KamelotAlbum

Soms vraag je je tijdens het beluisteren van een album af of een recensie eigenlijk wel op Progwereld thuis hoort. “The Awakening”, het inmiddels dertiende studio-album van Kamelot, is er zo een.

De band onder leiding van gitarist Thomas Youngblood beweegt zich al ruim twintig jaar (ruwweg sinds het vierde album “Karma” uit 2001) ergens tussen power, symfonische en progmetal, in een regio op de muzieklandkaart waar ook bands als Blind Guardian, Evergrey en Avantasia wonen. Dat Kamelot in die zin geen pure prog(metal) fabriceert, is echter niet de reden voor mijn twijfel. Progwereld heeft ten slotte een brede blik en recenseert wel meer platen die niet precies in het progpulletje vallen. Maar de term prog suggereert toch een zekere vooruitgang en vooruitstrevendheid. Nu is die eigenschap bij meer bands (en laten we eerlijk zijn: fans) binnen het genre soms ver te zoeken, maar Kamelot komt op “The Awakening” hier en daar wel heel conservatief uit de hoek. 

Dat betekent gek genoeg niet dat de plaat enkel naadloos voortborduurt op de voorgaande Kamelot-albums “The Shadow Theory” en “Haven”, die wat mij betreft net iets elektronischer en killer klonken. “The Awakening” is eerder een terugkeer naar het geluid van de albums met Roy Khan achter de microfoon, en naar het Tommy Karevik-debuut “Silverthorn” uit 2012. Voor fans van de klassieke Kamelot-sound wellicht goed nieuws, alleen: die albums bestaan dus al. “The Awakening” lijkt daar anno 2023 nog maar weinig substantieels aan toe te kunnen voegen. Single Opus Of The Night is een extreem voorbeeld: het nummer verwijst zowel tekstueel als muzikaal naar het titelnummer van het album “Ghost Opera” uit 2007 en vormt daarmee een bewuste knipoog naar het bandverleden.

En wanneer Kamelot op “The Awakening” incidenteel minder als zichzelf klinkt, wordt er vrij dicht tegen andere bands aangeschurkt. Het toegankelijke One More Flag In The Ground had niet misstaan op Within Temptation’s “Resist”, en niet enkel vanwege de vergelijkbare thematiek. New Babylon doet met zijn koren en afwisseling tussen cleane zang en grunts vooral denken aan een van de vele symfonische bands die momenteel het metallandschap bevolken. Ook andere typische Kamelot-kenmerken zijn aanwezig op “The Awakening”. De vrouwelijke gastzang komt deze keer van Ad Infinitum’s Melissa Bonny, al schijnen ook Kobra Paige en Simone Simons een vocale duit in het zakje gedaan te hebben. Die toegang tot topzangeressen via relaties met bandleden blijft toch verdomde handig. De productie door Sasha Paeth en mix/mastering door Jacob Hansen garanderen weer een plaat die uit de speakers knalt, maar ook ietwat glad en gepolijst aandoet.

Maar toch hè…maar toch heeft “The Awakening” de afgelopen periode menig rondje in mijn cd-speler gedraaid. Ondanks de déjà vu momenten is dit gewoon weer een lekker Kamelot-album. Het is ook te flauw om op basis van de dertien albumtracks te verwijzen naar een dertien in een dozijn-plaat. Er is voldoende afwisseling in tempo, van galopperende metalhymnes (The Great Divide) naar slepende midtemponummers (My Pantheon) en strijkerballades (Midsummer’s Eve). Tommy Karevik klinkt gelukkig steeds minder als Khan-kloon, de solo’s zijn smaakvol en de toevoeging van gastcelliste Tina Guo (wellicht bekend van haar werk met soundtrackcomponist Hans Zimmer) op twee tracks voegt ook echt iets toe. Haar jankende solo in Opus of the Night is een van de hoogtepunten van de plaat en had veel meer ruimte mogen krijgen dan de pakweg tien seconden die haar nu gegund zijn.

Het is een bekend cliché wanneer je een band al iets langer volgt: als “The Awakening” mijn eerste kennismaking met Kamelot geweest zou zijn, was ik ongetwijfeld omvergeblazen. Maar met hun eerdere albums in het muzikale geheugen geprent, bewandelt “The Awakening” net iets te vaak de platgetreden Kamelot-paden. Het lijntje tussen een herkenbaar geluid en in herhaling vallen is natuurlijk dun, en bands als AC/DC of (dichter bij Progwereld-huis) Dream Theater bewijzen dat een consistent oeuvre door een grote fanschare gewaardeerd wordt. Kamelot zal met “The Awakening” dan ook weinig fans verliezen, maar je gunt de band en luisteraar bij album veertien iets meer experimenteerdrift.