YesConcert

Yes is back in town en dat zullen we weten ook. De Britse progrock legendes maken na een, deels door COVID-19 gedwongen, pauze van zes jaar hun terugkeer naar de Europese podia.

Onder de noemer ‘The Classic Tales of Yes Tour’ krijgen wij een relatief eclectische verzameling songs door de jaren heen voorgeschoteld. Voor elk wat wils dus, zowel voor de echte fan die het liefst de zogenaamde ‘deep cuts’ wil zien en horen, als voor de casual fan die niet weggaat voordat Roundabout is gespeeld. Zo passeren er nummers van maar liefst tien albums de revue. Kijk zo zien we het graag, als rechtgeaarde Yes-fans.

Het optreden vond ditmaal plaats in De Roma, in de Antwerpse wijk Borgerhout. Een allercharmante voormalige bioscoop uit 1928 met een capaciteit van 1.400 zitplaatsen. Yes heeft er al vaker gespeeld, de zaal lijkt uiterst geschikt voor de Britse band. De ruimte, nog steeds getooid met vele versiersels uit bijna een eeuw historie, beschikt over een balkon en een grote zaal die deze keer volledig met stoelen was bezet. Een uitverkochte show ook: Yes is ook bij onze zuiderburen nog steeds populair.

Machine Messiah is de harde opener van het eerste deel van de show, de band maakt een scherpe en gefocuste indruk, het publiek reageert ietwat apathisch, misschien wel in shock. It Will Be a Good Day (The River) van het bijna vergeten “The Ladder” uit 1999 is een verassende keuze maar daarom niet minder mooi en vooral melodieus. Goede solozang van Jon Davison ook. Going for the One is als vanouds heerlijk rockend, herinneringen aan mijn eerste Yes-concert ooit in 1977 flitsen aan mij voorbij.

De Portugese gitaar is van stal gehaald voor I’ve Seen All Good People, het is tijd om mee te zingen en te klappen, de zaal participeert enigszins schuchter. Een eerste hoogtepuntje dient zich aan: van het door Paul Simon geschreven America wordt weliswaar alleen het instrumentale deel gespeeld, maar dat is nou nét het deel waarin Steve Howe excelleert. Time and a Word is een mooi eerbetoon aan de beginperiode van Yes, Howe drukt zijn eigen stempel op het door zijn voorganger Peter Banks opgenomen nummer.

Don’t Kill the Whale van het onderschatte “Tormato” uit 1978 is een van de weinige protestsongs ooit door Yes geschreven. Howe geeft wel een heel eigen interpretatie van zijn eigen solo weer. Turn of the Century betekent naast een tweede hoogtepunt ook direct het einde van het eerste deel van de show. Steve Howe bespeelt de akoestische gitaar, gezeten op een kruk. Complimenten voor de uitstekende zang van Anderson-remplaçant Davison. Tijd voor een versnapering (Bolleke) of een sanitaire stop.

Howe is de onbetwiste leider en inspirator van de band, zonder Howe geen Yes. Hij was overduidelijk in goeden doen deze avond. Op een paar nukkige reacties op de idioot met zijn flitsfototoestel en een driftig moment richting podiummixer na, was hij volledig zichzelf: de toonaangevende snarenvirtuoos die hij al zijn hele leven is. Achteloos switchend tussen diverse instrumenten, ik telde er minstens tien, speelde hij geconcentreerd en foutloos zijn vaak zelfgeschreven, maar oh zo complexe partijen. Met één been zijn pedal steel terzijde schuivend, zijn overbekende kikkersprongetjes, felle blik richting zaal en soms relaxed achterover leunend tegen een van de pilaren aan de zijkant van het toneel. Hij nam ook de aankondigingen voor zijn rekening, grotendeels onverstaanbaar, maar dat mocht de pret niet drukken. Zijn prestatie op zes snaren stond als een huis, alleen voor hem is het al de moeite waard om de huidige incarnatie van Yes met een bezoek te vereren.

Over de rest kan ik kort zijn: Jon Davison doet een goede poging Jon Anderson te benaderen, Billy Sherwood is de stille kracht op bas en harmoniezang en nieuwe drummer Jay Schellen is onopvallend aanwezig. En Geoff Downes? Tja, hij heeft zijn momenten maar schiet toch vaak tekort als het snel en accuraat moet zijn, wat ten koste gaat van het groepsgeluid.

Na de pauze is het tijd voor persoonlijke favoriet South Side of the Sky. Dit nummer van “Fragile” krijgt een strakke uitvoering met prima harmoniezang. Ook Cut From The Stars klinkt wonderbaarlijk goed, de aankondiging van Howe dat het hier nieuw werk betreft levert weinig respons op.

Maar dan het absolute hoogtepunt van de avond: een soort van medley van het controversiële meesterwerk “Tales From Topographic Oceans”, dat dit jaar niet geheel toevallig het 50-jarig jubileum viert. Achtereenvolgens The Revealing Science of God (Dance of the Dawn) / The Remembering (High the Memory) / The Ancient (Giants Under the Sun) / Ritual (Nous sommes du soleil) worden teruggebracht tot een gecondenseerde versie van circa twintig minuten. Met voor de echte kenner en liefhebber van het album (ja, die zijn er echt) soms wonderlijke wendingen, maar het werkt allemaal.

Dit stuk alleen is een bezoek al meer dan waard. Het is soms wat vervreemdend, maar wat vooral opvalt zijn de vele prachtige melodieën en schitterende arrangementen. En zeer geïnspireerd spel, vooral Leaves of Green en Nous Sommes du Soleil rechtvaardigen een staande ovatie van het publiek. De introductie van Howe over het begrip ‘conceptalbum’ met een sneer naar ex-collega Wakeman, was totaal onnodig. Dit was officieel het laatste nummer van de set maar de toegift laat niet lang op zich wachten.

Het enigszins belegen en obligate Roundabout blijft toch altijd een publieksfavoriet, het brengt de fans tot groot enthousiasme. Dat geldt vanzelfsprekend ook voor Starship Trooper, de laatste jaren uitgegroeid tot de ultieme afsluiter. Na circa twee uur spelen en een korte pauze van een kwartier is het hele gebeuren al om kwart over tien afgelopen. Een minutenlang applaus van een dankbaar publiek klinkt de heren als muziek in de oren. Niet veel later sta ik buiten en ben ik onderweg naar huis. Ik heb nu al zin in Arnhem, twee dagen later.