Seventh StationAlbum

Vreemd, vreemder, vreemdst…Seventh Station is de overtreffende trap daarvan. Onconventionele, avant-gardistische, progressieve metalmuziek, doorspekt met vreemde klanken, abrupte tempowisseling, korte uitbarstingen en tegendraadse melodieën en ritmiek. Deze derde release van de band, “On Shoulders Of Giants”, bevat herinterpretaties van werken van 20e-eeuwse componisten en combineert zware riffs, complexe arrangementen en meertalige zang in het Portugees, Duits en gibberish (koeterwaals).

Seventh Station is waarschijnlijk minder bekend bij ons. Hun vorige twee albums uit 2016 en 2022 zijn in ieder geval niet doorgekomen bij onze burelen. Nu de band getekend heeft bij het door Tom de Wit gerunde Nederlandse label Layered Reality Productions, krijgt de band wellicht meer bekendheid. Het idee voor de band is al ontstaan in 2008, in het brein van gitarist Dmitri Alperovich. Alperovich is een klassiek geschoolde gitarist, sessiemuzikant, producer en componist. Hij heeft een keur aan eveneens klassiek geschoolde muzikanten om zich heen verzameld uit verschillende landen. Met bijna dezelfde bezetting als bij hun debuut is deze band dus al zo’n vijftien jaar ‘actief’.

De bij ons meest bekende muzikant is waarschijnlijk Eren Başbuğ. Een Turkse toetsenist, composer en dirigent die vooral bekend is om zijn werk met Dream Theater en Jordan Rudess. Zijn indrukwekkende orkestrale uitvoeringen van “Octavarium” en “Six Degrees of Inner Turbulence” (kijk maar eens op Youtube) kregen alle lof van Jordan Rudess. Dit heeft ertoe geleid dat hij werd gevraagd om de arrangementen en de regie van de strijkers op zich te nemen voor het album “Dream Theater”. Daarnaast was hij verantwoordelijk voor de arrangementen van het begeleidingsorkest bij het concert (tevens livealbum) “Breaking The Fourth Wall” van Dream Theater in Boston.

Het eerste nummer (en tevens het eerst op YouTube verschenen nummer) van het album “On Shoulders of Giants” is een interpretatie van een werk van de Russische componist Dmitri Dmitrijevitsj Sjostakovitsj. Three Days in Dresden laat een botsing zien tussen 20e-eeuwse moderne muziek en de intensiteit van progressieve metal. Op deze instrumentale opener laat toetsenist Başbuğ horen dat hij klassiek geschoold is, maar ook stevig op zijn toetsen kan rammen. Gitarist Alperovich vult hem schitterend aan met daverende solo’s.

Het daaropvolgende nummer Seid Nüchtern Und Wachet: VII. Es Geschah is wellicht nog vreemder. De vocale prestatie van zanger Davidavi Dolev is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Op een sombere, mysterieuze en donkere wijze voorziet hij de muziek van theatrale macabere ‘noire’ sferen. Het lijkt meer op het ritmisch opzeggen van de teksten van componist Jörg Morgener, met hier en daar flinke uithalen en screams. Muzikaal maakt de band een progressieve metal interpretatie van dit klassieke stuk, met invloeden uit hun verschillende culturen en stijlen (Sloveens, Turks en Israëlisch).

Op Tropical Limbo mag Grega Plamberger los gaan. Niet alleen op drums, maar tegelijkertijd wordt ook de marimba bespeeld. Melodia Sentimental is melodieus en sentimenteel (toepasselijke titel dus). De Spaanse teksten van Heitor Villa-Lobos worden onder begeleiding van akoestische gitaren gezongen. Voor zover ik kan opmaken wordt Vidi Dolev (die we overigens kennen van Reign Of The Architect en Subterranean Masquerade) op dit nummer vergezeld door een zangeres (credits ontbreken echter). Nagasaki Kisses is dan weer lekker stevig met ongewone tempowisselingen, vreemde onderbrekingen en screams, maar vooral uitstekend vakmanschap en heerlijke metalmuziek.

Misschien is het album een beetje vreemd en zul je er zeker aan moeten wennen. Alle muzikanten hebben een academische graad, brengen allen hun eigen invloeden en voorkeuren mee. Gezamenlijk lijkt het soms een ratjetoe, maar gek genoeg ga je van het geheel houden. Wie van de technische perfectie en virtuositeit van Dream Theater houdt en graag naar klassieke arrangementen luistert, moet dit album zeker eens proberen.