Jeff Lynne's ELOAlbum

Meestal vraag ik me af wat de toegevoegde waarde is van een tribute band waarvan het onderwerp nog ‘alive and well’ is en vaak zelfs nog met enige regelmaat optreedt. Dat gevoel had ik een beetje bij het recente optreden van The ELO Show, het geesteskindje van Brian Cummins. Maar het had ook een onverwacht positief effect: a) ik realiseerde me weer hoe goed de muziek van het genie Jeff Lynne eigenlijk was en b) er bleek nieuw werk van de muzikale duizendpoot op handen te zijn en nog wel op korte termijn. Reden genoeg om het nieuwe album van de man uit Birmingham eens aan een nader onderzoek te beschouwen.

Het verhaal is algemeen bekend, maar toch nog even een opfrissertje. Jeff Lynne (1947), de bedenker/oprichter en belangrijkste componist/zanger van het legendarische Electric Light Orchestra (ELO), had al jaren niet meer opgetreden, ook niet echt zijn ding zal hij toegeven. Zijn show in Hyde Park in 2014 ten behoeve van BBC Radio 2, het eerste volledige ELO optreden in 28 jaar, was dan ook een unicum en voor de hoofdpersoon zelf een test: hoe zou dit optreden door pers en publiek worden ontvangen en zou een eventueel succes een basis kunnen zijn voor een terugkeer naar de theaters. Het antwoord is inmiddels bekend: de show, die ook nog eens live werd uitgezonden, werd een enorm groot succes en het vervolg laat zich raden. Een ware triomftocht langs de grotere zalen in binnen- en buitenland was het gevolg. Het nummer Time Of Our Life op het nieuwe album refereert daar nog eens aan. Daarnaast zag een nieuw studioalbum, het redelijk goed ontvangen “Alone In The Universe”, het daglicht in 2015. Dit studioalbum werd gevolgd door het succesvolle livealbum “Wembley Or Bust”, opgenomen in het gelijknamige stadion in juni 2017, ook uitgebracht als blu-ray/dvd.

Er zit vier jaar tussen het uitbrengen van “Alone In The Universe” en zijn meest recente werkje, “From Out Of Nowhere”. Maar de setting is compleet anders; hier zit een gelauwerde artiest die in alle rust nieuw materiaal schreef en opnam, op zijn eigen voorwaarden. In die zin is de titel niet helemaal juist: de nieuwe cd komt niet helemaal uit het niets. Het is overigens het veertiende ELO album en het tweede op rij van Jeff Lynne’s ELO. Dat laatste is overigens maar heel beperkt: de multi-instrumentalist is verantwoordelijk voor het leeuwendeel van alle instrumenten, voormalig ELO-collega Richard Tandy mag alleen de pianosolo op het rockende One More Time voor zijn rekening nemen.

Het format is nog steeds het zelfde: korte, pakkende deuntjes met een herkenbare ‘hook’, brug en refrein. Nooit langer dan 3,5 minuut ook, de meester van de beperking. Daar zit hem dan meteen de eerste kritiek: tien nummers met een totale lengte van 32,5 minuut. Ruim korter dan welke elpee (!) dan ook. Oké, liever kort en goed dan lang en saai, maar dit is overdreven. De nummers zijn dusdanig kort dat je soms niet eens doorhebt dat er al weer een andere song door de boxen schalt. Waarmee we direct bij het tweede punt van kritiek aanbeland zijn: de nummers lijken allemaal wel erg op elkaar, het onderscheidende vermogen is beperkt. Je hebt in de eerste plaats de uptempo poppy meezing-nummers zoals de eerste vier nummers van het nieuwe album. Daarnaast zijn er de ballades, zoals Losing You, wat in de verte een beetje klinkt als Wild West Hero, en het afsluitende Songbird. De derde categorie betreft de rock ‘n’ roll achtige nummers zoals One More Time, verre neefjes/nichtjes van ‘opa’ Roll Over Beethoven. Dat ‘deja vu/entendu’ gevoel is er bijna bij elk individueel nummer, het wordt al snel een soort van popquiz.

Zijn er dan helemaal geen positieve punten te melden, vraagt u zich af. Natuurlijk wel, allereerst is daar de productie, als vanouds op een hoog niveau. De nummers zijn allemaal goed doortimmerd, dat laatste zowel letterlijk als figuurlijk; de zware drums spelen een belangrijke rol. De koortjes, de orkestratie, het is allemaal even sterk. Daarnaast is de herkenbaarheid (en soms voorspelbaarheid) zowel een zwakte als een sterkte, het is maar net hoe je daar tegenaan kijkt. De teksten zijn doorspekt met hoop en positivisme, geen slechte thema’s in hedendaagse context.

Het staat buiten kijf dat Lynne altijd zorgt voor een goed album, over de hele breedte, zonder echte hoogte- of dieptepunten. Er zit geen Mr Blue Sky tussen en zelfs geen Last Train To London, maar er is genoeg te genieten en vooral mee te zingen (All My Life, Down Came The Rain). Het geluid is ouderwets herkenbaar en voorzien van alle aspecten die de hoogtijperiode zo succesvol maakten. Het is geen prog (meer), maar zelfs in de gouden periode van de band was het lastig om een echte progrock epic te ontdekken, kleine uitzonderingen daargelaten (“Eldorado” uit 1974). Het gekozen drie-minuten-format alleen al maakt het vrijwel onmogelijk om aan de vormeisen te voldoen. Maar als dit album iets duidelijk maakt dan is het wel dat de levende juke-box Jeff Lynne nog steeds werkt. Er moet alleen af en toe een kwartje (of iets meer) in.

Waar een tribute band al niet goed voor kan zijn.