Wie kent hem niet? Arjen Lucassen, de boomlange hippie achter de razend populaire Ayreon albums. Het is op zich ook geen schokkend nieuws wanneer een nieuw album van zijn hand het daglicht ziet, maar wanneer dat nieuwe album het predicaat Star One in plaats van Ayreon mag dragen is dat toch een ander verhaal. Het is immers alweer twaalf jaar geleden dat we voor het laatst zijn getrakteerd op een nieuw album in die fascinerende reeks van op science fiction gebaseerde progmetal albums. Reden genoeg voor Rik van den Heuvel om het gesprek aan te gaan met niemand minder dan Arjen Lucassen zelf.

Het had even wat voeten in de aarde, het plannen van een gesprek met Arjen Lucassen. Op de geplande datum en tijd was de beste man nergens te bekennen. Een foutje vanuit het platenlabel dat het interview heeft gepland, werd me door de promotor verteld… Toch kan ik de gedachte niet van me afschudden dat Arjen wellicht een tijdreiziger is. Tijdens ons gesprek over zijn nieuwe Star One album “Revel In Time” wordt dat vermoeden alleen maar versterkt. Een week later op dezelfde dag en dezelfde tijd verschijnt de sympathieke kluizenaar toch live op mijn beeldscherm.

Over interviews en kostuumdrama’s
Na wat over de koetjes en kalfjes te hebben gepraat verontschuldigen we ons wederzijds voor het planningsdrama (om de verwarring groter te maken kreeg ik een dag na de aanvankelijk geplande datum een belletje van Arjen met de vraag waar ik bleef). Arjen geeft aan dat er wel vaker wat misgaat, dat hoort erbij. Ik vraag hem of hij veel interviews doet, waarop hij me vertelt dat hij daar twee maanden mee volgepland heeft.

Op de vraag of hij daar niet horendol van wordt geeft Arjen aan het juist heerlijk te vinden om lekker over zijn eigen werk te praten. Wel doet hij dit steevast overdag binnen gezette tijden. Toch vertelt hij er wel bij dat het best zwaar kan zijn wanneer hij er behoorlijk wat achter elkaar moet doen en de laatste dan een videogesprek is van twee uur. Daarom doet hij het ook graag overdag en of dat nu doordeweeks is of in het weekend maakt hem weinig uit, zolang hij ’s avonds maar vrij is.

Die avonden zijn heilig voor Arjen, dan kruipt hij het liefste op de bank met samen met zijn vrouwtje en lekker eten om met zijn tweeën “Downton Abbey” te kijken. Ik merk op dat een dergelijk kostuumdrama wel mijlenver afstaat van de science fiction op Star One. “Ik weet het! Heerlijk toch, als mensen eens zouden weten wat ik daadwerkelijk kijk…”, lacht de sympathieke hippie me toe. “Ik vind dat heerlijk, zo sentimenteel… Ik hou daar wel van ja”.

Het zit in mijn bloed
Ik schuif niet onder stoelen of banken dat ik stond te popelen om het met Arjen over zijn nieuwe plaat te hebben. Mijn recensie maakt er immers geen geheim van dat ik dit een heerlijk vet album vind. Ik begreep dat het vorige Ayreon album, “Transitus”, een behoorlijk zware bevalling is geweest.

“Nou ja, het klinkt zwaar, maar ik vind het wel echt heerlijk om aan een album te werken. Maar inderdaad, “Transitus” heb ik drie jaar aan gewerkt. Het is een hoop werk geweest met zoveel verschillende lagen: de verhaallijn, verschillende instrumenten en zo…

Maar dit keer bij Star One was het echt anders. Dit was gewoon mijn gitaar inpluggen en gaan, ik heb dat vijftien jaar lang gedaan in de zeventiger en tachtiger jaren. Het zit in mijn bloed. De riffs komen vanzelf. Al met al ben ik hier drie maanden mee bezig geweest inclusief de teksten, dus dat is echt een ander verhaal. Het kwam nu een stuk makkelijker aanwaaien.”

Geen concept van tijd
Met “Revel In Time” levert Arjen zijn vierde grote project af in nog geen drie jaar tijd, terug redenerend vanaf “Transitus” werden we ook nog getrakteerd op het “Electric Castle Live Album” en de reeks concerten die daar de basis voor hebben gevormd. Wanneer ik Arjen vertel dat we voor mijn gevoel wel eens langer hebben moeten wachten op nieuw werk van zijn hand, lacht hij dat ik het qua jaartallen nog beter lijk te weten dan hijzelf.

Terugkomend op mijn opmerking geeft hij aan dat zelf niet zo te ervaren, waarbij hij vertelt dat hij altijd wel met iets bezig is. Al is het maar het opnieuw uitbrengen van oudere projecten of het starten van nieuwe side-projects. Zichtbaar zoekend om mijn gevoel te verklaren geeft hij ook aan ontzettend in het moment zelf te leven. Grappend geeft hij aan daardoor ook geen besef voor tijd te hebben (hmm… verdacht) en als je hem vraagt naar jaartallen hij het ook echt niet zou weten.

“Het is toch weird? Ik maak een conceptalbum over tijd, maar weet zelf niet eens in welke maand we leven of in welk jaar we zitten. Het is vreselijk, haha”

Wel geeft hij aan dat hij inmiddels weer door een van zijn welbekende ‘black-hole’ periodes heen gaat. Het liefst zou hij direct na deze Star One zijn begonnen aan een nieuw project, maar de inspiratie wil nog niet echt komen. Daarentegen is hij wel bezig met een kleine verrassing voor de diehard liefhebbers van zijn werk.

Pools Of Sorrow, Waves Of Joy
Zoals Arjen al aangaf is hij altijd wel ergens mee bezig. Momenteel heeft hij zijn handen vol aan een heruitgave van zijn soloalbum “Pools Of Sorrow, Waves Of Joy”. Een bijzondere keuze, gezien dit album destijds behoorlijk is ondergesneeuwd en Arjen zich zelden positief heeft uitgelaten over dit project.

“Ja, toch vind ik het echt zonde. Het album is destijds ondergesneeuwd en het is ook wel een beetje een zootje hoor. Ik was de draad kwijt, ik had tien jaar in Vengeance gezeten en dat soort muziek was opeens afgelopen, niemand was daar meer in geïnteresseerd. Toen probeerde ik nog een ander project, een beetje Whitesnake achtig, maar dat lukte ook niet.

Toen heb ik voor de gein eens een countrynummertje opgenomen en de platenmaatschappij vond het helemaal te gek en wilde een album maken. Ik dacht natuurlijk ‘wat?!’, ik had geen zin om een heel country-album te maken. Dat nummer was meer een grap. Uiteindelijk is het dan ook een heel raar album geworden met wat countrynummers, een paar meer proggy nummers. De fans van mij van vroeger snapten er niks van, want het was geen hardrock-album en het was ook niet prog genoeg voor de proggers… Dus het is totaal geflopt, dat album.

Toch liggen hier wel de roots voor Ayreon, er staan twee nummers op die echt wel die folky melodieën hebben bijvoorbeeld. Daarom vind ik het wel een grote historische waarde hebben. Er staat ook een nummer op, Crescendo, dat eigenlijk al het verhaal van Ayreon vertelt. Het leek me daarom wel leuk om het album toch een keer opnieuw uit te geven.

Dus ik heb de eigenaar van de tapes benaderd. Hij wil de tapes niet verkopen, maar als ik het uit wil geven mag dat. Helemaal prima. Een platenbaas die niet moeilijk doet, heerlijk, haha. Dus als ik die mogelijkheid toch heb wil ik het album wel opnieuw uitgeven. Ik ben ook twee nummertjes opnieuw aan het opnemen met gastmuzikanten, om ze toch een beetje te updaten. Ik heb ook een heleboel bonustracks voor bijvoorbeeld een tweede soloalbum (dat toch nooit zou komen, gezien de eerste al geflopt was), dus ik denk dat ik daar wel een leuk pakketje van kan maken”.

Bijzonder… Eerst een album uitbrengen over tijdreizen, om vervolgens zelf terug in de tijd te gaan om een album van bijna dertig jaar geleden opnieuw uit te brengen.

Whitesnake
Ik vraag Arjen om even een paar zinnen terug te gaan. Vertelde hij nu daadwerkelijk ooit een Whitesnake-achtig project op te willen zetten? Dat is wel heel toevallig. Zodra ik Arjen op deze toevalligheid wil wijzen schiet hij al in de lach. “Revel In Time” staat namelijk bol van de gastmuzikanten, waaronder drie die naam hebben gemaakt binnen Whitesnake.

“Ik had vier Whitesnake muzikanten op dit album. Het is niet één van mijn absolute top 10 bands, maar ik vond het wel helemaal te gek. Zeker het oude Whitesnake, toen het nog meer bluesy was. Ik ging een project doen met Robert Soeterboek, bijna de grootste David Coverdale fan die er rondloopt, dus dat ging als automatisch richting Whitesnake. Dat heette Plan 9, naar de Ed Wood film, de slechtste film die ooit gemaakt is. Maar er bleek al een band te zijn die zo heette, dus hebben we er Planet 9 van gemaakt, wat ook nergens op sloeg, want dat is volgens mij Pluto…

Maar ja, vier Whitesnake muzikanten! Waarvan één het album niet gehaald heeft overigens. Dino Jelusick, de huidige toetsenman bij Whitesnake en de beste zanger ter wereld op dit moment. Echt van het niveau Russell Allen. Ik had hem ontdekt op You tube en dacht echt ‘Holy crap man, wat kan die zingen’. Hij kan Coverdale zingen, maar ook Dio of Russell. Een jonge gozer uit Kroatië. Toen hij tien was heeft hij ook het songfestival gewonnen.

Ik ben heel erg bevriend geraakt met Dino en hij heeft ook een nummer ingezongen, maar hij staat onder contact bij Frontiers. Die waren daar niet zo blij mee, dus ik kreeg geen toestemming om het te gebruiken. Echt een shit-moment, want hij had het super ingezongen. Maar als het album eenmaal uit is gaat hij het coveren op You tube, dus dan kan iedereen het alsnog horen. Maar hij heeft mij ook geholpen aan de adressen van de Whitesnake mensen, zoals Joel Hoekstra”

Steeds grotere namen
Arjen vertelt me daarbij dat Dino de reden was dat een andere grootheid een plaats op “Revel In Time” heeft gekregen. Arjen beloofde Dino dat hij zijn favoriete zanger op het betreffende nummer zou laten zingen, dat bleek Joe Lynn Turner (Deep Purple, Rainbow) te zijn. Grappig genoeg vertelt Arjen me dat Joe Lynn Turner juist voor Dino Jelusick zou hebben gekozen als hij in Dino’s schoenen had gestaan.

Ik vraag Arjen of het ondertussen niet steeds meer als droom begint te voelen, gezien hij met steeds grotere namen lijkt te werken. Daarbij geeft hij aan dat hij inderdaad in een droom leeft en spreekt zijn bewondering uit voor artiesten als Joe Lynn Turner en dat hij zich vol in heeft gezet om het nummer tot een succes te maken. “Beter kan je het niet wensen, zeg maar”.

Maar hoe krijgt hij het steeds weer voor elkaar om met steeds grotere namen te komen? “Het is een verslaving, het is echt een verslaving. Dat begon al met de eerste Ayreon. Ik wilde mijn held Barry Hay (Golden Earring) erop hebben. Golden Earring is zonder twijfel de grootste band die Nederland ooit gehad heeft en Barry Hey was ik gewoon enorme fan van.

Via een producent, iemand die Vengeance produceerde, kwamen we in contact met Barry Hay. Hij keek onze teksten na. Toen heb ik Barry Hay gevraagd voor de eerste Ayreon en hij gaf aan het wel in te zingen voor een fles whisky. Dat was het begin van de verslaving. Daarna kwam dus Lenny Wolf op datzelfde album, later Fish van Marillion… Anneke van Giersbergen die toen heel groot was met The Gathering, Sharon den Adel van Within Temptation.

Het werd echt een verslaving. En dan ga je inderdaad hele grote namen proberen te krijgen en zo lukte Bruce Dickinson van Iron Maiden. En als je met Bruce Dickinson hebt gewerkt gaan mensen daar over praten: hij heeft met Bruce gewerkt, dus het zal wel van hoog niveau zijn. En hoe meer grote namen ik heb, hoe makkelijker het dan ook wordt. Dan nemen ze me serieus.

Als ze niet van me gehoord hebben is het lastig. Dan moet je langs een manager en vaak lukt het dan niet. Maar ik heb wat naam gemaakt op die manier en dat maakt het allemaal een stuk makkelijker. En het is een kleine wereld, iedereen kent elkaar. Door de een kom ik aan namen van de ander. Daarnaast als je iedereen goed behandeld kom je gewoon ver in de wereld. Mensen bevelen je aan en zo verspreidt dat zich.

Maar voor de grote namen betaal je ook gewoon hoor. Zoals Dee Snider (op “Transitus”). Die hebben vaak aan de top van dat wereldje gestaan en die willen ook gewoon geld zien. Nu betaal ik dat graag hoor. Aan de andere kant heb je ook mensen als Joe Satriani die het gewoon leuk vond om te doen. Dat gebeurt ook. Dat zijn de krenten uit de pap.”

Als je de tijd terug zou kunnen draaien…
Ik borduur nog even verder op ons onderwerp. Onlangs zag ik een post op Facebook voorbijkomen van Tobias Sammett (Avantasia), die naar aanleiding van het overlijden van Meat Loaf terugblikt op hoe Meat een nummer in zou zingen op zijn album “Ghostlights”. Dat is er nooit van gekomen, hoewel het contact wel was gelegd. Gezien de “Revel In Time” volledig in het teken staat van tijdreizen, vraag ik Arjen welke overleden artiest hij terug zou halen als dat mogelijk was.

Direct en zonder na te denken valt de naam John Lennon. Met name vanwege zijn typische stemgeluid en dat accent uit Liverpool. “Hij had iets machtigs in zijn stem, dat scherpe randje dat hij had in I Am The Walruss of Strawberry Fields. Daar hoef ik echt niet lang over na te denken.”

Daarnaast geeft hij ook aan Dio graag op één van zijn albums te hebben gehad. Hij vertelt dat dit ook bijna gelukt is, Arjen had zijn contactgegevens en ze zouden het er nog wel eens over hebben. Trots vertelt hij dat Dio Ayreon kende en geweldig vond en dat hij zijn email-adres nog steeds ergens heeft liggen. Helaas is het er op een of andere manier nooit van gekomen.

Nieuwsgierig als ik ben vraag ik Arjen ook of hij voor beide heren een rol in gedachten heeft. Daarbij geeft hij aan dat hij John Lennon nooit op Star One zou zetten, maar Ayreon bevat genoeg door The Beatles geïnspireerde muziek. Hij heeft aan dat het door Neal Morse ingezongen Last Man On Earth op “Universal Migrator” perfect zou zijn met John Lennon. Een leuk weetje is dat dat nummer ook daadwerkelijk gebaseerd is op I Am The Walrus.

Puur escapisme
Om het gesprek terug te brengen naar het nieuwe album begin ik over de science fiction films die als inspiratiebron hebben gediend voor de Star One reeks. Ik vraag Arjen wat deze films voor hem betekenen. Het antwoord luidt heel simpel “Escapisme. Puur escapisme”. Aan het begin van ons gesprek vroeg ik Arjen al naar hoe hij de corona-periode doorkomt, daar haakt hij nu weer op in.

“Ik leef niet in deze wereld. Ik leef in die eigen wereld in mijn hoofd. Het is echt constant escapisme voor mij. Ik ben ook blij dat bij wijze van spreken alleen ik dat heb en niet iedereen, want als iedereen zijn kop in het zand zou steken dan zou het niet goed gaan in deze wereld.

Aan de ene kant is scifi puur escapisme en aan de andere kant is het ook heel goed om op een scifi manier toch te verhullen wat er in de echte wereld gebeurt. Iets wat ik vaak zelf ook best wel doe. Vaak gaan mijn albums ook over het einde van de wereld, het milieu, over een virus, wat er allemaal fout kan gaan en zo. Zolang ik het verpak in een science fiction verhaal kom ik er mee weg.

Ik ben zelf ook geen fan van mensen die politiek bezig zijn in de muziek of die nu al albums en nummers over corona maken. Maar dat is puur persoonlijk, weet je wel. Als ze dat willen doen dan doen ze maar, dat is prima. Ik ben in elk geval altijd op zoek geweest naar escapisme. Albums van vroeger als “War Of The Worlds” konden me echt gewoon eventjes laten ontsnappen aan de werkelijkheid.”

Jef Bertels en surrealisme
Achter Arjen prijkt de bijzondere schildering die Jef Bertels in opdracht van Arjen voor de hoes van “Revel In Time” heeft gemaakt. Ik vraag Arjen of de hang naar escapisme ook hetgeen is dat hem zo naar het werk van Bertels toe trekt. “Totally. Helemaal ja. Dat gaat alleen misschien wel wat meer de fantasy kan op. Ik vraag het ook wel eens aan hem, of hij meer van de fantasy of de scifi is. Het gekke is dat het er uitkomt als fantasy, maar hij houdt meer van science fiction. Maar ja dat is precies wat me aanspreekt aan zijn werk.

Ik hou van surrealisme. Ik hou niet van abstract, dat doet me niks. Picasso of Mondriaan bijvoorbeeld, daar heb ik niks mee. Te realistisch heb ik ook niks mee. Maar Dali is echt een voorbeeld voor me, snap je. Die heeft dan bijvoorbeeld een olifant, maar met poten van acht meter lang. Of Roger Dean, die de hoezen voor Yes maakt en Uriah Heep, dat is ook zoiets. Dean maakt ook landschappen die niet bestaan, maar het zou wel kunnen.

Mijn eerste idee voor de hoes was ook om iets met die smeltende klokken van Dali te doen, maar ja… Dat is ooit al eens gedaan. Uiteindelijk was Jef gewoon de enige die deze klus moest doen. Ik zag ook echt die hal voor me met allemaal klokken, allemaal kleine klokjes en dan zo’n grote centrale klok. Aan de zijkanten wat landschappen. Hij was de enige die dit kon doen.

Een paar albums heb ik hem ook niet gebruikt, hij heeft geen schilderij gemaakt voor The Source en Transitus. Het klinkt gek, maar ik had gewoon geen plek meer in mijn huis voor de schilderijen! Nu woon ik in een oud schooltje met plenty of space, dus ik heb ook gelijk gevraagd of hij de grootste kon maken die hij ooit gemaakt heeft. Dat is het me helemaal waard geweest. Ik kan er uren naar kijken. Wat je zegt, evenals met mijn muziek, zoveel details… ”

Tijdreisklassiekers
De science fiction films op “Revel In Time” staan volledig in het teken van het manipuleren van tijd. Veel klassiekers komen dan ook aan bod, zoals Back To The Future, Terminator of Groundhog Day. Toch missen er wat klassiekers in mijn optiek. Als voorbeeld kaart ik Doctor Who aan, de langlopende Britse scifi reeks over een excentrieke tijdreiziger. Op zijn vorige Ayreon album heeft Arjen nota bene Doctor Who zelf (Tom Baker) weten te strikken als verteller.

Arjen geeft aan dat hij zichzelf nooit wil herhalen. Juist omdat hij Tom Baker op “Transitus” heeft gebruikt, maar ook omdat een nummer op een eerdere Star One al thematische connecties heeft met die serie. Toch geeft Arjen aan dat de serie wel op zijn lijst voor mogelijke nummers heeft gestaan. Trots wijst hij daarbij naar een kast achter hem waar een indrukwekkende hoeveelheid films en series in staan. Hij kan het niet laten om er even naartoe te lopen en om trots zijn Doctor Who dvd’s te tonen. “Uiteindelijk had ik voor deze Star One een lijst van veertig tijdfilms en daar moest ik uit kiezen”.

Wanneer ik hem vraag of er dan geen hele lading demo’s of ongebruikte nummers ligt gebaseerd op films die het album niet hebben gehaald is hij stellig: “Nee, nee, nee, dat doe ik zelden. Ik neem al mijn ideetjes op. Toevallig was ik net weer een idee aan het opnemen op mijn telefoon. Vroeger was dat mijn cassetterecorder. Uiteindelijk heb ik zo’n vijftig ideetjes, die gaan de computer in. Dan kies ik er een paar uit waarvan ik denk dat het de basis voor een goed nummer kan worden. Alles wat daar niet bij zit gaat weg. Daar werk ik niet eens aan. Ik voel aan dat het nergens heen gaat. Het staat nog wel op mijn computer, maar ik zal er nooit meer naar kijken. Als het niet goed genoeg is, dan is het niet goed genoeg.

En als ik nummers over zou hebben, dan komen die op een bonusschijf terecht, zoals bij de vorige twee Star One albums. Dit keer was dat niet het geval”.

Same songs, different singers
Toch bestaat “Revel In Time” uit twee cd’s, waarvan de tweede dezelfde tracklist omvat als de eerste cd, maar dan door andere vocalisten ingezongen. Maar spreken we nou over een bonusschijfje of is “Revel In Time” een volwaardig dubbelalbum?

“Voor mij is het een gelijkwaardige cd. Het begon als een schijf met guide-vocals. Door corona kon ik mijn zangers niet meer invliegen in mijn studio, wat ik altijd gedaan heb in het verleden. Als ik ze in de studio heb kan ik heel erg aan de nummers werken met zijn tweeën en dat kon nu niet. Dus ik moest zorgen dat de guide-vocals van super hoog niveau zouden worden. Ze moesten de zanger aan het twijfelen brengen die het daadwerkelijk zou gaan zingen, ze moesten denken ‘zo, hoe moet ik hier nou overheen?!’.

Daarvoor heb ik Jaycee Cuijpers en Marcela Bovio gevonden en dat is zo goed geworden, zo verschrikkelijk goed, dat zelfs Joe Lynn Turner en Jeff Scott Soto vroegen waar ik hun nog voor nodig had. Ik vond het zonde als het dan nooit uitgebracht zou worden. Dus wilde ik ze uitbrengen als bonus-cd met guide-vocals, maar toen had ik zoiets van ‘nee, dit is te goed, dit is gewoon cd 2 met gewoon dezelfde nummers met andere zangers’.

Ik had alleen niet voor elk nummer guide-vocals, dus ik heb nog wat andere zangers uitgenodigd. Vrienden en mensen met wie ik al langer wilde werken. Zodoende is het een gelijkwaardige cd geworden, met andere zangers. Het verschil is dat op cd 1 misschien de namen wat groter en bekender zijn en op cd 2 wat minder bekende namen meezingen.

Maar goed, iemand als Tony Martin van Black Sabbath staat ook gewoon op cd 2, om maar even aan te geven dat het echt wel een gelijkwaardige plaat is.”

Prescient
Langzaam ben ik door mijn vragen heen aan het raken. Toch wilde ik Arjen nog één laatste ding vragen. Zo las ik in een interview met collega’s van iO Pages dat Arjen voor “Revel In Time” op één nummer de verantwoordelijkheid voor de liedteksten uit handen heeft gegeven. Daar wil ik het fijne wel eens van weten.

“Ik had het nummer Prescient en dat werd zo ingewikkeld met zoveel zanglijnen en alles over elkaar heen. Het werd te ingewikkeld voor mij en er is maar één iemand die dat voor mij kon doen, mijn held Michael Mills uit Australië die ik tien jaar geleden ontdekt heb met Theory Of Everything.

Ik vroeg hem of hij hier tekst voor kon schrijven omdat het mij te ingewikkeld werd en hij zei ‘ja hoor, wat is het concept?’ Nou ja, het manipuleren van tijd… Michael noemde gelijk de film Primer, een film die voor 5000 dollar is gemaakt en enorm succes is geworden. Hij zei ‘Ik heb die film wel tien keer gezien en ik snap hem nog niet, maar het is voor mij een uitdaging om daar een tekst over te schrijven’, dus heeft hij een tekst geschreven die ik nooit zelf had kunnen schrijven op dat niveau. Echt ongelofelijk.

De film gaat over twee mensen, dus hij wilde eerst alle twee rollen zingen, maar het leek mij leuk om daar ook een tweede zanger bij te hebben. Toen kwam ik automatisch bij Ross Jennings uit, omdat Haken dat ook heel erg heeft, zanglijnen die over elkaar heen gaan met allerlei lagen en zo. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want Ross is een wereldzanger en een superaardige gozer. Het werkte ook heel goed met Mike zijn stem”.

Nadat ik dat gegeven nog even uit Arjen heb weten te trekken moet ik concluderen dat ik alweer door mijn vragen heen ben geraakt. Ik grap nog dat ik nog een hele reeks aan standaardvragen op hem af kan vuren als “en wat zijn je verdere plannen” of “wil je nog iets kwijt aan onze lezers”, maar die heeft hij vast al vaak genoeg beantwoord de afgelopen dagen. Lachend kan Arjen dat beamen. Kort kletsen we nog even na, waarna het gesprek toch echt ten einde komt.

Of Arjen Lucassen toch een tijdreiziger is, blijft nog in het midden. Wel zijn we te weten gekomen dat hij graag vlucht naar bijzondere werelden en wanneer ons dat muziek oplevert als Star One’s “Revel In Time” kan ik dat alleen maar toejuichen!