Von Hertzen BrothersAlbum

We zitten hier op de redactie van Progwereld regelmatig met een dilemma. Welke criteria gebruik je om een bepaald album of bepaalde band wel of niet te recenseren? Gaat het om de band? Eens een progband, altijd een progband, ongeacht wat ze uitbrengen? Of omgekeerd, stel Frans Bauer ziet het licht en hij brengt een album uit waar Yes de vingers bij zou aflikken. Wat doen we daarmee, als we daar al ooit bij toeval achter komen?

Von Hertzen Brothers is zo’n band die regelmatig langs de randen van onze toch best ruime definities scheert. Laat ik maar meteen duidelijk zijn: was dit het debuutalbum van de band geweest, grote kans dat je deze recensie hier nu niet had gelezen. Na het vorige album, “Red Alert in the Blue Forest”, met veel aandacht voor natuur en ecologie, hebben de broers de angry mode aangezet. De tien nieuwe nummers zijn voor het overgrote deel strak, en leunen bijna tegen postpunk aan.

Dat begint al direct met de aftrap. The Relapse is een stevige rocker à la Queens of the Stone Age, maar heeft gelukkig wel dat wat de broertjes zo goed kunnen: vette samenzang. De band revancheert zich sterk met A Good Life, een zwaar aangezet nummer op balladtempo, dat sterk doet denken aan All Of A Sudden, You’re Gone van het vorige album. Maar daarna gaat het weer vrolijk (nou ja, ‘vrolijk’ is in de regel niet echt van toepassing op VHB) verder met de snelle vierkwart met dito rockmotief in Starlings. Ook hier maakt het refrein met de bijbehorende close harmony veel goed. Het nummer gaat over de wolken spreeuwen die voortdurend door de lucht kolken en allerlei figuren maken. Ah, de hoes.

Ascension Day logenstraft meteen mijn opmerking over vrolijk in de vorige alinea. Zelden hoorden we zo’n optimistisch nummer van de broers. De bijbehorende clip is een ode aan Bob Dylan’s Subterranean Homesick Blues.

En zo wisselen de ballads en rocknummers elkaar af. Allemaal prachtige songs, de mannen weten echt wel wat ze kunnen. In Tightrope Walker komen de Queens of the Stone Age nog duidelijker voorbij. Separation is een kort intermezzo waarin de piano een hoofdrol opeist. In Snowstorm horen we de band zoals we die de afgelopen jaren hebben leren kennen. Een stevig nummer met een langzaam tempo en een zware instrumentatie. Ik hoor hier echo’s van nummers als Jerusalem van “War Is Over” en The Promise van “Red Alert”.

Maar dan de uitsmijter. Wait for me is een hartverscheurende ballad met een fabelachtig mooie gitaarsolo. Wat een ongelooflijk mooi nummer. Hebben ze het toch weer voor elkaar, die tranen in mijn ogen.

I wrote a letter
Hoping you would read it
I know it’s last minute
And we’re both already old

Wait for me
Stay and wait
Wait for me
I’m on my way

Dit laatste nummer maakt heel veel goed. “In Murmuration” is echt wel een lekker album. En qua prog krijgen ze het voordeel van de twijfel.