TDWAlbum

Het achtste TDW-album is ontstaan in een vreemde apocalyptische tijd waarbij de wereldwijde pandemie een geheel eigen rol speelt. Na het autobiografische “The Days The Clock Stopped“ uit 2020 is duidelijk dat Tom de Wit een positief ingesteld persoon is, die ondanks de vele tegenslagen in zijn leven altijd hoopvol en positief gezind blijft.

Dus ook in een wereld die volledig op zijn kop staat blijft hij doorgaan en werken aan zijn eigen kunst. Tijdens het pre-order proces van het vorige album heeft Tom zijn fans uitgenodigd om ideeën in te zenden voor nieuwe nummers. Het merendeel van de nummers op dit album is gebaseerd op het onderwerp en basisidee dat door deze fans is aangedragen. Zes nummers zijn op deze wijze ontstaan, waaraan vier nummers zijn toegevoegd die het geheel aan elkaar verbindt. “Een album gemaakt door de fans, voor de fans”.

Door de gekozen aanpak is “Fountains” een eclectische verzameling songs geworden die alle hoeken van het symfonische, progressieve en metal genre raakt; een progressieve metaltrip die op hoge snelheid door veel verschillende genres en emoties raast en toch catchy en herkenbaar blijft voor zowel oude fans als nieuwkomers.

Het album start met het titelnummer Fountains dat de gevestigde orde in de muziekindustrie flink op de hak neemt. Na een intrigerend toetsenintro barst het nummer direct los om ook weer evenvlug in tempo af te nemen. Vingervlugge gitaarsolo’s worden afgewisseld met rustige, goed georchestreerde passages. De bijdrage van gitarist Bryan Ramage is schitterend, maar ook de zangkunsten van Linn Liv mogen er zijn. Zoals wij al vaak hebben geschreven is grunten een vak apart dat niet altijd even goed uitpakt. De wijze waarop De Wit op dit nummer de death-metal grunts voor zijn rekening neemt is echter perfect. De wendingen, verschillende ritmes, asynchrone melodieën en tempowisselingen maken van dit nummer iets speciaals.

Inner Enemy heeft wederom een indrukwekkende intro, waarna het nummer sterk van wal steekt. Het dissonante ritme en klanksoorten geven een ietwat onrustig gevoel over het nummer. Het nummer dat geschreven is op aangeven van Ron Brouwer – die ook de lead vocalen in dit nummer voor zijn rekening neemt – handelt over clusterhoofdpijn en wat dat op de lange termijn met de geest van een persoon doet. Dit nummer sluit hierop goed aan en dan ook maar direct een waarschuwing (met een flinke knipoog natuurlijk): “dit nummer kan ernstige hoofdpijn vooroorzaken bij veelvuldig achtereen draaien”.

Na al dit geweld is Hope Song I een welkom rustmomentje. Met name de vocale samenzang door het negenkoppige koor is rustgevend. Gratitude Song is dan het verplichte bedanknummer, waarin de donateurs van het vorige album bezongen worden. Leuk om je naam in een songtekst verwerkt te horen. Muzikaal is het dan weer geen hoogvlieger, maar wel een opzwepend nummer dat gewoon lekker in het gehoor ligt.

Hunter’s Eyes is een uptempo metal/folk nummer doordrenkt met heerlijk fluitwerk van Cathinca Porsius. Anthracite is dan weer een rustig nummer dat me hier en daar doet denken aan Anathema. Het onderliggende techno deuntje geeft een sferisch emotioneel gevoel. Het techno trance gevoel wordt nog verder uitgebouwd in het dance/punk nummer Another Choice, Another Universe. Het middenstuk met een schitterende toetsensolo van Vikram Shankar brengt ook het agressieve, duistere gevoel van ‘zijn’ band Redemption naar boven. Graveyard Boogie is een echt boogiewoogie swing nummer, dat een geinige onderbreking is van het album. Ik vermoed dat de zangers en zangeressen in het koor veel plezier hebben gehad met dit swingende nummer. Het nummer is overigens niet geheel melig, want op de drie minuten mark geeft Michael Mills (Toehider, Ayreon) een lekkere vette gitaarsolo. Traveller is een geijkt metal nummer, dat het zelfs op de meer heavy getinte mainstream kanalen ook zou kunnen doen. Hierin wordt zelfs een flamenco gitaar niet geschuwd.

Bovenstaande vogelvlucht door de nummers van het nieuwe TDW-album “Fountains” geeft aan dat meerdere verschillende muziekstromingen worden aangedaan door Tom de Wit. Een ontdekkingstocht door de vele uithoeken van het prog-metal genre, van death metal naar symfonische metal, van techno/trance/dance via folk en punk tot psycedelische progrock. Alles wordt zo’n beetje geraakt en Tom weet dit op een prettige manier aan elkaar te linken. Het ondertussen herkenbare, maar misschien ook ondefinieerbare geluid van TDW blijft overal rechtovereind staan.

Het slotnummer Hope Song II is het epische nummer van het album, alhoewel het nog geen negen minuten aantikt is dit een op-en-top TDW-nummer en daarmee een waardige afsluiter van het album.

“Fountains” is in tegenstelling tot zijn voorganger “The Days The Clock Stopped” geen zwaarmoedig conceptalbum, maar geeft een inkijk in de muzikale voorkeuren van Tom de Wit en zijn nog steeds groeiende fanbase. “Fountains” is een verzameling nummers die op het eerste gezicht alle een eigen identiteit en stroming vertegenwoordigt, maar samengevoegd op dit album een samenhangend geheel vormen. Dit album staat als een huis en is zeker een aanrader.