LazuliConcert

Foto’s: Martijn Adegeest (Poppodium Boerderij)

Lazuli doet (wederom) de Boerderij aan.

Het kennerspubliek weet inmiddels wat hen te wachten staat: een circa twee uur durende, intense en vooral energieke show van het sympathieke Franse vijftal. Dat publiek bestaat deze avond uit ongeveer 200 man, maar met name vrouw, dat opgewonden reageert op het gebodene op het podium. Helaas niet veel meer dan 1,5 jaar geleden tijdens Progdreams X, maar toen moest eerlijkheidshalve het programma gedeeld worden met het oer-Nederlandse Supersister.


Weinig verrassingen ditmaal, of het moeten de drie nieuwe nummers van het nog uit te brengen nieuwe studioalbum zijn. Maar liefst zeven nummers van het meest recente studioalbum “Onze” uit 2023. Het kwintet uit de Zuid-Franse regio rond Nîmes maakte al zeven keer eerder zijn opwachting in de Boerderij, voor de eerste keer in 2006. De mannen voelen zich goed in de Boerderij en laten geen kans onbenut om dat ook kenbaar te maken. Een half jaar na het verschijnen van de live dvd/cd “Lorelive” en het succesvolle optreden dit jaar op datzelfde (laatste) Night of the Prog Festival in St Goarshausen in Duitsland, is de band goed ingespeeld. Vooral professioneel, in een nieuwe fase van hun bestaan.

Om half negen komt Lazuli onder luid applaus het podium op, opener Le lierre hakt er direct stevig in. Van “Onze” is Sillonner des océans de vinyles, een ode aan de elpee met grappig animatiefilmpje in Yellow Submarine-stijl. Een blokje “Le fantastique envol de Dieter Böhm” dan, drie nummers van het succesvolle conceptalbum uit 2022 met het titelnummer als eerste. De Franse hoorn klinkt als een Australische didgeridoo. Persoonlijke favoriet Les chansons sont des bouteilles à la mer kent een hoofdrol voor de Léode terwijl in L’homme volant, de vliegende man, de gitaar van Beyney ‘superbe’ klinkt.

Twee songs van het laatste studio album “Onze”, Triste carnaval, een nare jeugdervaring van frontman Dominique ‘Domi’ Leonetti met dito trieste animatiefilm, wordt gevolgd door het sombere Qui d’autre que l’autre. Zoals al aangekondigd, zowaar een drietal nieuwe nummers van het in 2025 (?) uit te komen nieuwe studioalbum. ‘Back to future’ zoals Domi het verwoordt. Quel dommage bevat een duet tussen gitaar en Léode en levert het bekende Lazuli-recept van licht versus donker ofwel eb en vloed op. Être et ne plus être wordt gedomineerd door het wah-wah pedaal van Beyney, maar het beste is tot het laatste bewaard. Chaque jour que le soleil fait heeft een prachtig Franse hoorn intro en is wat mij betreft het mooiste nummer van het trio.


Nog twee songs van “Onze”, Mille rêves hors de leur cage is nooit eerder live te horen/zien geweest en in Parlons du temps bemoeit broer Claude (Leonetti) zich met de zang terwijl Arnaud Beyney de basgitaar hanteert. Le miroir aux alouettes wordt gekenmerkt door het gebruik van de marimba en Arabische klanken uit de Léode van Claude, alleskunner Romain Thorel bespeelt de drums en doet dat verre van slecht. Les courants ascendants wordt gekenmerkt door hoorn en zware ritmes en is tevens het laatste nummer van het officiële gedeelte van de show. De gebroeders Leonetti en gitarist Beyney verlaten (tijdelijk) het podium onder luid applaus van de aanwezigen.


De andere muzikanten blijven achter op  het podium voor een duo-set van toetsen en drums met zeer uiteenlopende muziek: van funk tot jazz en klassiek, ingetogen tot uitbundig, met een hoofdrol voor het toetsenspel van Romain Thorel, wat een topper is dat. Maar ik mag de kanonskogels van Vincent Barnavol en diens begeleidende rol, volledig in dienst van Thorels improvisatietalent, niet onderschatten. En dat allemaal naar aanleiding van de basis: de chant uit Les courants ascendants.


Le Grand Vide is een prachtig en vooral breekbaar hoogtepunt, waarna Le Pleureur sous la Pluie een behoorlijk contrast betekent. Inclusief gierende duikvlucht op gitaar en filmpje met fragmenten van onder andere Buster Keaton, Gene Kelly en Charlie Chaplin, met als thema regen. Dominique Leonetti verklaart zijn/hun liefde voor de Boerderij met de uitspraak “Best venue in the world, staff, audience, everything” waarna de band zich wijdt aan het klassieke onderdeel van een Lazuli optreden: 9 Hands Around the Marimba. Vanzelfsprekend gepaard gaande met de nodige ongein en ditmaal als muzikaal thema Dreamer van Supertramp. Het publiek reageert super enthousiast.


Een dansende en als altijd kristalhelder zingende Domi heeft het nog steeds lastig met de Engelse taal, maar doet enorm zijn best vanaf een spiekblaadje. Er komt zelfs af en toe wat Nederlands voorbij, de grap over de vertaling van ‘maintenant’ (nu=naakt) is belegen maar blijft leuk. Er is wel meer herhaling, zoals het bezoekje aan de zaal van Domi tijdens Les courants ascendants, maar dat wordt zeker niet als storend ervaren.


Beyney is een echte ‘live wire’, hij staat nooit stil, omhelst zijn roze Harley Benton-gitaar vaak liefdevol, dan weer ziet het eruit als een wurging of gebruikt hij zijn instrument als slaghout. Hij is constant in beweging, ‘headbangend’ met die expressieve kop, in meerdere opzichten een waardige vervanger voor Gédéric Byart.

Met het livealbum “Lorelive” net in de schappen is het nu dus wachten op het nieuwe studioalbum (“Douze”?), dat hopelijk in 2025 gaat verschijnen. Als de trits nummers die deze avond gespeeld zijn een voorproefje was, dan valt er weer veel te genieten. We zullen nog even geduld moeten hebben.