Seventh WonderAlbum

Wat zit er toch in het Scandinavische kraanwater? Collega Govert Krul omschreef Zweden in zijn recensie van Seventh Wonder’s derde album “Mercy Falls”  (2008) al als het progmetal-Walhalla. Ik onderschrijf dat vijftien jaar later nog steeds van harte, waarbij vooral het onfeilbare gevoel voor melodie in de noordse prog(metal) eruit springt. Is het de erfenis van ABBA die in het muzikale DNA opgesloten zit? Seventh Wonder is op dat vlak in elk geval een typisch Zweeds gezelschap. De band onder leiding van bassist Andreas Blomqvist weet al zo’n twintig jaar technische virtuositeit te combineren met bijzonder toegankelijke melodieën. Seventh Wonder heeft inmiddels onderdak gevonden bij het Italiaanse Frontiers Music, dat de eerste vier platen opnieuw uitgeeft. Een mooie gelegenheid om wat dieper in de geschiedenis van de band te duiken, waarbij we inzoomen op Seventh Wonder’s eersteling “Become” uit 2005.

Een beetje context: ik ben bij Seventh Wonder aangehaakt ten tijde van eerdergenoemd “Mercy Falls”. Een moderne klassieker inmiddels, al zijn de catchy refreinen en koortjes op dat album en zijn opvolgers (waarmee Seventh Wonder qua sound dicht tegen een Circus Maximus aanschurkt) hier en daar iets te poppy voor mijn smaak. Ik was daarom extra benieuwd naar de aanpak op “Become”.

Seventh Wonder’s debuut ligt gemiddeld genomen net wat minder makkelijk in het gehoor. Hier ontbreken de instant-oorwurmen die meer recent werk typeren, dus verwacht geen Alley Cat of Welcome to Mercy Falls, waarvan je de refreinen al na één luisterbeurt moeiteloos meeneuriet. Dat betekent dat weinig tracks er direct uitspringen, maar het voorkomt ook dat er te snel progmetaalmoeheid optreedt. Het zou me niks verbazen als dit een groei-album blijkt te zijn. De songs op “Become” doen geregeld denken aan Royal Hunt ten tijde van “Paradox” en aan het vroege Symphony X. De dubbeling tussen gitaar en neo-klassieke pingeltoetsen in The Damned had zomaar op “The Edge Of Forever” of ”The Divine Wings Of Tragedy” kunnen staan. Het prijsnummer is het epische What I’ve Become, met bijna negen minuten vol muzikale variatie de langste en meest indrukwekkende track.

“Become” is tot 2023 het enige Seventh Wonder-album zonder Tommy Karevik (Kamelot, Ayreon) achter de microfoon. Natuurlijk heeft het ontbreken van wonderstrot Karevik een aanzienlijke invloed op het geluid van de band. De vocalist van dienst op “Become” is Andi Kravljaca, die na zijn vertrek bij Seventh Wonder nog actief was bij Silent Call en Aeon Zen. Kravljaca is geen onverdienstelijke zanger, en collega Mario van Os was terecht lovend over zijn prestatie op Aeon Zen’s “Transversal”. Op “Become” mist hij (als destijds begin twintiger) nog wat flexibiliteit, bereik en expressie. Met name in de tragere en gevoelige passages komt hij niet helemaal uit de verf. In vergelijking met Karevik klinkt hij meer als een traditionele metalzanger, en zijn geluid geeft de muziek van Seventh Wonder dan ook een powermetalrandje dat ik bij latere albums minder hoor.

Het is me niet duidelijk of er voor deze heruitgave nog aan het geluid gesleuteld is via een remaster of remix, maar de plaat klinkt voor een debuut zeker niet verkeerd. Daniel Flores was als engineer en mixer betrokken bij “Become”, en de Mind’s Eye mastermind heeft zijn sporen binnen het wereldje natuurlijk ruimschoots verdiend. Ik vermoed dat Andreas Blomqvist zelf ook een dikke vinger in de pap heeft gehad bij de productie, want de bas ronkt wel heel nadrukkelijk uit de speakers.

Al met al ben ik positief verrast door het opmerkelijk volwassen “Become”. Hier klinkt geen band die nog nadrukkelijk zoekende is naar zijn geluid, zoals vaak het geval is bij een debuutplaat. Latere Seventh Wonder-albums klinken vanzelfsprekend rijper en verder doorontwikkeld, maar (daardoor?) ook gladder en gelikter. Het iets ruwere randje langs dit debuut spreekt mij eigenlijk wel aan, al missen de tracks nog wat variatie in tempo en compositie. Wat dat betreft staan de sterkste nummers (het eerder genoemde What I’ve Become en In The Blink Of An Eye) verrassend genoeg aan het eind van de plaat.

Het debuut van Seventh Wonder is allicht niet het meest originele progmetalalbum uit het eerste decennium van de 21^e eeuw, maar wel een indrukwekkende eerste inspanning. “Become” is daarmee niet alleen interessant voor verzamelaars en verstokte fans. De heruitgave (ook op vinyl!) is dan ook een uitgelezen mogelijkheid om de Seventh Wonder-collectie uit te breiden of te completeren.