillende variaties uit het “Incantations”-album weer lukraak door de catalogus van Mike Oldfield. Een bezwering die bij mij wel helend werkt.

Daarmee hebben we de twee epics van zo’n twintig minuten elk gehad en sluit het album met Sanctuary kort af. In het krap twee minuten durende folkachtige liedje staat het fluitspel centraal, dat wordt begeleid met akoestisch getokkel en wat van die kenmerkende overstuurde gitaarhalen.

Hoe dan ook, voor mij is het een prima titel als afsluiter om de Sanctuary-franchise maar eens een keer af te ronden en vanaf nu geheel eigen materiaal te gaan schrijven. Want hoe goed en warm het ook klinkt, deze Oldfield-kloon uit de 70’s kennen we nu wel. Of Robert Reed moet eens geïnspireerd worden door de opzet van het album “Crisis”. Dat was een verfrissend album uit de jaren 80 van Mike Odlfield met de Fairlight als vernieuwende digitale synthesizer met sampling-technieken. De drummer van dat album heeft hij al.