Paradox Twin, TheConcert

In eerste instantie zou The Praradox Twin in september 2022 een dubbelconcert geven samen met Esthesis. De band moest toen op het laatste moment afzeggen omdat Danny Sorrell corona had. Gelukkig bleef het concert in het vat zitten en werd er een nieuwe datum gevonden. Die avond in september kon ik zelf niet, dus ik was wel blij met het verschuiven.

Tot mijn vreugde was de zaal prima gevuld deze avond. Iets meer dan de helft van de zaal was vol en de sfeer was relaxed. Het Nederlandse Casual Silence mocht het voorprogramma verzorgen, maar ik was te laat binnen om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen.

Om 21.45 uur trapte de band af met Prism Decent van het laatste album “Silence From Signals”. Zangeres Nicole Johnson was niet van de partij. In haar plaats was Sarah Bayley gevraagd. Zij is sinds kort ook de zangeres van Cairo, de band van Rob Cottingham (Touchstone), waar ook The Paradox Twin-drummer Graham Brown in speelt. Ook gitarist Leland Freeman was niet aanwezig. Zijn plaats werd ingenomen door ‘special guest’ John Mitchell (Arena, Frost*, Lonely Robot). Hij is toevallig ook platenbaas van White Star Records waar The Paradox Twin huist. Hij speelde voornamelijk slaggitaar én een heerlijke solo op het einde van Moonblood.

Ik was erbij toen de band zijn eerste optreden gaf in Nederland op 20 september 2019 tijdens de achtste editie van het Progdreams Festival in de Boerderij. Toen heersten er vooral zenuwen. Dat was nu duidelijk anders, als band zijn ze echt wel gegroeid. Danny Sorrell stond er met meer vertrouwen bij, ondanks het feit dat hij een paar foutjes maakte en daar vooral zelf heel erg van baalde. Het geluid was deze avond spot-on, complimenten!

Zangeres Sarah Bayley was een uitstekende vervangster van Nicole Johnson. Alleen op Wake Vortex hoorde je iets van klassenverschil. Ze moest hier alle zeilen bijzetten en bracht het er goed vanaf. Deze dame heeft een prettige (rustige) uitstraling en zingt erg sterk. Het zou mij niets verbazen als ze door de band ingelijfd zou worden. Ze zouden er goed aan doen.

De ritmetandem van de band is geweldig. Dat komt in eerste instantie door drummer Graham Brown die lekker gedreven speelt en helemaal in de muziek opgaat. Bassiste Diane Fox geniet ook overduidelijk en speelt strak en gracieus. Veel verantwoordelijkheid ligt bij frontman Danny Sorrell. Het gros van de gitaarpartijen, maar ook de samples en het sporadische toetsenspel, neemt hij voor zijn rekening. Geconcentreerd en gedreven gaat hij te werk. Interactie met het publiek leidt hem daarvan nog teveel af, dus dat deed hij minimaal. Als ik hem zo aan het werk zie moet ik denken aan Danny Cavanagh (Anathema), ook hij is altijd zo gedreven en perfectionistisch.

En laten we niet vergeten dat Danny Sorrell een briljante muzikant is. Het debuutalbum “The Importance Of Mr. Bedlam” was bijzonder goed en het tweede album “Silence From Signals” steeg daar nog flink bovenuit. Als hij deze groeicurve weet door te zetten, gaat deze band nog heel groot worden.

De setlist was een aaneenschakeling van hoogtepunten. Van het debuutalbum werd het titelnummer gespeeld, net als Cycles en het geweldige Planeta (op het album nog gezongen door Kim Saviour van Touchstone). Voor mij sprong I Am Me. I Am Free van het laatste album er met kop en schouders bovenuit. Wat een briljant nummer is dat! Een eenvoudig gitaarloopje vormt de rode draad en daaromheen is een geweldig progressief geheel gebouwd dat sterk aan Anathema en Porcupine Tree doet denken. Je wordt helemaal in het nummer gezogen en voor je het weet ben je alles om je heen vergeten.

Na krap anderhalf uur was het helaas afgelopen. Danny Sorrell beloofde dat ze, ondanks het Brexit-drama,  terug zullen komen. Ik kijk daar nu al naar uit. Er wordt aan een nieuw album gewerkt. Ik heb hoge verwachtingen.

Met dank aan de mensen van de Boerderij die steeds hun nek uitsteken om dit soort bands, die nog geen volle zalen trekken, een podium te bieden.