YesConcert

Na de shows in België en Nederland kon ik een invitatie om de slotshow van de Classic Tales Of Yes tour in de veilige thuishaven van de Royal Albert Hall (RAH) in Londen bij te wonen natuurlijk niet afslaan. Een warm bad voor Londenaar Steve Howe en zijn (overwegend Amerikaanse) kompanen. Een bijzondere terugkeer ook: op de plek waar het allemaal begon in 1968, als voorprogramma voor het legendarische afscheidsoptreden van Cream. Overigens was niemand van de huidige bezetting daar indertijd bij aanwezig, ook Steve Howe niet.

Dus op naar het land van de groene heuvels, het verkeer aan de andere kant van de weg en de bijzondere humor. Een schier eindeloze reis met metro’s, bussen, vliegtuigen, treinen en uiteindelijk auto’s op weg naar mijn vaste pleisterplaats in Surrey. En grotendeels vice versa voor het optreden diezelfde avond in de legendarische RAH.

Dit magnifieke gebouw, daterend uit 1871, is een populaire en veelgebruikte zaal als het gaat om afsluitingen van tournees of meerdaagse shows. Yes is geen uitzondering op dat gebied. Ruim 5.000 bezoekers kunnen erin, die waren er helaas niet deze avond. En dat scheelt een slok op een borrel. Het gebouw mag dan imposant zijn, de zaal zelf eveneens, maar je zit toch in een soort van super-theater; lekker in het pluche, natje en droogje binnen handbereik. Toch heb ik in het verleden een andere ontvangst gezien voor Yes, met een elektrificerende sfeer. Die was deze avond helaas ver te zoeken, al deed de band zeker zijn best.

Om klokslag half acht nam de laatste show van de tour een aanvang, ongewoon vroeg. Met krek dezelfde setlist als de rest van de tournee, een uitstekend geluid en een mooie, relatief eenvoudige lichtshow. Maar ook met een enigszins teleurstellende reactie van het publiek, een beetje lauw, beleefd applaus voor de verrichtingen op het podium. Lag het aan de wisselwerking tussen band en publiek? Moeilijk te zeggen.

Maar zeker wel moet worden gezegd: Yes zorgde voor een goede show, de band klonk als een geoliede machine. Desondanks was er geen sprankeling, de vonk sloeg niet over, zeker niet na opener Machine Messiah en ook niet na It Will Be A Good Day. Hooguit na een schitterende versie van Turn Of The Century. Het spontane applaus halverwege het nummer voor zanger Jon Davisons vocale prestatie bracht hem zichtbaar van zijn stuk en daardoor miste hij een paar noten, aandoenlijk. De verplichte pauze van een half uur is er om de bierverkoop te stimuleren en hopelijk ook voor het flauwe publiek.

Lang niet iedereen heeft zijn plek weer ingenomen na de pauze als de band South Side Of The Sky al heeft ingezet, opnieuw is er sprake van enigszins rammelend samenspel tussen Howe en Downes. Het nieuwe werk in de vorm van Cut From The Stars wordt relatief goed ontvangen. De met enig aplomb door Howe aangekondigde Tales Medley zorgt wederom voor kippenvel en voor een aarzelende staande ovatie. Daarentegen lichten de mobieltjes in groten getale op tijdens de onvermijdelijke publieksfavoriet Roundabout. Het afsluitende Starship Trooper krijgt dit keer zelfs een mini-fragment mee van The Beatles’ I Feel Fine.

Steve Howe’s optreden is wederom sterk, geconcentreerd en gedreven. Jon Davisons zang is ok, zijn podiumpresentatie matig. Billy Sherwood is uitstekend op dreef, vooral zijn harmoniezang en melodieuze baspartijen zijn in de roos. Drummer Jay Schellen is onopvallend aanwezig, ondanks enkele rake klappen en Geoff Downes kan/moet gewoon beter, ik val in herhaling. Al met al een goed optreden van de Britten, helaas was de receptie van het publiek niet zodanig dat er sprake was van een spetterend einde van de tour.

Nog nooit stond ik zo vroeg weer buiten in de striemende regen, onderweg naar het metrostation, samen met honderden andere fans. De drukte in de metro op dit late uur in de metropool Londen is ontzagwekkend. De vraag werd vaker gesteld: zou je weer gaan in 2025? Misschien is drie keer te veel van het goede maar een optreden in Holland is toch een must. Ik blijf tegen beter weten in ook hopen op die speciale show waarin “Relayer” in zijn geheel wordt gespeeld. Het album is weliswaar uit november 1974 maar kan met een beetje goede wil ook tot 1975 worden gerekend. Wat een 50-jarig jubileum in 2025 zou rechtvaardigen. If only…

Foto’s: Alex Driessen