Thorne, SteveAlbum

Je kan deze recensie beschouwen als een poging tot gelijk krijgen, want als er in mijn optiek één muzikant binnen de progmuziek is die we als zeer begenadigd singer/songwriter kunnen beschouwen is het de Engelsman Steve Thorne.

Wat mij betreft kunnen namelijk beginnende alswel gelouterde artiesten bij hem in de leer, want hij is nagenoeg onaantastbaar in het componeren van radiovriendelijke en pakkende songstructuren. Daarnaast is hij gewoon ook in staat nummers te componeren die op een conservatief symfo-radiostation niet misstaan. Thorne balanceert als een meesterlijke circusartiest op het pop/prog koord en als klap op de vuurpijl zijn de teksten onderhoudend en van een uitstekend niveau.

Die teksten op dit album zijn overigens niet altijd lieflijk en poëtisch, maar soms snoeihard, verbitterd, dramatisch en een enkele tekst verzandt zelfs in een ordinaire scheldpartij op de gevestigde politieke orde van Groot Brittannië (Fadeaway). Hij zingt over kindsoldaten, menselijk lijden, identiteitsproblemen en nog veel meer narigheid. De teksten zijn op dit album overigens vaak kort en bondig, maar elk woord raakt eigenlijk wel een gevoelige snaar. Je kan nu denken dat dit een deprimerend klinkend album is geworden, maar dat valt reuze mee. Ik persoonlijk identificeer de cynische teksten op deze cd niet met een neerslachtige sound.

Starter van het album Already Dead maakt de trouwe fan van Thorne gelijk een beetje diffuus, want naast de alternatief aandoende melodie is de zang van Thorne vervormd en daardoor moeilijk thuis te brengen. Om de mineur van deze cd maar weer te bewijzen is deze song een aanklacht aan de maatschappij waarin we met zijn allen leven en waar multimedia langzamerhand onze sociale leven overneemt. Grappig detail is dat Thorne op cynische wijze reclame maakt voor de Nederlandse wiet, want wat hem betreft is dat een uitstekend bedwelmend middel om je ziel al hangend op de bank voor de televisie te vermorzelen.

Hoe bijzonder sterk de ritmesecties zijn, illustreert Fadeaway, dat catchy maar ook lekker stevig uit je luidsprekers spat. Vooral ook een nummer dat past bij de harde tekst van het nummer. En hoewel Thorne zoals eerder gezegd ook buiten de symfo zijn mannetje staat en capabel genoeg is om poppy nummers te creëren, is het Moth To Flame toch echt een ijzersterk prognummer met dito gitaarsolo van de master himself. Dat geldt ook voor de ruim acht minuten durende afsluiter Distant Thunder, die beresterk klinkt. In Modern Curse kan je niet ontkennen dat Thorne een dikke knipoog geeft naar de muziek van U2, want met zo’n songstructuur en Bono-achtige zang ligt die vergelijking erg voor de hand. Eigenlijk is het onnodig om nog te moeten melden dat Steve Thorne opnieuw hulp krijgt van ‘oudgedienden’ Nick D’Virgillio, Tony Levin en Gary Chandler. Ook IQ vriendje Martin Orford fluit zo nu en dan mee.

Na het poppy aandoende “Into The Ether” is “Crimes And Reasons” weer een tikje progressiever geworden en neigt het weer meer naar de “Emotional Creatures” cd’s. Maar zoals gezegd heeft Thorne zoveel talent dat elk album weer een nieuwe klapper is. Nu alleen nog een groot publiek voor zijn kunsten zodat hij de erkenning krijgt die hij verdient. Mensen, probeer dit gewoon eens!

Ruard Veltmaat