KyrosAlbum

Met alleen de recensies van enkele albums in het hoofd stapte ik redelijk blanco in de muziek en het album “Mannequin” van Kyros. Daar kreeg ik geen spijt van.

Je kunt Kyros, in 2014 begonnen als Synaesthesia, rekenen tot de lichting moderne crossover progbands die de progwereld rijk is. Hun mix van catchy synthesizerpop en stevige neo-progrock is een bijzondere luisterervaring en doet denken aan Propaganda, The Art Of Noise, Pure Reason Revolution en Frost*. Kyros brengt als het ware de synthpop uit de jaren tachtig en begin jaren negentig naar ons huidige decennium. Wanneer we het coveralbum “Recover” en de verzamelaar “Celexa Streams” niet meetellen is “Mannequin”, gestoken in een artistieke kleurrijke hoes, het vierde studioalbum.

“Mannequin” is een 55 minuten durende energievreter die bruist en stuitert, maar je ook blij maakt. Op de korte, lieflijke opener Taste The Day is daar niet veel van te merken. Het is stilte voor de storm, die opsteekt in het instrumentale Showtime. Een Kyros kenmerkend nummer dat een opbeurende werking heeft op elk chagrijn. Een lading uptempo synthesizers wordt hier afgewisseld met razende gitaarsolo’s en aanstekelijke percussie. Invloeden van de Duitse jaren tachtig synthpopformatie Propaganda duiken op in Illusions Inside. In dit uiterst swingende en groovy nummer wordt Shelby Logan Warne vocaal ondersteund door een gastbijdrage van Dominique Gilbert.

Daarmee zijn we aanbeland bij het eerste hoogtepunt, getiteld Esoterica. Opzwepende funky ritmiek, gitaar en synthesizers brengen het eerder genoemde Propaganda weer tot leven. Een feest voor de liefhebbers van synthpop. En het is geen feest wanneer zangeres Warne niet langs is geweest. Ze zingt hier de sterren van de hemel. De vocale afwisseling met Joey Episcope is net als de saxofoonpartij goed getimed, waardoor het ‘uitzingen’ van de bijna zeven minuten geen enkel probleem is. Het feestje wordt met het Frankie Goes To Hollywood-achtige The End In Mind met een kleine acht minuten verlengd. Ook hier is afwisseling troef en komt in het lange, doldwaze instrumentale intermezzo met slappende basgitaar Haken nog even voorbij. Ja mensen, spoel je pillen door het toilet en slik deze dosis Kyros. Op het eind laat Joey Frevola nog even horen dat de man virtuoos is op gitaar.

Het korte, orkestraal aandoende Digital Fear doet denken aan Tangerine Dream en vormt een brug naar het tweede deel van het schijfje waarop we Ghost Of You aantreffen. Het nummer is het best te duiden als de proggy versie van Duran Duran en Frankie Goes To Hollywood. Op Liminal Space wordt gas teruggenomen en horen we een groep die in een lagere versnelling net zo goed voor de dag komt. De eerste zeven minuten van het laatste kwartier is ingeruimd voor Technology Killed The Kids IV. Vanaf hier wordt het poppy karakter losgelaten en schuift de muziek op richting prog zoals we dat kennen van Frost* en Sound Of Contact. De zang van Episcopo is bij vlagen dreigend en tikt net de grunts niet aan. De maatwisselingen zijn tegendraads en doen wederom denken aan Haken. En nee, aan het eind van dit nummer zit er geen draad in je speakers of hoofdtelefoon los. Het album besluit met Have Hope, het meest proggy en tevens hardste nummer, met tal van tempo- en sfeerwisselingen.

Met “Mannequin” bedient Kyros een breed publiek: de ouderen die bekend zijn met de synthesizerpop en rock van genoemde groepen uit de jaren tachtig; de jongere generaties die opgroeiden met Pure Reason Revolution en Frost*. Het album maakt de verbinding tussen toen en heden zonder gedateerd te klinken. Dat je daar ook nog eens vrolijk van wordt is een pure bonus.