The Wild GooseConcert

Foto’s: Henk Bouwhuis

In 1989 richtte Dave Bainbridge, David Fitzgerald en Joanne Hogg de band Iona op. De drie kennen elkaar van de begeleidingsband van Adrian Snell, waar ze samen in speelden. Geïnspireerd door hun Christelijk geloof, Ierland en de volksmuziek uit dat land werd het eerste album “Iona” geschreven. De naam van de band werd gebaseerd op het eiland en tevens (nog altijd actieve) klooster Iona dat ten westen van Schotland ligt. Het was de eerste band die progressieve rock met Keltische invloeden wist te combineren. In 1991/1992 speelde onze landgenoot Frank van Essen de drums in de de band en hij trad vanaf 1998 opnieuw toe.

Na zeven studioalbums, vier livealbums, twee verzamelalbums en twee dvd’s komt er een einde aan de band. De reden hiervoor laat de band in het midden liggen. Op 22 november 2014 zag ik de band voor het laatst live aan het werk in Poppodium De Boerderij in Zoetermeer.

Tien jaar later krijgt Frank van Essen vanuit de organisatie van het Nederlandse Graceland Festival het verzoek of hij Iona voor een eenmalig optreden weer bijeen kan krijgen. Dat zit er helaas niet in, maar het zaadje is gepland. Het verzoek laat Frank van Essen niet los. En zo wordt The Wild Goose geboren. Een Iona tribute band. Op 4 augustus 2024 speelde de band haar eerste optreden in het kleine openlucht Bostheater van Gramsbergen (vlakbij Hardenberg).

Op deze warme zondagmiddag hadden ruim 175 mensen hun weg gevonden naar het sfeervolle bostheater. Om 15:00 uur trapte de band af met Today van het album “Beyond These Shores”. De toon was meteen goed. Het geluid was uitstekend afgesteld en de uitvoering bijzonder goed. Na dit nummer neemt Frank van Essen ruim de tijd om iedereen welkom te heten en te vertellen over het ontstaan van Iona. Zo krijgen we niet alleen de muziek van Iona te horen maar ook interessante achtergrondinformatie.

Het tweede nummer wordt aangekondigd. Flight Of The Wild Goose van het debuutalbum uit 1990. Nu wordt het spannend. Dit is echt geen eenvoudig nummer en het behoort tot mijn favoriete Iona songs. Het instrumentale nummer wordt met verve gebracht. Thieme Schipper is een geweldige muzikant die op de saxofoon en diverse fluiten het hele optreden uitblinkt. Mocht Rob Townsend ooit bij Steve Hackett stoppen, dan woont zijn vervanger in Nederland. Ook Italiaanse Nederlander bassist Luca Genta maakt indruk, mede ook door zijn prachtige spel op cello.

Een ander hoogtepunt is het instrumentale Brendan’s Return van het album “Beyond These Shores”. Hier mag gitarist Jan Peter Beijersbergen in de schoenen van Dave Bainbridge gaan staan. Hij blijft hierbij goed overeind. Het stuk waarin de gitaar- en de fluitsolo (in het origineel zijn het uilleann pipes) tegelijk gespeeld worden, werd een handelsmerk van Iona. Het valt deze middag op dat de nadruk ligt op de eerste albums van Iona. De periode waarin Terl Bryant bij de band op de drumkruk zat. Klassiekers als Irish Day, Chi-Ro en Revelation komen allemaal voorbij.

De grootste schoenen om in te gaan staan zijn die van frontvrouw Joanne Hogg. In mijn ogen een van de beste zangeressen ooit en eveneens een zeer bescheiden en innemende verschijning. Die lastige taak was er voor Marlou van Essen. Dat was even wennen, want ze zong ietsje lager en ze had iets minder bereik. Toch zette ze een indrukwekkende prestatie neer. Met haar gracieuze voorkomen en hartelijke gastvrijheid wist ze al snel de harten van velen te raken en winnen. Alleen op Revelation lukte het niet om volledig te overtuigen, maar dat zal niemand haar aanrekenen. Ga er maar aan staan om dat nummer live te zingen!

En dan is er nog regisseur Frank van Essen. Hij is een stevige rots in de muzikale branding. Zijn drumspel is bijzonder goed en zijn kunsten op de viool zijn van de buitencategorie. Bij zijn viool improvisatie kon je een speld horen vallen. Mooi was het nummer Love dat hij schreef voor het Dew album “We Belong To The Day”, met die geweldige tekst uit de Bijbel uit 1 Korinthe 13 over de liefde. Hij heeft een prachtige zangstem. Je gaat je erdoor afvragen waarom hij nooit een duet zong met Joanne Hogg. Ik was blij dat hij ook nummers van zijn laatste soloalbum “Sanctum” speelde die in 2018 uitkwam, zoals het verstillende Healing.

Zo werd het een middag met een prachtige mix van muziek waarvan die van Iona de hoofdrol vertolkte. De wens is er om door te gaan. Laten we daarop hopen. De muziek van Iona is tijdloos en verdient het om levend gehouden te worden.