Thorne, SteveAlbum

Steve Thorne was tot voor kort een onbekende naam in de progwereld. Tot vorig jaar had waarschijnlijk nog niemand van hem gehoord. Eind februari stond hij in het voorprogramma van Jadis en maakte hij daar indruk op publiek en pers. Met “Emotional Creatures: Part One” brengt hij zijn eerste soloalbum uit.

De muziek van multi-instrumentalist Thorne kan omschreven worden als singer / songwriter met een lekker symfosausje. Het doet af en toe denken aan de muziek op Martin Orford´s solo album “Classical Music and Popular Songs” of aan het solomateriaal van John Wetton. De lijst met muzikanten die hem op dit album bijstaan is indrukwekkend te noemen. Zo zijn o.a. Nick D´Virgillio (Spock´s Beard), Gary Chandler (Jadis), Geoff Downes (Asia) en Tony Levin (Peter Gabriel) op het album te horen. Steve Thorne is er met vlag en wimpel in geslaagd om van zijn debuut een gevarieerde en boeiende plaat te maken. Alle nummers liggen uitstekend in het gehoor, hebben ijzersterke teksten en hebben muzikaal veel te brengen.

Na het korte instrumentale Here They Come! Mag protestsong God Bless America het spits afbijten. De tekst is geweldig en het doet denken aan het eerste deel van IQ’s Harvest Of Souls. De basis van het nummer is eenvoudig met warm akoestisch gitaarspel, mandoline en percussie. Het fluitspel van Martin Orford (IQ, Jadis) geeft het nummer iets extra’s. Thorne heeft een prachtige warme stem die af en toe doet denken aan die van REM’s Michael Stipe. In Well Outta That wordt al snel duidelijk dat Thorne met zijn stem tot veel in staat is. Rustig en ingetogen wordt moeiteloos afgewisseld met een meer rauwer geluid. Het nummer is wat meer up-tempo en dankzij het heerlijke basspel van Tony Levin en het solide drumwerk van Paul Cook (ex-IQ) heeft het een basis die staat als een huis.

Eén van de hoogtepunten van het album is Ten Years. Het nummer heeft een bepaalde constante spanning die je op het puntje van je stoel houdt. De zang is prachtig en zorgt ervoor dat het geheel aandoet als een heerlijk warm bad. Het instrumentale stuk tegen het einde is bijzonder sterk met heerlijk basspel en inventief, maar subtiel drumwerk van Nick D’Virgillio (Spock’s Beard). Het tweede hoogtepunt is Last Line. In dit nummer wordt opnieuw duidelijk dat Thorne niet alleen heel goed muziek kan schrijven, maar ook ijzersterke teksten kan schrijven. Het nummer gaat over een drugsverslaafde die steeds zichzelf maar weer voorhoudt dat dit toch écht de laatste keer is dat ze een lijntje coke neemt. Symfomanen zullen likkenbaarden bij het instrumentale tussenstuk dat Thorne voorschotelt met heerlijk scheurend Hammondspel van Geoff Downes en briljant drumspel van Nick D’Virgillio, wat kan die man drummen!

Every Second Counts is helemaal instrumentaal met Tony Levin op de Chapman Stick en Paul Cook op drums, terwijl Steve Thorne zelf de toetsen, gitaar, samples en geluidseffecten voor zijn rekening neemt. Het resultaat is een lekker up-tempo en stuwend geheel dat ook zo op een Porcupine Tree album had kunnen staan.

Met zijn “Emotional Creatures: Part One” heeft Steve Thorne mij op veel fronten verbaasd. Het is een opvallend compleet album, dat werkelijk geen zwakte kent. Alle nummers zijn sterk zonder dat je ook maar even het gevoel krijgt dat hij in herhaling valt. De teksten zijn stuk voor stuk indrukwekkend en de productie van Rob Aubrey en Steve Thorne zelf is om door een ringetje te halen. Dit album zult u zeker in mijn top 10 van 2005 terugvinden. Kom maar op met Part Two!

Maarten Goossensen