Dream TheaterAlbum

Chemistry triggers action. De chemie die Dream Theater in de ruim dertig jaar van zijn bestaan heeft opgebouwd is nog steeds aanwezig. Sterker nog, met hun veertiende album “Distance Over Time” is de band versterkt en hebben ze met hun groepsproces meer energie en creativiteit opgebouwd. In het interview dat ik met Jordan Rudess mocht hebben vertelt hij hoe het schrijf- en opnameproces is verlopen in de Yonderbarn studios in Monticello, New York.

Return to the roots. Met “Distance Over Time” maakt Dream Theater – na het uiterst gevoelige en sentimentele conceptalbum “The Astonishing” – een flinke ommekeer naar de meer hardere kant van hun muziek. De door met name Metallica, Iron Maiden en Rush beïnvloede beginperiode is weer helemaal terug. Krachtige riffs, stevige drumpartijen, prachtige toetsencomposities en virtuoze gitaarsolo’s.

Het album start met de eerste single van dit album: Untethered Angel. Na een rustige gitaaropening wordt al snel het tempo en volume opgevoerd en worden de registers in alle hevigheid open getrokken. Jordan Rudess neemt het met zijn Hammondorgel daarbij op in een gitaarduel met John Petrucci.

Dit is het vierde DT album voor Mike Mangini en het is goed te horen dat hij zijn vaste plek heeft verworven in de formatie. Samen met John Myung zorgt hij voor een solide ritmesectie en op Paralyzed horen we Mangini zijn mannetje staan tegen het gitaar- en elektronisch geweld. Dat Dream Theater weer helemaal terug in zijn element is horen we goed in Fall Into The Light. Het stevige agressieve Metallica gevoel met progressieve en gevoelige kantjes overheerst het eerste deel van dit nummer. Het middenstuk heeft een melodische gevoelige toon met een schitterend georkestreerd Rudess moment. De daarop volgende sterke tempowisselingen, supersnelle drumpartijen, afwisselende toetsen- en gitaarsolo’s kenmerken het bij de liefhebber bekende Dream Theater geluid.

De voorliefde voor Rush in het door John Petrucci geschreven nummer Barstool Warrior is overduidelijk aanwezig. Met name de intro ademt de klassieke zeventiger jaren progrock muziek. Het toetsen/Hammond-spel van Jordan Rudess laat zich hier ook meten met de grootsten op dit vlak, zoals Tony Banks, Keith Emerson, Rick Wakeman en Jon Lord. Rustige passages met piano worden afgewisseld met pompeuze bas-gedreven melodielijnen en een schitterde gitaarsolo.

Room 137 is het eerste nummer ooit dat door Mike Mangini is geschreven voor Dream Theater. Zijn drumkwaliteiten komen hier dan ook volledig naar voren. Een nummer dat hier en daar vreemd aandoet, met zelfs een knipoog naar The Beatles. Een nummer dat moet groeien, maar dan ook blijft hangen. S2N (Signal to Noise) is een nummer waar bassist John Myung zijn signatuur aan gegeven heeft, met een flinke basopener en een aantal groovy bassolo’s.

Echte lange nummers kent dit album niet. Met 9:20 is At Wit’s End het langste nummer en het daaropvolgende Out Of Reach is met 4:04 het kortste nummer. Maar de echte epic van dit album is zonder twijfel het laatste nummer, Pale Blue Dot. Een nummer waarin alles samenkomt en echt epische vormen aanneemt. Dit nummer refereert naar het gelijknamige boek van Carl Sagan, waarin een beschouwing wordt gegeven over de aarde ten opzichte van het onmetelijk grote universum. Een reflectie op de nietigheid van de mensheid en onze verantwoordelijkheid om meer vriendelijk met elkaar en met moeder aarde (vanuit de ruimte een vage blauwe stip) om te gaan. Muzikaal is Pale Blue Dot ook het hoogtepunt van dit album met fantastische riffs, uitdagende duels tussen gitaar en toetsen, langere instrumentale stukken met complexe structuren en imposante drum- en baslijnen.

Met dit veertiende album is Dream Theater weer helemaal terug op het stevige prog metal pad. Muzikaal terug naar hun oorsprong, maar dan met 34 jaar ervaring. Dream Theater weet altijd te verrassen door hun geluid familiair en toch steeds vernieuwend te laten aandoen. Complexe en experimentele structuren in een herkenbaar jasje. Een album dat blijft groeien en daarmee wel eens boven al hun andere albums uit zou kunnen steken. Of dit album met afstand gaat winnen? De tijd zal het leren.

Mario van Os