Watch, TheConcert

Het was al weer een jaar geleden dat het Italiaanse band The Watch ons land aandeed voor een optreden. De heren zijn natuurlijk het meest bekend als uiterst capabele Genesis tribute band, met als blikvangers zanger Simone Rossetti die een uitstekende Gabriel in zich heeft en gitarist Giorgio Gabriel die niet onderdoet voor zijn idool Steve Hackett.

Dat The Watch naast al dat Genesis geweld ook kans heeft gezien om een imposante catalogus met eigen werk op te bouwen is helaas minder bekend. Neem vooral de moeite om hun laatste concept studioalbum “The Art Of Bleeding” eens te beluisteren, ik verzeker je dat het ruimschoots de moeite waard is. Maar vanavond is het zoeklicht toch vooral gericht op hun vertolkingen van het iconische werk van de Britse legendes, met name het live album “Seconds Out” uit 1977.

Watcher Of The Skies is de sterke opener van de set, een ‘old-skool’ versie van het van “Foxtrot” afkomstige nummer wordt ten gehore gebracht. Ik heb me steeds afgevraagd of Steve Hackett wist  dat The Watch “Seconds Out” als thema zou nemen voor de nieuwe tournee, hij deed het immers zelf ook dit jaar. Het antwoord werd tijdens het optreden gegeven: jazeker, hij wist er niet alleen vanaf, maar steunt zijn Italiaanse vrienden van harte in hun onderneming. Vanaf ‘band’ laat hij dat weten voordat de band een gedegen versie van Squonk inzet, compleet met een uitstekende baspartij van Mattia Rossetti. Het eveneens van “A Trick Of The Tail” afkomstige Robbery Assault & Battery is de volgende op de setlist, de lastige toetsenpartij gaat Valerio De Vittorio ogenschijnlijk makkelijk af. Carpet Crawlers wordt zelfs vierstemmig gezongen, een unicum voor The Watch.

Voorafgaande aan Firth Of Fifth wordt opnieuw een ingesproken boodschap ingezet, in eerste instantie de verkeerde, een herhaling van Steve Hackett, maar nadat de technicus van dienst zijn fout heeft ingezien horen we de stem van broer John Hackett. Hij vertelt dat zowel de pianosolo als de fluit behoorlijk complex zijn in dit nummer. De als immer vrolijk de zaal inkijkende De Vittorio maalt er niet om en speelt alsof hij het al honderden keren heeft gespeeld (waarschijnlijk ook de waarheid). De fluit klinkt ijl en mooi maar het echte hoogtepunt is toch als zanger en gitarist het podium verlaten tijdens het instrumentale deel en de band even als trio verder gaat. Drummer Francesco Vaccarezza excelleert tijdens dit deel en ziet kans om het publiek te doen vergeten dat in de liveversie van het album de drumpartij door twee drummers in plaats van één wordt gedaan, complimenten. Cinema Show loopt in de weergave van The Watch naadloos over in het stemmige Afterglow.

Dan is het tijd voor pauze na circa een uur spelen, de band neemt ongeveer twintig minuten om de batterij weer op te laden. Na de verplichte onderbreking wordt direct The Lamb Lies Down On Broadway ingezet, een vast onderdeel van de Genesis liveshow indertijd. Dat geldt ook voor een volledige en integrale versie van het meesterwerk Supper’s Ready. Onwillekeurig gaan de gedachten terug naar 1972, wat moet dit destijds een regelrechte sensatie zijn geweest, dat is het heden ten dage nog steeds.

Een onverwacht deel van de show is het ‘eigen’ nummer van de laatste uitstekende studioalbum van de band, Howl The Stars Down. ‘Eigen’ omdat het geschreven is door ex-Hackett bandlid Nick Magnus. Een prachtig nummer, wat maar een heel klein beetje laat zien waartoe The Watch in staat is als het gaat om originele niet-Genesis muziek. Persoonlijke favoriet Ripples is zoals altijd super symfonisch en wordt gevolgd door het van hetzelfde album afkomstige Dance On A Volcano, grappig voor iemand die zojuist is teruggekeerd van een vakantie in Tenerife. Live zit het instrumentale Los Endos als het ware vast aan zijn voorganger, in de versie van The Watch krijgt nieuwe drummer Francesco Vaccarezza de kans om iets van zijn niet geringe capaciteiten te laten zien in een kleine drumsolo als verbindende factor. De band verlaat kort het podium na dit laatste nummer van de reguliere set. The Musical Box is de overbekende toegift, door de band met overgave gespeeld. Waarna een stormachtig applaus volgt van de aanwezigen, dat enkele minuten aanhoudt.

Zanger/componist/leider Simone Rossetti heeft altijd een goed oog voor talent gehad en is al jaren bezig zijn kwintet te vernieuwen respectievelijk te versterken. Dat begon met de komst van zijn zoon op basgitaar en meer recent toetsenist De Vittorio. Maar zijn laatste aanwinst stal wat mij betreft de show; de nieuwe jonge drummer Francesco Vaccarezza. In de eerste plaats als drummer, het gemak waarmee de partijen van Collins en Bruford/Thompson werden gespeeld, toch niet de minste trommelaars, spreekt boekdelen. Eén van de cymbalen standaards moest het onderspit delven tegen zijn kracht en kletterde met een knal van het drumpodium af. Bovendien is er met hem een mogelijkheid ontstaan om driestemmig te zingen, als een echte Phil Collins. Hulde aan de nieuwe man, het vijftal is nu mogelijk in de sterkste bezetting sinds de oprichting.

Als we het toch over de zang hebben dan moet opgemerkt dat Simone Rossetti het af en toe zichtbaar lastig had met de hogere regionen van diezelfde Collins, zijn bereik past beter bij dat van Peter Gabriel. Een andere Gabriel, gitarist Giorgio, was deze avond minder nadrukkelijk aanwezig voor mijn gevoel, hoewel zijn partijen als altijd spat zuiver waren.

De setlist is natuurlijk bekend, want gebaseerd op de originele livealbum van Genesis uit 1977. Maar er zijn een paar verschillen merkbaar: niet alleen werd de oorspronkelijke volgorde niet (helemaal) gevolgd, ook was er sprake van een mix van originele en live gespeelde nummers, de fluitpartijen passen natuurlijk niet op een album uit het post-Gabriel tijdperk, terwijl de dubbele drumpartijen manmoedig door Vaccarezza in zijn eentje te lijf werden gegaan, zoals al gemeld. Opmerkelijk: I Know What I Like, toch een vast item tijdens live shows, werd deze avond niet gespeeld.

Helaas werd het optreden ontsierd door ronduit puberaal gedrag van een aantal mannen waarvan één nota bene op krukken. Door luidkeels geouwehoer, het maken van ontelbare filmpjes en foto’s en druk social media gebruik werd nadrukkelijk gesolliciteerd naar de titel ‘ASO’s van de dag’. Jammer dat dit soort respectloos gedrag, in het buitenland getypeerd als ‘Dutch Disease’ nog steeds wordt gepraktiseerd. Des te meer respect voor de reactie van de dienstdoende stage manager die vlak voor het tweede deel van de show het dringende verzoek deed om dit soort (wan)gedrag te stoppen. Waarvoor hulde.

Desondanks heeft het aanwezige publiek genoten van de muziek van het legendarische Britten, op respectvolle en capabele wijze door een vijftal Italianen weer eens aan de vergetelheid ontrukt. Steve Hackett kan met recht trots zijn.