Wat mijn broodheer kan, kan ik zelf ook wel, moet Lee Abraham gedacht hebben. Immers, Abrahams band Galahad bracht in 2018 met “Seas Of Change” een album uit met een enkel nummer van een kleine drie kwartier. Met “Comatose” treedt Lee Abraham nu in de voetsporen van deze ridder van de ronde tafel.
Het album kent een enkel nummer van zevenenveertig minuten, verdeeld in acht secties. En hoewel het vorige album “Colours” hoofdzakelijk uit relatief kortere nummers bestond, is Lee Abraham natuurlijk niet onbekend met lange nummers. Een album met een enkel nummer is voor wat betreft zijn solowerk nog onontgonnen terrein.
Dit mag dan wel iets nieuws zijn voor Lee Abraham, de muziek voelt alleszins vertrouwd aan. Zijn vertrouwde maatjes Rob Arnold en Gerard Mulligan zijn weer aanwezig op piano en drums. Bassist Alistair Begg ontbreekt, omdat Abraham op dit album zelf de basgitaar weer ter hand heeft genomen. “Comatose” is een conceptalbum dat verhaalt over een man die een auto-ongeluk krijgt en terugkijkt op zijn leven, terwijl het medisch personeel tracht zijn leven te redden. Waar hebben we iets dergelijks toch eerder gehoord? De fans van Ayreon weten hier het antwoord wel op. Vanwege het vertelperspectief vanuit een enkel persoon is er op dit album gekozen voor slechts één zanger. Dat hierbij gekozen is voor Marc Atkinson (Riversea), is een bijzonder prettige bijkomstigheid. De man beschikt over een zeer prettige stem die goed geschikt is voor deze muziek. Hier en daar wordt hij vocaal ondersteund door Galahad bassist Mark Spencer en Abrahams vrouw Diane.
Het vorige album “Colours” had veel invloeden vanuit de AOR. Met “Comatose” grijpt Lee Abraham weer terug op de albums hiervoor. De muziek is weer behoorlijk symfonisch en het album staat weer vol met dominant gitaarspel, waaronder een flink aantal David Gilmour-achtige solo’s. Voordat Marc Atkinson in de ouverture Numb Pt 1 na bijna acht minuten voor het eerst zijn stem mag laten horen heb je al een flink aantal van deze solo’s om de oren gehad. Is dat erg? In het geheel niet! Die solo’s zijn namelijk weer geweldig. De fans van de vorige albums kunnen deze plaat weer blind aanschaffen.
Waar Galahad er op “Seas Of Change” prima in slaagde om het lange stuk muziek zeer coherent als een enkel nummer te laten klinken, slaagt Lee Abraham daar minder in. De acht secties staan ook als losse tracks op het album en zijn dus ook los te beluisteren. Ondanks dat diverse stukken uit met name Numb Pt 1 verderop het album weer terugkeren, klinkt het allemaal nogal fragmentarisch. Dat de overgang tussen een aantal secties nogal abrupt is, helpt ook niet echt.
Lee Abraham heeft dus een wat fragmentarisch conceptalbum gemaakt met muziek die we van hem allemaal al eens eerder hebben gehoord. En dat is toch geweldig nieuws. Ik heb deze man namelijk nog nooit kunnen betrappen op het maken van matige muziek. “Comatose” staat ook weer helemaal vol met lyrische toetsenpartijen, stemmige (samen)zang en een groot aantal gruwelijk lekkere gitaarsolo’s. De invloeden van Galahad zijn met name in Twisted Metal goed hoorbaar, terwijl Ascend The Sky koorzang bevat waar Neal Morse zich niet voor zou hoeven te schamen. Abraham weet het allemaal prima te doseren, want het daarop volgende The Sun neemt weer wat gas terug. Door het rustige karakter en uiteraard de zang van Atkinson doet dit weer aan Riversea denken. Abraham laat hier horen ook op de akoestische gitaar prima uit de voeten te kunnen. De grootse finale in Awaken neemt proporties aan die we op de titeltrack van “The Seasons Turn” ook hoorden.
Ten tijde van het uitkomen van dit album zijn de fans van progressieve rock al flink verwend met een aantal uitstekende albums die kort na elkaar zijn uitgekomen. Dit album mag daar rustig aan toegevoegd worden, want het behoort tot één van de betere platen van 2019. Het mag dan allemaal niet echt origineel zijn wat we te horen krijgen, kwalitatief is het weer op en top Lee Abraham. Het is uitermate toegankelijke prog van een muzikant die zijn instrumenten zeer goed beheerst en niet schroomt om dat ten gehore te brengen. Formidabel conservatief zullen we maar zeggen.