Marillion

Radiation

Info
Uitgekomen in: 1998
Label: Raw Power
Website: http://www.marillion.com/
MySpace: www.myspace.com/marillion
Fanclub: http://www.marillion.nl/
Progwereld Biografie
Tracklist
Costa Del Slough (1:24)
Under The Sun (4:13)
The Answering Machine (3:48)
Three Minute Boy (5:59)
Now She'll Never Know (4:59)
These Chains (4:49)
Born To Run (5:12)
Cathedral Wall (7:19)
A Few Words For The Dead (10:31)
Steve Hogarth: zang, piano, percussie
Mark Kelly: toetsen
Ian Mosley: drums, percussie
Steve Rothery: gitaar
Pete Trewavas: bas, akoestische gitaar op Now She'll Never Know
Studio
Happiness Is The Road (2008)
Thankyou Whoever You Are - Most Toys cd single (2007)
Somewhere Else (2007)
Marbles (2004)
Anoraknophobia (2001)
Marillion.com (1999)
Radiation (1998)
This Strange Engine (1997)
Afraid Of Sunlight (1995)
Brave (1994)
Holidays In Eden (1991)
Seasons End (1989)
Clutching At Straws (1987)
Brief Encounter EP (1986)
Misplaced Childhood (1985)
Fugazi (1984)
Script For A Jester's Tear (1983)
Market Square Heroes EP (1982)

Live / Compilatie (selectie)
Early Stages (2008)
Mirrors (2006)
Marbles Live (2005)
Marbles By The Sea (2005)
Anorak In The UK (2002)
Made Again (1996)
The Thieving Magpie (1988, heruitgave: 2009)
B'sides Themselves (1988)
Live From Loreley (video 1987, video/cd 1994, cd 2004, 2-cd 2009)
Real To Reel (1984)
Recital of the Script (video 1983, dvd 2003, 2-cd 2009)
Marillion-radiation2013

Oh, wat haatte ik deze plaat toen ie uitkwam. Ik kan me herinneren dat ik em kocht, een keer of tien draaide en haastig afleverde bij de plaatselijke Plaatboef. Marillion was voor mij Marillion niet meer met deze veel te korte plaat vol veel te korte nummers. Als progsnob die ik was kon Marillion mij niets meer goed doen en de opvolgende plaat (“Marillion.com“) leerde ik pas ruim een jaar na dato kennen. Ik was voorgoed Marillion-genezen. Dacht ik.

Enkele jaren later zag ik “Radiation” liggen voor, ik geloof, 5 euro bij de Media Markt. Net goed! dacht ik. Marillion in de afprijsbakken was het verdiende loon voor het verraad aan de ware symfo-fan. Toch jeukte het. Was ie nou werkelijk zo slecht als ik in mijn gedachten de draak van een plaat inmiddels had gefantaseerd? Als ik em nou niet zou vergelijken met zeg “Brave” of “Misplaced Childhood?” Hoe zou “Radiation” het als normale plaat doen, als een op zichzelf staand werk? Aarzelend kocht ik de cd opnieuw.

Ik heb mijn mening enigszins moeten herzien. Zo slecht is “Radiation” nou ook weer niet. Vergeleken met de vertwijfeling van de voorgaande “This Strange Engine” vertoont “Radiation” in elk geval weer richting. Een behoorlijk andere productietechniek zorgt voor een gladheid en rauwheid die het werkje wel staat, daarbij geholpen door het ook veranderde gitaargeluid van Steve Rothery (het duidelijkst hoorbaar in de prima solo van Three Minute Boy).

De kwaliteit van de popsongs op “Radiation” (want dat zijn het) is hoger dan op “This Strange Engine”. Maar die plaat telde als epic – als ode aan de vroegere symfonische rockfan, waar Marillion in deze periode zo graag afstand van nam – het fabuleuze titelnummer. Deze plaat kent slechts het 7 minuten durende bombastische geweld van Cathedral Wall en de Peter Gabriel-achtige pracht van A Few Words From The Dead.

Ondanks dat de plaat meer zelfvertrouwen en kracht uitstraalt dan zijn voorganger, is van één geheel nog geen sprake. Daarvoor mist de plaat nog gebrek aan richting, alhoewel het compositorische materiaal zeker niet slecht is. Three Minute Boy en These Chains zijn typische fakkelballades uit de beste Marillion-stal, maar Now She’ll Never Know doet mij teveel aan een H-solotrack denken. Het had niet misstaan op het rond dezelfde tijd verschenen “Ice Cream Genius” van Marillion’s niet meer zo nieuwe zanger. Under The Sun is een prima rocker met goede melodie en kent tevens Mark Kelly’s fijne neus voor toetsengeluiden. Ondanks dat “Radiation” met de beste wil van de wereld geen echte symfo genoemd kan worden, hoor ik toch meer toetsenwerk van deze kale toetsenist dan op “Brave”. Het kan aan mij liggen, maar het toetsengefriebel op het gekke, maar aangename The Answering Machine smaakt naar meer. Het enige echte dieptepunt is Marillion’s poging tot het maken van blues in Born To Run. Brrr.

Gelukkig wordt veel vergoed met het briljante openingsthema van Cathedral Wall, dat zoals de titel al doet vermoeden als een schuifelende kerk op je afkomt. De spookachtige echozang van Hogarth, in combinatie met het gitaartje en de bas geeft het nummer een huiverig karakter. Het refrein is sterk en zo is ook de Hammondsolo van Kelly aan het einde.

A Few Words From The Dead is een lange track die in twee gedeelten uiteenvalt. Het nummer komt verdraaid langzaam op gang en kent naast een reutelende Indiaan wat voorzichtige Afrikaanse- en Oosterse invloeden, maar nergens storend. Waar Cathedral Wall indruk maakt door zijn verpletterende binnenkomst, zuigt A Few Words From The Dead je tergend langzaam binnen. Steve Rothery’s gitaarthemaatje is erg aanstekelijk. Met het ‘or you could love’ gedeelte verandert niet de melodie, maar wel de dynamiek. Zonder dat de melodie of het tempo wezenlijk verandert, wordt er wel sfeertekening op sfeertekening gebouwd. Dit is Marillion ten voeten uit. Jammer dat ze niet de hele plaat zo briljant kunnen zijn.

Ik heb nog steeds een haat-liefdeverhouding met “Radiation”. Het ene moment verafschuw ik het gemak dat van de plaat afstraalt en dan soms draai ik em toch stiekem op mijn zolderkamertje. Denkend aan oude, betere Marillion tijden…

Toen we gelukkig waren.

Markwin Meeuws

Aanvulling bij de 2013 “Radiation 2013” editie (Madfish/Snapper)

Om de minst populaire plaat in de Marillion-geschiedenis ook in een Madfish-reissue nog enige verkoopkansen te gunnen, heeft het Snapper-hoofdkantoor ene Michael Hunter (what’s in a name?) geheadhunt om dit misbaksel eens grondig onder handen te nemen. En wat blijkt? Onder de gedateerde productietechnieken die gebruikelijk waren begin van deze jaartelling, zat een waar meesterwerk verscholen… euh, nee dus.

Toch zijn de veranderingen wel enorm. Zo is het intro Costa Del Slough ingekort en is die rare kakofonie die komt van het einde van Cathedral Wall ervan afgehaald. Ook de zinloze herhaling van These Chains vlak na Cathedral Wall is weggehaald. Ook het gebabbel na Born To Run is weg. De akoestische gitaar van Now She’ll Never Know klinkt een stuk helderder, wat ook geldt voor het beginstuk van A Few Words From The Dead.

De grootste veranderingen zijn te merken in het bluesnummer Born To Run, dat nu veel ruimtelijker klinkt en vol blijkt te zitten met allerlei details. Het zal door deze remaster een paar plaatsen in denkbeeldige lijst van favoriete Marillion-nummers stijgen (zeg maar, van 350 naar 280, of zoiets). Vooral Rothery’s gitaarsolo rond de drie minuten spat nu je boxen uit. Het andere nummer dat is getransformeerd, is The Answering Machine. Dat was altijd al één van mijn favoriete nummers van de plaat, maar is goddank ontdaan van die hinderlijke antwoordapparaatstem. De allergrootste verandering betreft Under The Sun, dat bijna een minuut langer is en daardoor sterker.

Met al deze verbeteringen is de tot “Radiation 2013” gedoopte versie nog steeds geen meesterwerk, maar met deze professionele geschiedvervalsing nestelt deze plaat zich te midden van de overige Marillion-werken uit deze tijd als een prima te genieten plaat, niets meer, niets minder. Voor de leuk is Madfish zo sympathiek geweest de oorspronkelijke mix bij te voegen op de tweede cd. Dan hoef je tenminste niet zo diep te zoeken in je kast van weinig-beluisterde cd’s, mocht je de neiging krijgen te willen vergelijken. Ik zal zelf in ieder geval cd 2 nooit meer beluisteren, weet ik.

Markwin Meeuws

Koop bij bol.com

Send this to a friend