Fractal MirrorAlbum

Als een comfortabele jas, zo zou je de intro van “Burning Slow 1” kunnen noemen. De karakteristieke stem van Leo Koperdraat tovert gelijk een glimlach op mijn gezicht. Het voelt als thuis komen nadat je door een gigantische regenbui hebt gefietst, je gooit de sleutels op de keukentafel en zoekt de warmte van de woonkamer op.  Je schuift een cd in de speler, leunt achterover in je relaxstoel en geniet van de muziek…

Na twee albumrecensies op deze site behoeft Fractal Mirror geen introductie meer, dit unieke trio kent inmiddels een vaste kern volgers en die groep wordt alleen maar groter. Het blijft natuurlijk een bijzondere manier hoe deze drie mannen muziek maken, ook al is dat in deze virtuele tijd absoluut geen uitzondering meer. Het is als een liefde op afstand. Opnames van instrumenten en teksten worden over en weer via het internet naar elkaar toegestuurd, bijgeschaafd en tot een heerlijke mix geknutseld. Vriendschap en ondernemerschap gaat verder dan een onderbrekende oceaan. Je zou er een gedicht over kunnen schrijven.

In tegenstelling tot soortgelijke formaties kent Fractal Mirror een productiedrift die uitzonderlijk te noemen is. Sinds 2013 is dit al weer het derde studioalbum van de band en dat verdient een diepe buiging. Zeker als je jezelf realiseert dat Fractal Mirror het niet moet hebben van de verkoopresultaten in een moeilijk genre en een catastrofaal download tijdperk. We hebben het dus over een trio liefhebbers pur sang die de totale productie voor zijn eigen rekening neemt en hoogstwaarschijnlijk weinig rendement uit de verkoopresultaten behaalt. Niet opmerkelijk in deze tijden, immers, elk beginnende band moet met deze omstandigheden dealen, maar het feit dat er elk jaar een nieuw album door deze band wordt geproduceerd, verdient op zijn minst respect.

Echolyn’s Brett Kull heeft net als op het voorgaande album opnieuw een groot muzikaal en productioneel aandeel in het project. Het lijkt er op dat hij steeds belangrijker wordt voor de band en dat drukt zich uit in het totaalgeluid van de band. De songs op Slow Burn 1 zijn verzorgd, vakkundig en compleet, evenals de teksten die met elk album beter worden. Nog steeds is de Mellotron een bepalende factor in de muziek van Fractal Mirror en volgens eigen zeggen zal dat ook altijd zo blijven. Wel opvallend ten opzichte van de vorige albums is dat de songs puntiger en korter zijn geworden. Aan de andere kant worden de tracks wat vlakker en vooral ook toegankelijker in de beleving van de notoire progliefhebber.

Prijspakker op het album is wat mij betreft Miracle en staat daarom waarschijnlijk ook als eerste track na de intro geprogrammeerd. Het bevat een pakkende melodie en Leo Koperdraat  is vocaal gezien op zijn best. Frank Urbaniak en Ed van Haagen leggen hier weer een heerlijk strak drumritme en scherpe basdeuntjes als basis neer. Maar ook de details als achtergrondzang en  de heerlijke toetsen wekken een gelukzalig gevoel neer. Vooral de warme (achtergrond)stem van Kull zorgt voor een waardevolle toevoeging aan de cd.

Fading is ook een nummer van ongekende schoonheid, hoewel zich dat pas na meerdere luisterbeurten openbaart; het bewijs dat de band een sterke groei heeft gemaakt op het gebied van songstructuur. Een pakkende melodie, refrein en heerlijke Mellotron klanken en een slot dat door relatieve eenvoud wonderschoon is.

Een jaren zestig/zeventig gevoel ontdek je in Numbers en dan vooral door het koortje waarmee het nummer begint. Met name in het tweede gedeelte wordt de muziek wat meer progressiever. Het beste is om het nummer te omschrijven als The Beatles “meets” Marillion. Een nummer waarin je de stijgende lijn op vocaal gebied kunt constateren is Floods, de credits moesten er op nageslagen worden of Leo Koperdraat dit zingt of dat een eventuele gastzanger dit heeft ingezongen. Na grondige bestudering blijkt dit wel degelijk Leo Koperdraat te zijn. Slotstuk Universal maakt ook wat van dat Beatles gevoel los, zowel instrumentaal als in de achtergrondzang. Op het eind heeft de band nog een verrassing in vorm van een toegift na een tiental seconden stilte.

Productioneel en songtechnisch is de band wederom gegroeid, daar valt bijna geen spelt tussen te krijgen. Nog steeds is de muziek warm, sfeervol en uniek. Het voelt gewoon goed als je de muziek van Fractal Mirror beluistert. Wat dat betreft is de scheidslijn met Big Big Train kleiner geworden, de Britse band die aan de wieg van Fractal Mirror stond. De songs op dit album zijn aanwijsbaar sterker geworden en de refreinen schurken naar het singer-songwriter-met-band concept. Toch verdient een volgende plaat meer spanning binnen de songs. De ritmes en maatsoorten zijn zeker na drie, vier nummers wat monotoon of gelijkmatig te noemen. De relaxsfeer wordt dus iets te letterlijk genomen. Een kniesoor zou zeggen dat het saai of té toegankelijk wordt na een kwartier speeltijd. Dat kan funest zijn voor het geduld van de gemiddelde progressieve rockliefhebber. En die progressieve rockliefhebber blijft hoe dan ook de doelgroep van deze Amerikaans-Nederlandse band.

Ruard Veltmaat