Voyager XAlbum

Er kleeft een mooi verhaal aan deze release. De heren van Voyager X maakten blijkbaar al begin jaren negentig van de vorige eeuw de Zuid-Duitse metalscene onveilig, in die tijd nog zonder de ‘X’ aan het eind. Maar goed, intussen heeft het Australische Voyager het Eurovisie Songfestival weten te bereiken, dus een kleine naamswijziging bleek wenselijk. En als we een ‘X’ kunnen toevoegen aan Symphony en Eternity, waarom dan niet aan Voyager?

“Magic” zou al in 1997 verschijnen, maar de hele onderneming werd kort na de opnames in de vriezer gestald. Een hernieuwde kennismaking van de bandleden in 2019 bleek voldoende om het vuur weer aan te wakkeren. Zo wordt het album ruim 25 jaar later alsnog ontdooid en vol enthousiasme gepromoot, al gaat dat zoals wel vaker gepaard met onnodig gezwollen aanbevelingen. De persbericht-bingokaart vult zich al snel met termen als “uitzonderlijk”, “spectaculair”, “episch”, “briljant” etc. Minder is meer, waarde promotoren! Desalniettemin wekt het enthousiasme van alle betrokkenen sympathie op: dit is onvervalst liefdewerk.

Het gaat voor zover ik kan afleiden bij deze release om de oorspronkelijke opnames uit 1997, die profiteren van een gloednieuwe remastering. Het album wordt daarmee niet gedateerd door de geluidskwaliteit (die is dik in orde), maar toch is “Magic” onmiskenbaar een product van zijn tijd. En die is voor Voyager X misschien nog wel een decennium eerder blijven stilstaan dan de opnames van het album. Zowel de composities als de algehele sound (met name het synthpopgeluid van de toetsen) doen behoorlijk “eighties” aan. Het visuele aspect sluit daar met een bandlogo in typische Queensryche-stijl naadloos bij aan.

Het muzikale palet op “Magic” varieert van melodieuze jaren 80 (hard)rock en AOR tot vroege progmetal. Openingstrack Janus Face is een exponent van dat laatste genre. Het nummer bevat een heerlijk tegendraads ritme, en klinkt als een combinatie van Crimson Glory en de dominante keyboards van Saga. Ook Don’t Lose The Path (denk oude Fates Warning of Queensryche) begint met zijn dreigende sfeer veelbelovend. Vocalist Mario Gansen zit ergens tussen Savatage’s Jon Oliva (de ruwe rand) en Saga’s Michael Sadler (het krachtige hoog). Zijn stemgeluid past prima bij deze agressievere tracks, waar hij lekker kan gillen. In de meer ingehouden nummers zoals semiballade You Crossed My Way, Toto-pastiche I Recognize You of klassieke Marillion-rocker Walk On The Dead Line werken zijn schreeuwerige uithalen soms misplaatst en ietwat vermoeiend.

De rocknummers op het album komen hoe dan ook minder uit de verf dan de metaltracks. Ze bevatten iets te weinig muzikale ideeën om het spannend te houden, waarbij de eindeloze herhaling van de refreinen niet helpt. Dat is niet uitzonderlijk binnen het genre (Steve Harris en Iron Maiden komen er al bijna veertig jaar mee weg), maar bij tracks als C’mon Live Your Dreams Together en Magic kom ik op enig moment in de “ja nu weten we het wel”-zone. De enige tekst in de laatste twee minuten van Don’t Lose The Path bestaat uit het achttien keer herhalen van die tracktitel, en ik ga niet vertellen of ik dat aantal gegokt of daadwerkelijk geteld heb.

De teksten op “Magic” zijn toch al een beetje “hit and miss”. Er worden soms stevige onderwerpen behandeld, zoals in het politiek getinte Crime Of The Century (is het een toespraak van Nelson Mandela die we hier horen?) of de aanklacht tegen onterechte veroordelingen tot de doodstraf in Walk On The Dead Line, vreemd genoeg vergezeld door een vrij potsierlijke video vol clichématige B-filmbeelden. Daar staan tekstuele niemendalletjes als C’mon Live Your Dreams Together tegenover (“and dance all night”, “well that’s alright”).

“Magic” valt op meerdere vlakken uiteindelijk nogal wisselvallig uit, al bevat het album zeker positieve uitschieters. Zo zijn de melodieuze solo’s die Stephan Baumgärtner aan het eind van de meeste tracks uit zijn gitaar tovert erg smakelijk, waaronder zelfs een rits akoestische Steve Lukather-loopjes op I Recognize You. Ik ben er nog steeds niet uit of de eindbalans bij deze plaat voor mij doorslaat richting “lekker nostalgisch” of “tikkie gedateerd”. De schalen blijven vooralsnog netjes in evenwicht.