Abraham, LeeAlbum

Er zijn mensen die het heerlijk vinden om epische muziekstukken te maken alsof ze zoete broodjes aan het bakken zijn. Qua speelduur kan het hen niet lang genoeg zijn. Twintig minuten is dan zo’n grens, als je daarboven zit, dan maak je pas een échte epic.

Je kunt al je muzikale ideeën kwijt in zo’n volledig uit zijn voegen gegroeid nummer. Lee Abraham is zo iemand. Hij heeft al een heel rijtje van dit soort werkjes waar je ‘even’ voor moet gaan zitten op zijn naam staan. We kennen Lee natuurlijk van Galahad, maar zeker ook als soloartiest. Als zichzelf brengt hij met “Only Human” alweer zijn negende cd uit. Hij is zeker geen stilzitter, dit is al zijn vijfde schijf in zes jaar. Er zit precies een jaar tussen het verschijnen van voorganger “Harmony/Synchornicity” en deze.

En deze plaat begin weer met, jawel, zo’n epic die uitstekend in dit rijtje past. Counting Down bestaat uit vier delen en klokt maar liefst tegen de 30 minuten! Zie dan de aandacht van de luisteraar maar eens vast te houden. Om maar met de deur in huis te vallen: dat lukt Abraham uitstekend! Ik kan een halve pagina vullen om op te sommen wat er tijdens Counting Down allemaal gebeurt. Dat doe ik niet, want dan wordt dit stukje een epic en zo lang hou ik de aandacht van de lezer niet vast. Een korte beschrijving dan maar. Gevoelig pianospel met orkestratie lokt de eerste (ijle) gitaarsolo van Abraham uit, waarna zich een orgeltje en stevige riffs bij het geheel voegen. Dit als opmaat naar de zang die weer in handen is van Peter Jones (Tiger Moth Tales en Camel). Vaste zanger Marc Atkinson zullen we later ook nog horen. Een bombardement aan sfeer- en tempowisselingen volgt, met subtiele uitstapjes en heavy uitspattingen, waarbij Lee zich ook op toetsen niet onbetuigd laat en ook drummer Gerard Mulligan nadrukkelijk blijkt geeft van zijn aanwezigheid. Rode draad vormt de gezongen verhaallijn. Abraham geeft commentaar op de houding van de mensen om het leven maar weg te wensen, door gewoon de jaren af te tellen. Maar veel belangrijker zijn de regelmatig opduikende heerlijke gitaarpartijen van Abraham die op dat vlak zeker weet waar hij de mosterd haalt. De solo-uitsmijter van tweeëneenhalve minuut is hiervan een treffend voorbeeld dat eigenlijk alleen maar roept om méér! Dit is een nummer waarvoor de repeat-knop is uitgevonden en voor je het weet is de middag voorbij. De epic is dus gelukt, Only Human is prachtig geworden, melodieus, toegankelijk, een typisch Abrahamnummer dat hij zeker aan zijn eigen eregalerij mag toevoegen. Ik moet bekennen dat ik ze ook wel eens beter heb gehoord en zijn “The Seasons Turn” blijft voor mij persoonlijk onovertroffen.

En dan moeten we nog vier nummers… Het lijkt erop of Lee met de hoofd-act zijn kruit wel zo’n beetje verschoten heeft. Nooit wordt het niveau van Only Human meer aangetikt. De zanglijnen maken nadrukkelijker deel uit van de nummers en dat is niet direct het sterkste punt van Abraham. Soms gaan de gezongen teksten ronduit vervelen. Als je tien keer hetzelfde zinnetje hoort zingen is het wel even gapen geblazen. De zang is hier en daar gewoon zijig en bijna plichtmatig slepen de nummers zich naar hun einde, het is van dertien in een dozijn en het is met een kaarsje zoeken naar hoogtepunten.

De aardige intro’s van de titelsong en Days Gone By en de onvermijdelijke gitaarsolo kunnen die nummers niet redden. Ja, je veert op bij de volgende gitaarsolo, die dan ook wel weer heel herkenbaar is, maar de koek is eigenlijk op. Afsluiter The Hand Of Time komt dan wel weer meer in de richting, omdat hier het instrumentale gehalte hoger is. Abraham’s gitaarspel is luchtiger, subtieler dan de ‘zware’ solo’s die hij meestal speelt en er zijn enkele fraaie orkestraties te horen.

Ik mag Lee Abraham erg graag horen. De vrij ongecompliceerde melodieuze rock met zalige gitaarsolo’s verveelt eigenlijk nooit. Als hij dan ook nog met een puike epic van een half uur komt aanzetten ben ik (weer) verkocht. “Only Human” is voor mij dan ook een zeer geslaagd album, al staan er ook drie echt mindere nummers op. Maar ja, Lee is ook gewoon menselijk.
Spreken we af, volgend jaar om deze tijd: album nummer 10 met weer een prachtige epic? Dealtje!