Fractal MirrorAlbum

Oei. Gelijk bij het lezen van de credits van het album van Fractal Mirror moest ik even diep zuchten. Neeee! Heb ik dat! Ondertekende staat voor de opdracht een cd te recenseren van een voormalig collega-recensent, nota bene ook nog van de ‘concurrent’. Uiteraard gaan we die concurrent niet bij naam noemen. Natuurlijk niet. Aan de andere kant; de liefhebbers binnen het genre weten waarschijnlijk vrij snel dat het om een club gaat die de naam draagt Nederlands te zijn, maar inmiddels zowat op alle fronten ingehaald is door de feiten. Minimale Hollandse accenten daar nog, en inmiddels is Leo Koperdraat ook al niet meer van de partij. Dat is maar goed ook, dan kan hij zijn aandacht volledig aan deze nieuwe band geven en dat doet hij samen met landgenoot Ed van Haagen en de Amerikaan Frank Urbaniak niet geheel onverdienstelijk.

Dat wordt dus even geen spijkers op laag water zoeken in deze recensie. Maar na een paar draaibeurten van deze schijf moet ik ook constateren dat het totaal onnodig is, want aan deze cd hangt een hoge kwaliteit, zowel in productionele als in muzikale kwaliteit. Koperdraat en Ed van Haagen kennen elkaar sinds de jaren tachtig en maken sinds die tijd ook muziek, hoewel dat altijd binnen de privésfeer is gebleven. In 2012 besluiten de heren toch maar eens openbaar te gaan met hun composities en door middel van de Facebook pagina van Big Big Train komen ze in contact met Frank Urbaniak, die spontaan aanbiedt de drumpartijen te verzorgen. Voormalig collega Brian Watson van Leo Koperdraat is verantwoordelijk voor het fraaie artwork van de cd en André de Boer verzorgt de video art. Drie keer raden waar we die twee ook van kennen.

Een goede beschrijving van de muziek is wat moeilijk te geven. Natuurlijk schurkt de muziek tegen progressieve rock aan, maar er zijn eigenlijk nog veel meer invloeden te noemen. Vooral de invloed van David Sylvian is merkbaar, en dan vooral de mellow kant ervan en zonder de ‘Japanse’ inslag. Net als Sylvian is Fractal Mirror in staat om de muziek basic te laten, maar toch rijk te laten klinken. De toegevoegde waarde zit hem in de details en niet in overdreven solo’s van welk instrument dan ook. Een instrument dat wel duidelijk aanwezig is in de muziek van Fractal Mirror is het geluid van de Mellotron. Hoewel er geen origineel exemplaar is gebruikt, zorgen de heren met de samples voor een mooi broeierig sfeertje in de muziek. De drumpartijen van de Amerikaan Urbaniak zijn aanwezig, maar vooral bescheiden en aangenaam, net als de fijne baspartijen van van Haagen. Zo nu en dan doen de composities mij denken aan die van Hansi Cross, vooral qua sfeer, maar juist weer niet op solo-dichtheid.

Er zijn een enkele pareltjes te vinden op de cd. Voor mij is dat in elk geval Brian’s Song, dat het vooral met de lichten uit op een late avond heerlijk doet. Maar natuurlijk is de epic A Life Of Darkness (bestande uit zes nummers), de headliner van de cd. Het nummer is een song cycle met zes losse tracks die een tekstuele samenhang hebben en over een seriemoordenaar gaat. De teksten zijn geïnspireerd door de vele psychologische thrillers die Leo Koperdraat heeft gelezen. In eerste instantie stonden er acht nummers gepland voor de cycle, maar twee nummers hebben de eindversie niet gehaald.

De zang van Leo Koperdraat is een aandachtspuntje. Die is in positieve zin karakteristiek te noemen. Je kunt het een beetje vergelijken met de manier van zingen zoals wijlen Lou Reed het deed en Nick Cave het nog steeds doet. De zang heeft een monotoon karakter en er kan zo hier en daar stevig geschaafd worden aan de techniek, maar heeft wel een kenmerkende sound. Ik geef toe: het is even wenen, maar als je eenmaal gewend bent aan zijn geluid, kan het zo maar een meerwaarde worden en gaat het je wellicht nog charmeren ook.

Deze cd is een echte groeiplaat. In eerste instantie schat je het album wellicht in de middelmoot, maar als je het vaker draait, gaat het bij elke luisterbeurt groeien en zal je steeds weer nieuwe dingen ontdekken. Mede door de warme productie is dit een schijf die gehoord mag worden. Dat Koperdraat en kornuiten in een ver verleden ooit hebben geklust voor de concurrent wordt hen wat mij betreft acuut vergeven. Laat hen de ontstane vrije tijd lekker aan Fractal Mirror besteden, dat kunnen ze heel goed. Ik kijk uit naar het volgende album, dat waarschijnlijk snel volgt.

Ruard Veltmaat