Swallow The SunAlbum

Razend populair is het Finse Swallow The Sun binnen de wereld van de doom metal liefhebbers.

Natuurlijk wegens de geleverde muzikale prestaties, maar gitarist en aanjager binnen de band Juha Raivio identificeert en communiceert zijn geliefde muzikale stroming ook door een schijnbaar mistroostig privéleven. Het verdriet van het verlies van zijn partner Aleah Stanbridge in 2016 en wat later zijn vader verteert hem na vijf jaar nog onverminderd. Daardoor is hij het ideale uithangbord voor de muziek van STS.

Ooit was het Britse My Dying Bride zo’n beetje de vaandeldrager van de stijl, inmiddels kan je zeggen dat Swallow The Sun die positie minimaal heeft geëvenaard. Die uitspraak wordt gevoed door twee uitstekende studio-albums, “When A Shadow Is Forced Into The Light” in 2019 en het bijzondere drieluik “Songs From The North I, II & III” in 2015.
Een gedeelte van dat succes wordt gedragen door de multifunctionele zanger Mikko Kotamäki. Die gaan we straks dan maar eens in de schijnwerpers zetten.

Is dit album een spectaculair vervolg op de genoemde albums geworden? Om gelijk de verwachtingen de kop in te drukken: neen. We worden nergens echt creatief verrast, want het gebodene is over de hele linie een herhaling van eerder gezette stappen. Over het algemeen is “Moonflowers” min of meer een rustige cd met enkele stevige uitschieters. Als je het hele album moet beoordelen zijn veel nummers wat inspiratieloos gecomponeerd. Void kan bijvoorbeeld niet aan  hoge verwachtingen voldoen, het is een contrastloze track waar je jeuk tussen je tenen van krijgt. Hetzelfde geldt voor het eerste gedeelte van de semi ballade The Fight Of Your Life, hoewel het tweede gedeelte voor meer beweging zorgt. Daar geeft het strijkerskwartet Trio Nox een voorproefje van de akoestische cd die bij de limited edition van het album geleverd wordt. Het reguliere album kan je in een speciaal strijkersarrangement luisteren wat in een Finse kerk is opgenomen door twee violisten en twee cellisten.

Misschien is het kort door de bocht, maar mist dit gezelschap vooral voormalig toetsenist en achtergrondzanger Jaani Peuhu. Hoewel hij nog wel te horen is in de achtergrondzang heeft Peuhu instrumentaal een stap terug gedaan wegens het opstarten van zijn nieuwe band Mercury Circle. Toetsen zijn er op het album nog steeds te horen, maar het kan maar zo zijn dat zijn aandeel in het verleden significanter van belang was dan gedacht werd.

Ook de track All Hallow’s Grieve waarin Cammie Gilbert acte de présence maakt is geen uitschieter, qua compositie is het zelfs een tikje saai te noemen. Toch is het altijd een feest is om naar te Gilbert te mogen luisteren, dat is dus een pluspunt aan de song. Een track wat wel imponeert is This House Has No Home,  dat muzikaal contrasteert en vooral ook indruk maakt door de vocalen van Mikko Kotamäki.

Ik kondigde het al aan; Mikko Kotamäki mag wat mij betreft wel eens flink uitgelicht worden. Het is al eens eerder gezegd in een andere recensie, Kotamäki is een veelzijdige zanger, hoewel je van  contrasterende zangstijlen moet houden. Want niet iedereen houdt van grunts en screams en juist die mensen wil ik uitnodigen eens te luisteren naar dit nieuwe werk. Nog nooit werd er in deze mate ‘normaal’ door Kotamäki gezongen op een STS album. Dat neemt niet weg dat hij ook op deze cd genadeloos kan toeslaan. Neem Woven Into Sorrow bijvoorbeeld, waar hij in het eerste gedeelte met zijn reguliere stem zingt, maar vervolgens gruwelijk kan uitbarsten in grunts die werkelijk door merg en been gaan. Voor de liefhebbers van contrasten is zijn manier van zingen het summum. Ook de track Keep Your Heart Safe From Me bestaat uit die contrasten, een geweldige toevoeging aan een verder gemiddeld album.

Muzikaal horen we helaas niet iets nieuws onder de zon. “When A Shadow Is Forced Into The Light” was min of meer een omslag naar een ontwikkelde stijl van Swallow The Sun, dat kan je van dit album “Moonflowers” niet zeggen. Boze tongen zullen beweren dat dit meer een commerciëler en toegankelijker album is geworden en die stelling zal ik per definitie niet betwisten. Er mist verrassing op dit album. Of dat nu komt door de toetsen of een ander aspect, dat laten we in het midden. Ik had meer verwacht van dit werkstuk. En ja, dat leest u uit de pen van een fan.