Flower Kings, TheConcert

Een bijzonder optreden van The Flower Kings (TFK), dat is wat werd aangekondigd enige tijd geleden. Onder de noemer King For A Day (vrij naar Gentle Giant?) werd gekozen voor een beperkt aantal optredens in Nederland, Duitsland en Noorwegen. Als bijzonderheid maakt hiervan, naast de bekende meet & greet en foto- en signeersessies, ook een matinee-optreden deel uit. Deze zou volledig gevuld worden door een akoestische set van de heren, in de avond gevolgd door het eigenlijke optreden, volledig elektrisch versterkt. Math Lemmen doet verslag van de exceptionele akoestische show terwijl Alex Driessen het avondconcert voor zijn rekening neemt.

Middagprogramma – Math Lemmen

Als gevolg van een warrige communicatie met betrekking tot de aanvangstijd van het middagprogramma heb ik de soundcheck, een T-shirt en een poster gemist. So be it.

Rond half drie begon de ‘akoestische set’ die helemaal geen akoestische set bleek te zijn. De Zweedse bloemenkoningen speelden gewoon een elektrische set, zij het op ingetogen wijze. Zeer relaxed en met de nodige humor kwamen de heren één voor één, zeer casual gekleed, het podium op. De zaal was gezellig ingericht met tafels en stoelen en wat sfeervolle lichtjes. Alle ingrediënten voor een sfeervolle ‘soiree-voorstelling’ zoals bandleider Roine Stolt het noemde, waren aanwezig.

Na excuses van zanger Hasse Fröberg voor het, eenmalige, gebruik van een tekstblad, waarbij hij zijn bril nodig had, werd Let It Be van The Beatles ingezet. Zoals gezegd een ingetogen, bijna reggae-achtige versie met een lekkere pianosolo van toetsenist van dienst Daniel Lantz en natuurlijk een smeuïge gitaarsolo van Roine Stolt. Met Train To Nowhere werd nog een ballad gespeeld. Stolt lichtte toe dat dit nummer eigenlijk gaat over de deportatie van de gevangenen in WO II, en linkte het daarmee aan de actuele ontwikkelingen in de wereld.


Vervolgens nog een track van het album “Let It Be”, Across The Universe, erg sfeervol uitgevoerd. Daarna ging het tempo iets omhoog met het fraaie Cosmic Circus, waar ditmaal helaas geen Babylon aan werd gekoppeld. Soon van Yes maakt dan wel erg veel goed met de prachtige zang van Fröberg en het geweldig sfeervolle gitaarspel van Stolt. De soiree-set werd vervolgens verrassend afgesloten met het slepende Ohio van Neil Young. Leuk was de opmerking vooraf van Stolt dat hij dit nummer vroeger fonetisch zong met de tekst: “poor daddy in Ohio”, totdat hij erachter kwam dat de werkelijke tekst was “four dead in Ohio”. Zo was er tussen de nummers door veel ruimte voor grappen en grollen.

Vervolgens werden alle aanwezigen, zo’n 70 in totaal, uitgenodigd voor een Q&A in een bioscoopzaal boven de concertzaal. De vijf bandleden zaten op een rijtje op stoelen onder het filmdoek en de bezoekers konden vanuit hun comfortabele bioscoopstoelen vragen op de bandleden afvuren, waarbij Stolt vooraf de opmerking maakte dat op persoonlijke zaken niet zou worden ingegaan.

Naar aanleiding van de vragen werd duidelijk dat toetsenist Zach Kamins had afgehaakt vanwege de exorbitant hoge kosten van vliegreizen en visumaanvragen. Hij wordt op deze fandagen vervangen door Daniel Lantz en tijdens de aankomende tour in het najaar door Lalle Larsson (Karmakanic en Agents Of Mercy). Bij navraag bleek dat de toetsen op het komende album door Lalle Larsson en Roine Stolt zelf zijn gespeeld. Verder werden er vragen gesteld over de muzikale voorkeuren van de vijf bandleden en of ze nog tijd hadden om naar nieuwe bands te luisteren. Dat laatste was vanwege tijdgebrek slechts zeer beperkt het geval.

Naar aanleiding van de vraag met welke muzikale grootheid Stolt nog graag zou willen samenwerken kwam hij na wat omwegen met het bizarre verhaal dat hij een paar jaar geleden op één en dezelfde dag was gebeld door Steve Hackett met de vraag om in zijn begeleidingsband basgitaar te spelen tijdens de geplande tour, en nog geen uur later door Jon Anderson met het voorstel om samen muziek op te nemen. Beide zijn musici waar Stolt als jonge muzikant een mateloze bewondering voor koesterde.

Op de vraag of hij bewust epics componeerde antwoordde hij stellig ontkennend. Sommige nummers groeien in de loop van de tijd uit tot epics. Andere blijven korter. Na ruim een uur met vragen en antwoorden in een zeer relaxte sfeer en met de nodige humor werd dit blok afgesloten en begaven de meesten zich naar beneden om een hapje te eten en zich op te maken voor het concert in de avond.


Avondshow – Alex Driessen

Het is een zonnige dag, het feit dat we lang moeten wachten op ons eten is een smetje (foei Brasserie!). De temperatuur ligt ruim boven de twintig graden, de sfeer is goed, de kleding is luchtig, prima omstandigheden om je een dagje koning te mogen voelen. Voor sommigen wordt dat een avondje, ook goed. De Zweden van The Flower Kings staan vrijwel altijd garant voor een goede show en hebben inmiddels een behoorlijke following opgebouwd. Op de dag af een jaar geleden stonden ze nog in Canada, aan het einde van een Noord-Amerikaanse tournee. Na een vol jaar afwezigheid staan ze nu weer op de planken van de Cacaofabriek in het Brabantse Helmond. Een beetje roestig nog, zoals zanger/gitarist Hasse Fröberg vooraf aangeeft. Maar de muzikaliteit en de professionaliteit spat er nog steeds vanaf.

Even na acht uur betreedt de band het podium. Het vijftal is stemmig gekleed in bloemrijke shirts, passend bij de bandnaam en de omstandigheden van een prachtige voorjaarsdag. Er zijn wat technische probleempjes, vooral met de gitaar van Roine, maar er wordt al snel afgetrapt op de reggaetonen van Ghost of the Red Cloud van het iconische “Stardust We Are” uit 1997. Het klinkt nog een beetje onwennig, dat zal snel veranderen. Stolt introduceert het volgende nummer, een rocker, toch niet helemaal het sterke punt van TFK. Dat hoeft ook helemaal niet, de herkenbare tonen van Paradox Hotel van het gelijknamige album uit 2006 zijn weliswaar rockend, maar hebben voldoende signatuur om de kwalificatie ‘prog’ mee te krijgen.


Na There Is More to this World volgt Big Puzzle van “Back in the World of Adventures” uit 1995, het oudste nummer deze avond, dat door Roine als ‘tricky’ wordt omschreven, lastig te spelen dus. Dat geldt zeker niet voor What if God is Alone, ook al van “Paradox Hotel”, met zijn heerlijke climax. Church of Your Heart en Compassion zijn beide al bijna twintig jaar niet meer gespeeld maar halen ruime voldoendes. Veel ouder werk dus ditmaal; “Paradox Hotel” (2) en vooral “Stardust We Are” (4) bepalen het leeuwendeel van de setlist. En met slechts acht nummers ligt de gemiddelde lengte ruim boven de tien minuten. Helaas geen The Truth Will Set You Free, Last Minute on Earth of In the Eyes of the World, maar nummers die al lange tijd niet meer op de speellijst konden worden aangetroffen, verfrissend.

Het gitaarspel van Roine Stolt is al jaren onovertroffen en ronduit indrukwekkend, maar ook zijn zang mag er zijn. Zijn eigen teksten zingt hij vanaf een muziekstandaard. De bandleider heeft het zichtbaar naar zijn zin, dat uit zich in lange introducties en anekdotes. Hij oogt zelfs een beetje emotioneel als hij terugkijkt op het begin van de band, ergens in 1994. Hij praat honderduit: over de eerste show buiten Zweden, in Stuttgart, weet broer Michael zich te herinneren. Over zijn monnikenwerk tijdens corona aan de remasters van de oude tapes om ze met de juiste specificaties op vinyl (en cd) te kunnen uitbrengen. En dat ze nooit in het Paradox Hotel zijn geweest, nooit zijn ingecheckt. Kompaan Hasse Fröberg laat wederom horen dat hij over een prima rockstem beschikt, hoewel ik het gevoel had dat er minder power van uitgaat dan in voorgaande jaren.


Geen Zack Kamins deze keer, zijn afwezigheid werd al eerder verklaard. Voor nieuwe/tijdelijke toetsenist Daniel Lantz is het bijna letterlijk een vuurdoop. Hij kwijt zich zo goed als mogelijk van zijn taak. Dat wordt bemoeilijkt doordat hij slecht hoorbaar is in de mix. Jammer, want de duetten tussen toetsen en gitaar zijn toch kenmerkend voor de muziek van TFK. Daar staat tegenover dat de bas van Michael Stolt weer veel te hard klonk, hoewel ik zijn ‘rough ’n ready’-stijl wel goed vind passen bij de muziek van de huidige band. Ook hij speelde een groot deel van zijn partijen vanaf een spiekbriefje op een muziekstandaard. Drummer Mirkko DeMaio had al snel na zijn komst zijn draai binnen de band gevonden en presenteert zich inmiddels als een gedegen en solide ruggengraat.

Geluid en licht zijn over het algemeen goed, op mijn opmerkingen over de mix na. Bovendien had ik graag wat meer spotlight gezien op hoofdrolspelers Roine en Hasse. De kleine technische onvolkomenheden (monitor, gitaar) zullen na verloop van tijd wel vanzelf opgelost worden.


Tot slot worden de ca. 250-300 enthousiastelingen in de Cacaofabriek getrakteerd op een super versie van Stardust We Are, alle delen komen voorbij. Met als hoogtepunt het laatste deel met een hoofdrol voor de stem van Fröberg, kippenvel. De heren musici keren nog even terug voor een onverwachte toegift: Let It Be van The Beatles wordt vanaf een briefje met leesbril gezongen. Dan zit het erop, na een kleine twee uur; het was voor de band en een deel van het publiek een lange dag. Ergens in september komt het nieuwe studioalbum uit, gevolgd door een uitgebreide tournee in september/oktober waarbij ook de Zoetermeerse Boerderij wordt aangedaan. Ik verheug me er nu al op.