Alan Parsons Project, TheAlbum

De muziek van The Alan Parsons Project spreekt velen al jaren tot de verbeelding. Er is altijd een enorme waardering voor wat producer Alan Parsons en zanger, componist Eric Woolfson in het verleden hebben gedaan, zowel bij het grote publiek als bij de gemiddelde muziekliefhebber (bij Progwereld pretenderen we zelfs ‘muziekkenner’ te zijn).

Gedurende ongeveer vijftien jaar hebben de heren vanaf 1976 samen met hun gastmuzikanten tien a elf studioalbums gemaakt met daarop een geweldige mengeling van pakkende pop, rockende symfonische muziek, klassieke klanken en aanstekelijke elektronica. Elk album kent steevast dezelfde ingrediënten: er is een aantal vlotte nummers, een paar hartveroverende ballades en enkele dampende instrumentaaltjes.

Niet elk album is over de gehele lijn een schot in de roos maar het hier besproken “Ammonia Avenue” is dat wel. Het album wordt in diverse landen met goud bekroond en dat heeft uiteraard alles te maken met het nummer Don’t Answer Me dat uitgroeide tot een grote hit. Persoonlijk zie ik een album altijd als een geheel en zeker ook “Ammonia Avenue”, de uit 1984 stammende plaat met z’n blauwe intrigerende hoes. Albums van The Alan Parsons Project hebben altijd een thema, een concept. “Ammonia Avenue” vormt daarop geen uitzondering. Het album richt zich op het verkeerd begrijpen van industriële wetenschappelijke ontwikkelingen vanuit het volk gezien en een gebrek aan begrip van het publiek vanuit een wetenschappelijk perspectief. Wel moet gezegd worden dat dit er niet duimendik bovenop ligt. Typisch is eigenlijk dat het instrumentale Pipeline en de markante hoes met hierop een raar geconstrueerd pijpenstelsel daar nog het meeste binding mee hebben. De onmiskenbare jaren ‘80-sax en de kabbelende synthklanken van Pipeline zijn overigens zalig evenals de orkestrale arrangementen die Andrew Powell aan het nummer heeft toegevoegd.

De titel van het album en het concept van de plaat danken hun inspiratie aan een bezoek dat Eric Woolfson bracht aan Imperial Chemical Industrie in Billingham, Engeland. Het eerste dat hij daar zag was een straat met kilometerslange buizen, geen mensen, geen bomen en een bord met de tekst Ammonia Avenue. Het heeft uiteindelijk geresulteerd in een consistent album waarvan alle negen nummers sterk zijn.

Het album mag gerust een kind van z’n tijd genoemd worden hoewel de kwaliteitspop van weleer het anno 2020 ook nog goed doet, zoals dat blijkt uit de recentelijk uitgebrachte deluxe box set betreffende het album. “Ammonia Avenue” komt als opvolger van het sterke “Eye In The Sky” uit 1982 en ligt ook in diens verlengde. Het is ook de voorloper op “Vulture Culture” uit 1985 en dat is eigenlijk ook wel wat te horen. Aanvankelijk was het zelfs de bedoeling dat beide albums samen als dubbelaar zouden worden geboren. Vooral qua songstructuur is het materiaal soms best eenvoudig. Neem wat dat betreft opener Prime Time. Toch pakt het nummer je op alle fronten en dat heeft er alles mee te maken dat het een liedje is van The Alan Parsons Project compleet met brede samenzang en uitstekende gitaarpartijen van Ian Bairnson. Vervolgens is het de beurt aan Lenny Zakatek die je met z’n rocky stem moeiteloos door Let Me Go Home loodst en zo gaat het eigenlijk de hele de plaat. Het is herkennen, accepteren, bewonderen en genieten. Het album kan bogen op een sterk tussenstuk. Wat zingt die Chris Rainbow toch fraai in het gedragen Since The Last Goodbye, wat is eerder genoemde Don’t Answer Me toch een prettig staaltje componeergoud en wat een berusting gaat uit van Dancing On A Highwire. Gedurende het gehele album is er volop aandacht voor de baspartijen van David Paton en wat ook zo fijn is, de toetsen bezorgen je een goede sfeer. Het mooiste voorbeeld daarvan is het geluid van een dromerige elektronische piano in You Don’t Believe. Het reguliere album sluit prachtig af met het titelnummer, een mini-epic die grotendeels neergezet is als ballade. Als je Eric Woolfson met iets wil typeren is het wel dat hij schitterende ballades heeft geschreven. In het sluitstuk van “Ammonia Avenue” neemt hij zelf de leadzang voor zijn rekening en hij doet dat zo gruwelijk mooi. Op een zeker moment ontlaadt het nummer en toetsen, akoestische gitaar en de rest van de band nemen het stokje over. Het orkest zwelt aan en Woolfson keert terug, hij klinkt ‘larger than life’. De melancholie laat kringen achter op mijn hart.

Op de in 2008 verschenen remaster staan zeven bonustracks van het kaliber ‘leuk om eens gehoord te hebben’. Het zijn veelal ruwe mixen en overdubs, naast onder andere een demo van You Don’t Believe, een werkversie van Dancing On A Highwire en een grappige shadows-tribute. Vele tracks zijn niet meer dan een fragmentje. Laat je je er echter niet door weerhouden.

Voor wie er geen genoeg van kan krijgen (en waarom zou je), is er op 7 maart 2020 een flinke box set van het album verschenen met daarin drie cd’s, een blu-ray, twee singles op 12 inch vinyl en nog een heleboel meer. Waar een bezoekje aan een ammoniakfabriek niet allemaal toe kan leiden.