Howe, SteveAlbum

De legendarische Yes-gitarist Steve Howe heeft zojuist zijn nieuwe album “Love Is” uitgebracht.  “Love Is” is Howe’s eerste echte soloalbum sinds het volledig instrumentale “Time” uit 2011 (exclusief “Homebrew” albums) en herbergt vijf instrumentale en vijf vocale nummers, om en om qua volgorde.

Howe bespeelt alle instrumenten, gitaren, basgitaar, toetsen, met uitzondering van drums, bespeeld door zoon Dylan Howe. Die laatste demonstreert (wederom) een uitstekende muzikant te zijn. Yes zanger Jon Davison helpt Howe vocaal uit de brand door de harmonie vocalen voor zijn rekening te nemen en daarnaast ook basgitaar te spelen. Alle solo zangpartijen zijn voor rekening van de meestergitarist zelf. De albumtitel “Love Is” was oorspronkelijk Love Is A River, in de ogen van de gitarist een beetje té heftige titel. Het verwijst naar het centrale idee dat liefde belangrijk is, maar ook liefde en het universum, de ecologie van de wereld. Aldus de (voormalige) hippie.

Openingsnummer, het instrumentale Fulcrum, start met een typisch Howe deuntje waar boven de mooie dromerige tonen van zijn geliefde Gibson ES 175D heen lijken te zweven. Inventief drumwerk van zoon Dylan. Zoals gezegd bevat het album een afwisseling van instrumentale en vocale nummers, See Me Through is er een uit de laatste categorie met solozang van Steve ondersteund door Yes-collega Jon Davison voor de harmonie vocalen. Het rockende nummer doet me sterk denken aan Into The Storm  van het Yes album “Fly From Here” uit 2011. Howe gaat lekker los aan het einde, op karakteristieke wijze. De speelduur is met 4,5 minuut identiek aan de opener en vrijwel gelijk aan Beyond The Call. Akoestische gitaar en toetsen als basis voor Howe’s kenmerkende lyrische, elektrische geluid. De militaire snaardrum van Dylan Howe past hier prima.

Love Is A River is met zes minuten met afstand de langste song op het nieuwe album. Ik ben nog steeds geen fan van Howe als zanger, maar hij heeft duidelijk aan vertrouwen in zijn eigen stem gewonnen. De samenzang met Davison klinkt prima. En zijn gitaarspel staat als een huis in dit door steel gitaar gedomineerde (titel) nummer. Een beetje richting Australia van zijn debuutalbum “Beginnings”. Met Sound Picture wordt uit een ander vaatje getapt, de intro doet me denken aan zijn gitaarspel ten tijde van “Drama” in dit mid-tempo nummer met veel gitaar overdubs.

It Ain’t Easy is dan weer vocaal, weten we inmiddels. Helaas één van de mindere nummers op het album, weinig inventief, recht toe recht aan. Hooguit met uitzondering van, hoe kan het ook anders, de gitaarriff aan het einde. Pause For Thought kent een akoestische intro met toetsen en de elektronische klanken van iets wat klinkt als een gitaarsynthesizer, gelukkig na enige tijd overgenomen door Spaanse gitaar en mandoline, plus een stukje elektrische sitar. De steelgitaar maakt het tot een druk werkje met waarschijnlijk het hoogste aantal instrumenten op één nummer. Zal wel niet vaak live gespeeld worden.

Inmiddels al weer een beetje gewend aan Howe’s stem is Imagination het volgende nummer van “Love Is”.  Your mind is beautiful’ zingt de oude hippie met volle overtuiging. Beetje in het verlengde van It Ain’t Easy, gered door het sterke en karakteristieke gitaarspel met veel pivoterende noten. Op The Headlands demonstreert Howe zijn liefde voor de steel gitaar opnieuw, gelukkig maar. Er zijn niet veel muzikanten die zich aan dit lastige instrument wagen, een uitzondering daargelaten (David Gilmour). Met wat hulp van zijn vrienden had dit tot een mooi Yes nummer kunnen uitgroeien.

Nee, het afsluitende vijf minuten durende On The Balcony heeft geen enkele relatie met het akoestische Howe/Anderson duet From The Balcony van “Open Your Eyes” (1997). Integendeel, een Led Zeppelin (!) achtige start, luister eens naar het heerlijke drumspel van Dylan Howe. Er ontwikkelt zich een rocky song met Howe’s iconische Gibson in de hoofdrol. Een van de betere songs op het nieuwe album, de samenzang tussen Howe en Davison is wederom uitstekend.

Tien nummers met een totale speeltijd van ongeveer 44 minuten is niet al te lang maar het risico van verveling, wat altijd op de loer ligt bij instrumentale muziek, wordt hiermee vermeden. Daar staat tegenover dat ik geneigd ben om nou juist de instrumentale nummers net iets sterker te vinden dan de vocale. Dit kan natuurlijk een kwestie van smaak zijn, want eerlijk is eerlijk: het vocale On The Balcony is absoluut een van de betere nummers op “Love Is”. Het album is redelijk stabiel over de hele breedte met een enkele negatieve uitschieter (It Ain’t Easy), maar met vooral veel herkenbaar, gevarieerd, magnifiek gitaarspel van de meester. Zijn spel is uitermate karakteristiek en niet te vergelijken met welke andere gitarist dan ook. “Love Is” is natuurlijk geen prog maar over het geheel een relatief sterk album, het demonstreert nogmaals hoe divers en virtuoos Steve Howe is, ook ruim na zijn 70e verjaardag.