VoyagerAlbum

2023 moet het jaar van Voyager worden. De Australische band heeft reeds vanaf 2016 geprobeerd mee te doen met het Eurovisie Songfestival, maar tot grote spijt van zanger Danny Estrin en de zijnen lukte dat pas in 2023. Vorig jaar kwam de band ver met de song Dreamer, maar werden ze in de Australische voorronden afgetroefd door de attractie Sheldon Riley, van het type performance dat we vaker zien op dit extravagante liedjesfestijn. Estrin, die van oorsprong Duitser is, is de drijvende kracht achter al deze inspanningen.

Bij Progwereld hebben wij de band al veel eerder opgemerkt. Als lezer kun je van alle albums op onze website een recensie vinden, op de voorlaatste cd na. “Element V”, “Univers”, “I Am The Revolution” en ga door, ze staan er op. Ook voor Progwereld is het een opmerkelijk feit dat een progmetalband kan doordringen tot de finale van dit jaarlijkse liedjesfestijn. Promise is voor Voyager begrippen een toegankelijk nummer, maar kenmerkt zich toch ook door een aantal metalelementen die het niet makkelijk maken voor een mainstream publiek als dat van het Songfestival. Hoe dank ook, het legt de band geen windeieren, een kijkje op Spotify leert dat vier maanden na de show het nummer dik negen miljoen keer beluisterd is.

Over de hele linie is de sound op het album een tikje kitscherig. Je mag zelf inkleuren of dat een positieve of een negatieve noot is. Er staan een paar sterke nummers op waarop nauwelijks afstand genomen wordt van het vertrouwde metalgeluid uit het verleden, zoals Twisted, dat lekker fel en bruut klinkt. Zo kennen we Voyager uit het verleden. Ook Listen is een ijzersterke compositie met een felle gitaarsolo en het afsluitende Gren (Fearless in Love) mag je onder de noemer fenomenaal scharen. Het is net geen ballade maar de dramatiek spat er vanaf. Analytisch benaderd is het eigenlijk ook niet vreemd dat deze band voor deze richting heeft gekozen, de band flirt eigenlijk sinds het ontstaan al met een melodieus synthpop-geluid met een hoog meezinggehalte.

De zojuist genoemde nummers staan op het tweede gedeelte van de plaat, wat automatisch betekent dat het eerste gedeelte in mijn ogen een knieval is naar het mainstream publiek. Dat uit zich dan ook in modale, poppy nummers met zo hier en daar proggy structuren en een gelimiteerd tijdschema, de meeste songs klokken niet meer dan vier minuten. Een voorbeeld van mainstream geluid is Ultraviolet. Te hip, niet consistent, veel tekstuele herhaling en een gastvocalist in de persoon van Sean Harmanis, die met zijn grunts voor de nodige dissonant zorgt. Onherkenbaar maar ook matig voor Voyageriaanse begrippen. Toegegeven, het heeft een mooie, stijlvolle video. Hip, toegankelijk en een tikje mainstream is ook The Lamenting, maar dit nummer kent een heerlijke sfeervolle passage en stevig einde. Dat maakt dienstdoende recensent toch weer wat optimistischer.

Die tekstuele herhalingen zijn sowieso een dingetje op deze cd, je kunt je er gedurende veel songs aan gaan ergeren. Zinnen, woordjes en melodieën worden veel herhaald zonder dat het iets toevoegt aan de positieve balans van een song. Prince of Fire is daarvan wel het summum. Qua beleving is het wat steviger dan Promise, maar toch vergelijkbaar en zoals aangegeven, met een matige tekstuele benadering. OK, onomwonden gezegd: een poppy en mainstream aanpak. Productioneel is de plaat prima verzorgd, mits je niet allergisch bent voor wat glitterclichés.

De nieuwe Voyager is een plaat geworden met herhalende lyrics, discodeuntjes en een in onze ogen kitscherige aanpak. Een tikje disco-metal kun je het noemen. Dat is een harde benadering, daar ben ik me van bewust. Een ieder die zegt dat de band geen concessies heeft gedaan aan het eerdere geluid volgt de band niet lang genoeg of houdt je voor de gek, die concessies zijn  wel degelijk gedaan. De tijden van een dromerige en originele aanpak zijn voorbij, althans voor nu. De harde en originele aanpak, zonder concessies, van Misery Is Only Company en What A Wonderfull Day (“Ghost Mile”) staat voorlopig even op een zijspoor. Iets zegt mij dat deze band ooit weer terugkeert naar een compromisloze aanpak. Het huidige succes is ze in ieder geval wel gegund.